Deze week: Adeline De Wilde (30), die na twee pittige postnatale periodes besefte dat ze het roer moest omgooien. Sinds vorige herfst runt ze mom+, een mamacentrum waar toekomstige of nieuwe moeders meer dan achttien specialisten onder één dak vinden, van een gynaecoloog tot een relatietherapeut en kinderdiëtist.
“Tot mijn Mamie in november overleed, ging ik elke vrijdagmiddag bij mijn grootouders eten. Daar verwend worden en volledig mezelf kunnen zijn was als een warm deken dat rond mij geslagen werd. Mijn Papie gaf me ook levenslessen. Hij zei wel honderd keer: ‘Miene, il faut créer la chance’ – je moet je eigen geluk creëren. Hij kwam uit een Franstalige familie. Zelf had hij moeten knokken voor zijn geluk: op zijn zestiende verloor hij plots zijn vader, later als oogarts werkte hij dag en nacht, en zijn vrouw kreeg door endometriose vijf miskramen. Ze droomden van veel kinderen, maar kregen alleen mijn mama, hun ‘goudklompje’.
In het licht van die voorgeschiedenis vond ik Papies advies heel mooi, maar het had pas echt impact na mijn eerste zwangerschap. De bevalling van Claire was zwaar en ik had verwacht dat iedereen voor mij zou klaarstaan, dat mijn man bijvoorbeeld langer thuis zou blijven, maar hij had net een bedrijf overgenomen dat hij van nul aan het heropbouwen was. Ik had verwacht dat de klanten van mijn studiebegeleidingskantoor begrip zouden tonen voor die turbulente eerste weken als moeder – Claire deed maar hazenslaapjes van een halfuur – maar ze belden toch ’s avonds laat en op zondag. En als ik weer eens na zeven uur in de crèche aankwam – Claire zat daar sinds ze zes weken was – deed het me zo veel pijn dat mijn baby de kleinste was en toch weer als laatste werd opgehaald dat ik er vaak in tranen stond.
Het was een eenzame periode waarin de gedachte overheerste: ziet niemand dan wat ik nodig heb? Tot mijn Papie me op een van die vrijdagmiddagen herinnerde aan zijn zinnetje. Plots kreeg ik een spiegel voorgehouden. Waarom verwachtte ik van iedereen dat ze mij gelukkig maakten terwijl ik de enige ben die dat geluk in handen kan nemen? In onze huidige samenleving wordt de verantwoordelijkheid zo vaak bij een ander gelegd dat het bijna vanzelfsprekend wordt. Mijn Papies raad hielp me om dat patroon te doorbreken en meer oplossingsgericht te denken.
Niet lang na ons gesprek stelde ik beter mijn grenzen tegenover mijn klanten en team. Stelde ik hen daardoor teleur? Zeker, maar ik moest en wilde thuis het fort rechthouden. Ik schakelde kraamhulp in, een poetsvrouw en een slaapexpert voor Claire, ik boekte voor mezelf extra bekkenbodemsessies en balletlessen, en gaf mijn noden duidelijker aan aan mijn dichte familie.
Toen ik negen maanden later zwanger was van Coralie, nam ik zelfs afstand van mijn bedrijf door het te verkopen. Die knoop doorhakken was door mijn enorme loyaliteitsdrang zo stresserend dat mijn melkproductie voor de borstvoeding van de ene dag op de andere stopte. Maar het was de juiste keuze.
In mijn hoofd kwam er meer ruimte en ik besefte wat een tekort er is aan geïntegreerde zorg voor mama’s. Net als ik een paar jaar geleden rijden mijn vriendinnen het land af op zoek naar de beste gynaecoloog of osteopaat, en struggelen ze met het evenwicht tussen hun professionele ambities en hun wens een aanwezige moeder te zijn. Zo ontstond mom+, waar ik vrouwen wil helpen bewuste zorgkeuzes te maken, gebaseerd op expertise.
Bij de opening zei Mamie: ‘Als dit in mijn tijd had bestaan, had ik wél het grote gezin gehad waar ik van droomde.’ Mijn Papie – 88 en nog verbazend krachtig – glimt ondertussen van trots op zijn Miene , die op haar eigen manier leeft naar zijn advies.”
