Activist Tracy Tansia: ‘Zolang vrouwen zwijgen over het geweld dat ze hebben meegemaakt, zal Vrouwendag nodig zijn’

Schrijver Tracy Tansia is op deze 110e Vrouwendag een van de 110 stemmen die antwoorden op de vraag waarom een dag als deze nog nodig is. ‘Ik wil dat we op 8 maart denken aan de slachtoffers van seksueel geweld, in al haar vormen.’

Ik was een kind. Ik weet niet meer welk jaar het exact was. Misschien was ik 8 of 9 jaar. Het was een donkere nacht. Ik zat in de auto, het was donker en stil. Mijn ogen vol tranen. De bestuurder en zijn vrouw overstuur. Toen ik eindelijk thuis was, wachtte ik niet tot de auto stil stond. Ik liep naar uit de auto, belde, klopte aan de deur van onze roze sociale woning in Sint-Pieters-Leeuw. Mijn moeder deed de deur open en zag me staan. Vol verbazing keek ze met haar grote grijze ogen naar mij. ‘Hij heeft me verkracht, die man heeft me verkracht.’ Wijzend naar de dader.

Wat er daarna gebeurde, weet ik niet meer. Sommige zaken vergeet je liever. Maar de hysterie van mijn ouders zorgde ervoor dat ik nooit meer over het incident, de incidenten, heb kunnen spreken. Het was mijn stilte tegen de mondigheid van een pedofiel. De conclusie was: je bent niet verkracht. De pediater heeft niets abnormaals opgemerkt. Je kijkt te veel naar films die niet voor kinderen zijn. Je moet je bezig houden met zaken voor kinderen.

Zolang vrouwen zwijgen over het geweld dat ze hebben meegemaakt, zal Vrouwendag nodig zijn

8 maart is niet enkel een dag om de vrouw in de kijker te plaatsen. Het is de dag voor de strijd van de rechten van de vrouwen. En die strijd is nog niet gestreden. Op verschillende vlakken in België en wereldwijd is vooruitgang nodig. En wanneer rechten verworven zijn, vaak na een lange strijd, moeten we die rechten kunnen bewaren.

Op vlak van seksueel geweld tegen vrouwen is de strijd alles behalve gestreden. De cijfers in België zijn hard. Volgens Amnesty International werden de afgelopen tien jaar tien verkrachtingen per dag aangegeven. Negentig procent van de gevallen van seksueel geweld worden niet aangegeven. Het probleem is dus veel groter dan wat de cijfers ons aantonen. Elke verkrachting is een verkrachting te veel. 35 procent van de vrouwen wereldwijd hebben een ervaring met seksueel geweld en minder dan 45 procent vraagt om hulp na de feiten. Ook deze cijfers van UN Women zijn slechts het topje van de ijsberg.

Patriarchie zorgt ervoor dat nog veel vrouwen zwijgen, in stilte lijden, zich schamen en denken dat wat ze hebben meegemaakt hun eigen schuld is. Het zorgt ervoor dat de vervolging van daders nog lang geen gevolg heeft. En daarom is 8 maart belangrijk en zal het belangrijk blijven zolang vrouwen het slachtoffers blijven van seksueel geweld. Ik wil dat we op 8 maart denken aan de slachtoffers van seksueel geweld, in al haar vormen.

De afgelopen jaren heeft de metoo-beweging ervoor gezorgd dat het thema meer aandacht kreeg en meer slachtoffers getuigden over hun ervaring. Ook ik. Even inspirerend vond ik dokter Mukwege, die het bewijs is dat mannen ook de strijd kunnen en moeten voeren. Het heeft dertig jaar van mijn leven geduurd om te beseffen dat een verkrachting elke daad van seksuele penetratie is van welke aard en met welk middel ook, gepleegd op een persoon die daar niet in toestemt. Dat het niet mijn schuld was, en dat zwijgen géén optie niet meer is. Omdat ik niet vrij ben zolang alle vrouwen, wereldwijd, niet vrij zijn. Zolang vrouwen zwijgen over het geweld dat ze hebben meegemaakt zal de internationale dag voor de strijd voor vrouwenrechten nodig zijn. Want de strijd is nog niet gestreden.