Ingrid Verbanck

50 Tinten Grijs. Et alors?

Ingrid Verbanck Hoofd van Artevelde Academy (Communicatie, Media, Design)

Gisteren ging de verfilming van het eerste deel van de ’50 Tinten Grijs’ eindelijk ook in Vlaanderen in première. En het was met de ogen dicht te voorspellen, maar na het boek is ook de film toe aan één of meerdere rondjes moddercatch. Ingrid Verbanck, oprichtster van Niet in mijn Pretpark, reageert.

Gisteren ging de verfilming van het eerste deel van de ’50 Tinten Grijs’ eindelijk ook in Vlaanderen in première. En het was met de ogen dicht te voorspellen, maar na het boek is ook de film toe aan één of meerdere rondjes moddercatch. De kritiek uit feministische hoek is bekend: het boek zou een ongezonde relatie beschrijven en eigenlijk zelfs partnergeweld promoten. En natuurlijk is partnergeweld een groot probleem. De cijfers liegen er niet om, ze zijn zelfs alarmerend te noemen. Maar de oorzaken van intra-familiaal geweld zijn zeer complex en al helemaal niet terug te leiden tot het lezen van een trilogie.

BDSM’ers zijn dan weer in hun gat gebeten omdat het een verkeerd beeld schetst van wat nu eigenlijk een échte SM-relatie is of zou moeten zijn. Vlaamse columnisten van een zekere leeftijd ergeren zich aan cava-drinkende wijfjes die geile zuchtjes slaken als het boek of de film ter sprake komt. Voor dat soort connaisseurs valt de 50 shades seks onder de noemer ‘verkavelingsseks’, en wordt Mr. Grey verweten dat hij de vuilbakken niet hoeft buiten te zetten. Kortom, je moet al flink zoeken naar iemand die de film of het boek niet te stout dan wel te braaf vindt.

De beruchte tinten trilogie heeft niet de allure van roman die ooit een Nobelprijs literatuur in de wacht zal slepen. En wat dan nog, eigenlijk?

Ondertussen duurt de triomftocht van het boek en de marketingmachine errond verder. Er zijn 50 shades bordspelen, tepelklemmen, zweepjes en blinddoeken. Op 14 februari opent in Antwerpen zelfs een heuse 50 tinten pop-up winkel de deuren voor 1 dag. Naar verluidt wordt ook Kristien Hemmerechts er verwacht. En Davy Brocatus, alhoewel de reden van zijn komst me niet helemaal duidelijk is.

Escapisme en entertainment

Miljoenen vrouwen wereldwijd hebben zich al in vervoering laten brengen door de pikante avontuurtjes die de jonge, naïeve Anastasia beleeft met de schatrijke mijnheer Grey. En wat blijkt? Geen meldingen van een significante stijging van cijfers van partnergeweld die terug te leiden valt tot het lezen van dat boek. Zou het misschien kunnen dat de vrouwen die wegdromen bij het lezen van de veredelde stationsroman die 50 tinten is, best wel het onderscheid kunnen maken tussen fictie en werkelijkheid? Waarom is het wel bon ton om elke dag naar Thuis te kijken, en wordt wie zich aan de licht erotische literatuur waagt meewarig bekeken of op hoongelach onthaald? Uiteindelijk gaat het in beide gevallen om hetzelfde: escapisme en entertainment. Het verstand even op nul en ontspannen. En zoals Thuis niet de diepgang heeft van een arthouse film, zo heeft de beruchte tinten trilogie niet de allure van roman die ooit een Nobelprijs literatuur in de wacht zal slepen. En wat dan nog, eigenlijk?

Dat Christian Grey en Anastasia Steele niet de meest politiek correcte personages zijn uit de wereldliteratuur is een understatement. Hij is manipulatief, bezitterig en hij stalkt zijn geliefde. Zij is achter haar oren zo groen als fris lentegras, laat haar gedrag volledig door hem bepalen en doet er alles aan om Grey ter wille te zijn. En daar kan een mens zeer veel kritiek op hebben, maar tot nader order is het nog altijd geen verplichting om in de fictie enkel relaties te beschrijven waar een zeer gezonde dynamiek heerst.

Tot nader order is het nog altijd geen verplichting om in de fictie enkel relaties te beschrijven waar een zeer gezonde dynamiek heerst.

Ze zijn immers ontelbaar, de romantische komedies en de boeken in de populaire cultuur waar stalking als het ultieme romantische gebaar wordt gezien. En dat is blijkbaar nooit zo’n probleem geweest, tot 50 Shades op het toneel verscheen. Zou het kunnen dat er zich een collectief gevoel van afkeuring over ons meester maakt op het moment dat vrouwen blijkbaar massaal vallen voor seksueel expliciete inhoud, die dan ook nog eens komaf maakt met het cliché dat ze enkel tedere en liefdevolle seks willen? Is het niet vreemd dat de verzamelde werken van de Sade in je boekenkast je het aura geven van een belezen intellectueel, terwijl 50 tinten wat dan ook vragen oproept over je vermogen om evenwichtige relaties aan te knopen?

Misschien moeten al die moraalridders zelf maar eens dringend van bil gaan in plaats van zich te moeien in andervrouws slaapkamer. Het is tenslotte niet voor niets de maand van alle dagen seks.

50 Tinten Grijs. Et alors?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content