Als er één plaats is, waar we onszelf zijn, is het in bed. Knack Weekend trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Sabina (71) en Louis (73) vonden elkaar via een Filipijnse koppelaarster uit Beringen. 33 jaar, twee kinderen en één kleinzoon later begrijpen ze elkaar nog altijd zonder woorden.
‘Het was geen liefde op het eerste gezicht’, lacht Sabina. ‘Ik dacht dat alle buitenlanders groot waren, maar toen Louis in Manilla van het vliegtuig stapte, zag ik een klein manneke. Later bleek dat hij zelfs een pruik droeg.’
Hij grinnikt. ‘Toen die een paar dagen later thuis bij Sabina door het badkamerraam viel, moest ik voor de hele familie verschijnen – kaal.’
Zij schatert. ‘Lachen lukte ons beter dan praten, want Louis kende behalve ‘yes’ en ‘no’ geen Engels. De twee brieven die ik van hem had gekregen, waren vertaald door de koppelaarster. In de vier weken dat hij dan bij ons was, hadden we alleen na mijn werk wat tijd samen.’ ‘Te weinig natuurlijk om elkaars karakter in te schatten,’ zegt hij, ‘maar we durfden toch direct te trouwen. Na mijn eerste huwelijk van tien jaar wilde ik niet alleen blijven. Ik kan ook niet poetsen of koken, enkel metselen.’
‘Ik was 38,’ vertelt zij, ‘en had een sterke kinderwens. Een Filipijnse schipper had me jaren aan het lijntje gehouden, waarna ik begon te dromen van trouwen met een buitenlander. Ik vroeg Louis alleen even bedenktijd toen ik hoorde dat ik door zijn scheiding niet meer kon trouwen in de kerk. Maar de droom was sterker. In het begin was het moeilijk in het verre België, maar ik bad veel en kreeg snel twee kinderen. Louis is ook een goede man, anders was ik al lang weg geweest.’
‘Sabina begrijpt mij, zelfs als ik niets zeg. De eerste keer dat ze bij mij in bed kroop, na een feest in haar dorp, ging alles vanzelf. Intussen is de affectie wat gesleten, maar als je 33 jaar samen bent, is er toch zeker sprake van liefde.’
