A Polaroid Story: plaatjes van maatjes

Wie haar blog kan omzetten tot een succesvolle expositie is goed bezig. Op A Polaroidstory herbergde Elisabeth Ouni de polaroidfoto’s en gesprekken die ze in de loop der jaren van haar favoriete muzikanten wist te verzamelen. Deze maand loopt de gelijknamige expo in het Gentse A&Gallery

Je herkent een goed idee wanneer je jezelf voor de kop slaat met de gedachte “waarom ben ik daar in godesnaam niet op gekomen”. A Polaroid Story van Elisabeth Ouni is even simpel als geniaal. De Oostendse duikt, gewapend met haar Polaroidcamera, achter de schermen van de muziekindustrie om haar favoriete hiphop-, soul, blues en rnb-artiesten vast te leggen op een sleufje fotopapier. Deze foto’s en de begeleidende gesprekken die Ouni met haar idolen had vormen al jaren de basis van haar blog A Polaroid Story, een veelgelezen webstek waar mensen zich kunnen onderdompelen in beelden en bekentenissen van onder meer Kelis, Pharrell, De La Soul en Lianna La Havas.

Geen bezeten fan

Ouni is geen muziekjournaliste die artiesten droge weetjes over hun nieuwste plaat zal ontfutselen, noch is ze een bezeten fan die zich als werpmachine zou aanbieden in ruil voor een foto en een zedige kus op de wang. Dat is eveneens de kracht van haar blog. Ouni gaat met grote knowhow een gesprek aan met de mensen die haar dagen kleuren met hun muziek. Ze duikt dieper dan de meeste journalisten, net omdat ze geen persbadge heeft en dus beter wordt opgenomen in de muzikantengroep. Het is haar te doen om de personen achter de muziek, en wil ook enkel die personen op de foto.

“Sommige artiesten snappen dat niet”, aldus Ouni. “Lionel Richie bijvoorbeeld, die was stomverbaasd toen hij merkte dat ik niet mee op de foto wilde, en enkel hem wou fotograferen. ‘Wat is de waarde daarvan?’ vroeg hij me nog. Absurd vind ik dat.”

“We have to redo this!”Lionel Richie, Trixie Whitley, Neneh Cherry, Snoop Dogg,… Ouni wist bijzonder grote namen voor haar retrolens te halen, maar dat verloopt niet altijd van een leien dakje. Ouni moet knokken voor haar plek, en hoewel ze af en toe via labels binnengeraakt doet ze het voornamelijk nog steeds op eigen houtje. En artiesten respecteren dat. Wat Ouni van hen loskrijgt zijn geen gewone snapshots, je ziet hen echt poseren, hun best doen voor die gekke camera van dat gekke Belgische meisje dat niet op haar mondje gevallen is.

“Ik heb ontzettend veel moeite moeten doen om tot bij Mark Ronson te geraken”, vertelt Ouni wanneer ze door haar archieven bladert en aanbelandt bij een foto waarbij Ronson met zijn tussen twee rode fluwelen gordijnen komt piepen. “Toen ik backstage aankwam bleek alles uitgelopen, had hij honger en wilde hij gewoon gaan eten. Een interview was wel het laatste waar hij zin in had, dus besloot ik gewoon maar snel een foto van hem te nemen. Toen ik hem daarna mijn blog liet zien schoot hij plots in actie. ‘We have to redo that shot’, riep hij. Hij had iedereen zien poseren, dus wilde hij ook iets creatiefs doen. Haantjes hé”, lacht Ouni. “Mijn interview heb ik dan toch nog gekregen, na zijn optreden, een geweldig moment voor een fan!”

Meer dan een fotografietentoonstelling

Iedere foto van A Polaroid Story herbergt een verhaal, soms grappig, soms triest, soms zenuwslopend en soms hilarisch. Dat Elizabeth Ouni die verhalen nu mag vertellen via een expositie in het Gentse A&Gallery geeft haar blog een extra dimensie. Ouni’s polaroids werden uitvergroot en aan de hagelwitte muren van A&Gallery tentoongesteld.

In een vitrine in het midden van de expositieruimte liggen haar originelen; grote namen die worden gereduceerd tot piepkleine kiekjes, tot vrienden bijna. A Polaroid Story is dan ook meer dan een fotografietentoonstelling. Het is de visualisering van de wilde reis van een meisje, een camera en haar liefde voor muziek. (KS)