Igor Dieryck heeft een intensief jaar achter de rug. In oktober showt hij op het Festival van Hyères, waar hij vorig jaar drie prijzen won. Diezelfde maand ligt er een capsulecollectie bij Galeries Lafayette in Frankrijk. Maar daarna stopt de vrijheid en valt het doek over de solocarrière van de jonge Belgische ontwerper. ‘Dan wijd ik me voor honderd, nee, voor tweehonderd procent aan Hermès.’
Igor Dieryck (25) was het afgelopen jaar een beetje de bal in de flipperkast die aan sneltempo van hot naar her werd geknald. ‘Zelf vergelijk ik me weleens met Hannah Montana’, lacht de jonge Belgische ontwerper. Hij heeft het over het doodgewone tienermeisje uit de gelijknamige serie van Disney dat een dubbelleven leidt als popster; de millennialversie van Superman, die overdag gewoon Clark Kent heet en een brilletje draagt. Overdag, tijdens de week, werkt Dieryck op kantoor. Enfin, niet zomaar een kantoor, hij is junior designer bij Hermès in het team van Véronique Nichanian die verantwoordelijk is voor de mannencollecties. De rest van zijn tijd wijdt hij aan zijn persoonlijke projecten, waaronder een capsulecollectie voor Galeries Lafayette, een lijn schoenen voor Dover Street Market Paris en dertien à veertien looks voor de slotshow in oktober van de 39ste editie van het Festival International de Mode, d’Accessoires et de Photographie van Hyères, waar hij vorig jaar tot drie keer toe bekroond werd.
Hij kreeg er de Grand Prix du Jury, de publieksprijs en de Prix le 19M des Métiers d’Art. De winnaar van het festival verbindt zich ertoe een collectie te maken voor de daaropvolgende editie. De Prix le 19M is een creatief partnership, ter waarde van twintigduizend euro, met een van de gespecialiseerde ateliers in de portefeuille van Chanel. Enkele van die ateliers zijn Lemarié, dat gereputeerd is voor creaties met pluimen en namaakbloemen, schoenmaker Massaro, juwelier Goossens, Les Ateliers Lognon – geroemd voor plissé – en hoedenmaker Maison Michel.
Op de modeschool krijg je het romantische beeld voorgeschoteld van de ontwerper die alles helemaal zelf doet, maar zo werkt het vandaag niet meer.
De ateliers werken voor Chanel, maar ook in opdracht van andere modehuizen, hoofdzakelijk aan couturestukken. Ze werden samengebracht in Le 19M, een spectaculair hedendaags gebouw van architect Rudy Ricciotti aan de rand van het negentiende arrondissement van Parijs. Dieryck koos voor een samenwerking met Lesage, een bedrijf gespecialiseerd in artisanaal borduurwerk dat bestaat sinds 1924 maar waarvan de geschiedenis teruggaat tot 1858, toen het nog onder de naam Michonet werkte voor onder anderen Charles Frederick Worth en Madeleine Vionnet. De naaisters zijn gepokt en gemazeld in borduurwerk en tweed.
Waarom Dieryck voor Lesage koos? ‘Omdat Lesage Lesage is, une institution dingue, met een ongelooflijk gevoel voor kwaliteit en een belangrijke rol in de modegeschiedenis. In hun archief worden 75.000 stalen bewaard, wat het de grootste broderiecollectie ter wereld maakt. Als je met Lesage kunt werken, is dat een kans die je moet grijpen. Ik had in mijn vorige collectie ook al met borduursels gewerkt, en ik had zin om mijn grenzen nog wat verder te verleggen.’
Versleten hoody
Hubert Barrère, creatief directeur van Lesage, vergezelt ons die middag. Eerst in het archief, daarna in het ruime, moderne atelier, waar perfect daglicht binnenstroomt. De sfeer is heel anders dan in de vroegere werkkamers in een Hausmanniaans appartementsgebouw achter de centrale boulevards van Parijs, waar een permanente chaos heerste. Barrère, die in de jaren negentig zijn reputatie vestigde als ontwerper van korsetten en die nooit om een kwinkslag verlegen zit (hij heeft iets van Pierre Cadault uit Emily in Paris), maakte deel uit van Dierycks jury in Hyères. Hun ontmoeting creëerde een band. ‘Frankrijk is op zoek naar een nieuwe premier’, grapt hij. ‘Ik stel voor dat ze Igor bellen.’
Ik wilde een versleten hoody opnieuw begerenswaardig maken met borduurwerk. Dat was ook een beetje een lange neus naar de mode-industrie.
Bij Lesage worden doorgaans broderieën gemaakt voor oogverblindende couturejurken. Maar Dieryck, die mannencollecties ontwerpt, kwam met een apart verzoek voor Lesage. Hij had een vintage hoody gekocht, en een onderbroek, en die stukken wilde hij laten opwaarderen. ‘De sweater heeft me vijftien euro gekost, hij was totaal versleten, waardeloos. Ik wilde dat stuk opnieuw waarde geven. Alles moet zo snel gaan in de mode. Ontwerpers wordt gevraagd om zoveel mogelijk eenvoudige ontwerpen te maken, die sneller en goedkoper geproduceerd kunnen worden. Ik wou dat er tijd zou worden gevonden om een versleten hoody opnieuw begerenswaardig te maken. Het was ook een beetje een lange neus naar de mode-industrie. Naar Chanel ga je doorgaans voor uitzonderlijke stukken, voor couture. Terwijl die hoody in essentie heel banaal is.’
Bier mét schuim
In het atelier zit een naaister over Dierycks werk gebogen. Het dessin dat ze creëert in glinsterend geel en oranje, met witte spikkels, lijkt op het eerste gezicht abstract maar is dat niet. Het moet een typisch Belgische vloeistof voorstellen: bier. Begin er maar aan. ‘Een ontwerp begint bij ons altijd met de droom van de ontwerper’, zegt Barrère. ‘Igor heeft ons een tekening getoond. Hij zei: “Ik wil graag bier maken.” En dat hebben we dus gedaan, mét schuim en vochtparels.’
Het voordeel van een vaste baan is dat je met beide voeten op de grond blijft staan. De dag nadat ik in Hyères al die prijzen won, moest ik terug naar kantoor.
De collectie die hij zal tentoonstellen in Hyères gaat over het Belgische studenten-leven en bier speelt daar een grote rol in, vandaar. ‘Kortom,’ lacht Barrère, ‘we hebben veel gedronken. En geen Kronenbourg hé. Voor ons was dit een formidabele ervaring omdat het een manier was om iets simpels, iets uit het dagelijkse leven, te sublimeren, maar ook om ons eigen werk te desacraliseren. Mensen hebben gemakkelijk het idee dat wat wij doen onbereikbaar is. Haute couture, weet je wel. Maar dat hoeft dus niet zo te zijn. We kunnen ook vertrekken van iets eenvoudigs, en daar beleven we zelf ook plezier aan. Bier hadden we nog nooit gedaan. Mosselen wel, voor John Galliano ooit. Toen hebben we veel mosselen met friet gegeten. Eenzelfde idee zou makkelijk ridicuul of vulgair kunnen worden. Maar Igor heeft ongelooflijk veel rigueur. Het idee is perfect uitgewerkt. Er is een twist, er zit cultuur in. Hij vervalt niet in anekdotiek. Een creatie rond bier had heel lelijk kunnen zijn. Maar niet dus. Er zit een scheut humor in, maar het eindresultaat is impeccable. Het is een heel moeilijke balans.’
‘Ik heb bewust gekozen voor één straffe look’, zegt Dieryck. ‘Ik had met mijn budget van twintigduizend euro ook enkele kleinere creaties kunnen laten maken en die in verschillende looks gebruiken. Maar ik wilde liever één showpiece, iets dat eruit zou springen.’
Verrijkend leerjaar
Igor Dieryck groeide op in Wolkrange, een dorp in de buurt van Aarlen, en studeerde mode aan de Academie van Antwerpen, na een opleiding wiskunde en wetenschappen aan de middelbare school. Hij is perfect tweetalig. Hij maakte indruk met zijn afstudeercollectie Yessir, waarvoor hij zich liet inspireren door zijn vakantiejob als hotelreceptionist. Die collectie was ook zijn toegangsticket tot Hyères. Tussendoor ging hij aan de slag bij Hermès. Wie voor een luxehuis met wereldfaam werkt, heeft doorgaans geen tijd om daarnaast nog iets anders te doen. En meestal mag dat ook niet, zeker als er bij dat ‘iets anders doen’ ook nog een concurrerend luxehuis is betrokken, zoals in dit geval Chanel. Gelukkig, zegt Dieryck, is Hermès ook een belangrijke sponsor van Hyères, en dus werd er een uitzondering gemaakt en een oplossing gevonden. Er is afgesproken dat hij aan zijn eigen projecten mag werken tot in oktober. Maar na zijn show in Hyères is het afgelopen met de extracurriculaire activiteiten en wordt hij geacht zich voor honderd, nee, voor tweehonderd procent te wijden aan Hermès.
‘Dan valt het doek. Dit wordt mijn laatste eigen collectie. Of toch zolang ik in vaste dienst blijf werken.’ Dat is een beetje een ongewone, allicht ook ongemakkelijke situatie. ‘Het is soms frustrerend,’ geeft Dieryck toe, ‘en iedereen rond mij weet dat ook.’ Soms staat hij te popelen om uit de startblokken te schieten. Maar al bij al, zegt hij, heeft hij een geweldig verrijkend jaar achter de rug. ‘Ik heb zoveel bijgeleerd.’
‘Het voordeel van een vaste baan is dat je met beide voeten op de grond blijft staan. De dag nadat ik in Hyères al die prijzen won, moest ik terug naar kantoor. Iedereen was blij voor me, en ik krijg ook veel steun. Daar heb ik echt geluk mee gehad. Maar tegelijk hebben ze me wel meteen laten verstaan dat ik op kantoor was om te werken, en dat Hyères daar niets aan zou veranderen. Dat was in feite heel gezond. Het was een intens jaar, maar de balans tussen mijn vaste werk en mijn eigen projecten zat heel erg goed. Alles wat ik nu leer, maakt van mij bovendien een betere ontwerper, en dat is ook goed voor mijn werkgever.’
Maar het is natuurlijk wel een ongewone situatie en dat beseft hij. ‘Mensen vragen me de hele tijd waar ze mijn kleren kunnen kopen. Ja, ik heb een collectie, en nee, ze is niet te koop. Ik heb geen eigen merk. Ik krijg op dit moment enorm veel kansen, en die grijp ik met beide handen. Natuurlijk zijn er dan mensen die zich afvragen of het niet het moment is om voor mezelf te beginnen. Maar dan kijk ik naar de tegenvoorbeelden, zelfs in mijn onmiddellijke omgeving, van mensen die te vroeg zijn gestart. Wat ik van het voorbije jaar overhoud, zijn de connecties, het leerproces, de ervaring. Ik heb een netwerk kunnen opbouwen van vrienden en van mensen met wie ik graag samenwerk. Dit jaar was zó verrijkend, óók dankzij mijn baan bij Hermès. Ik zeg niet dat ik nooit mijn eigen label ga lanceren, maar je eigen merk starten is vandaag allesbehalve evident.’
Vleugels uitslaan
‘Je moet je om te beginnen omringen met de juiste mensen. Mode is ook een business. Je moet rekening houden met de realiteit van de markt, en die is complex, zeker voor een kleine, onafhankelijke speler. Als ik zelf met een product kom, wil ik dat mensen het kunnen kopen. Ik wil geen kleren van drieduizend euro verkopen.’
‘Ik zie dit als een leerjaar’, zegt hij. ‘Het was zeker geen verloren jaar. De collectie die ik in oktober ga tonen in Hyères is zoveel sterker dan die eerste, kwalitatiever ook. Ik denk dat het slimmer is om zoveel mogelijk ervaring op te doen, zodat je sterker staat als je ooit wel je vleugels wilt uitslaan. Ik heb nog stage gelopen bij Meryll Rogge. Zij is voor mij hét voorbeeld van iemand die haar tijd heeft genomen. Ze heeft voor Marc Jacobs gewerkt en voor Dries Van Noten, en pas daarna is ze met haar eigen label begonnen. Op de modeschool krijg je nog vaak het romantische beeld voorgeschoteld van de ontwerper die alles helemaal zelf doet, maar zo werkt het vandaag niet meer.’
Hij wikt en weegt zijn woorden. ‘Soms word ik ’s ochtends wakker en denk ik: kom, ik ga ervoor. Maar daarna bedenk ik toch weer dat ik eerst nog meer ervaring wil opdoen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
