Ik voel me niet ‘de stem van een generatie’, maar heb wel iets te vertellen. Het doet me deugd als mensen zeggen : “Wat die Pieter daar op zijn blog schrijft, vind ik ook, alleen krijg ik het zo niet verwoord.” Een blog leeft bij gratie van de reacties van de bezoekers.Je kunt de mooiste theorieën schrijven, maar als niemand je leest, ben je niks waard.

Ik doe aan autofictie. Op het eerste gezicht lijkt het alsof ik mijn leven integraal op mijn blog uitsmeer. Maar wat ik schrijf, is niet de feitelijke werkelijkheid. Wie op café een straf verhaal vertelt, smukt dat toch ook op ? En wie een column schrijft, stelt de dingen toch ook radicaler dan anders ?

Mijn blog heeft me aan mijn laatste job geholpen. Het is mijn uithangbord. Ik heb mijn universiteitsthesis nooit afgewerkt, maar daar heeft nog geen enkele werkgever naar gevraagd. Ik heb zelfs geen klassiek curriculum meer. Google is mijn cv.

Dom van Pieter De Crem om te beweren dat bloggers gevaarlijk zijn. Want zo haal je er nog meer op je hals. Als de minister op een snoepreisje in New York dronken gesignaleerd wordt, is dat zijn eigen schuld. Door blogs leven we nu eenmaal ineen hypertransparante wereld.

Over privacy maak ik me niet veel zorgen. Vroeger bestond er een groot, dik boek waar ieders naam en telefoonnummer in stond. Vandaag de dag flippen mensen omdat hun adres online te vinden is. Google is het nieuwe telefoonboek.

Wie iets online zet, maakt dat toegankelijk voor iedereen. Jongeren én professionals vergeten dat wel eens. Je kunt nochtans je onlinereputatie managen. Personal branding heet dat. Ofwel zet je niks op internet en gooi je alle schadelijke informatie er meteen af. Ofwel zet je heel veel online, zodat niemand nog kan weten wat waar of verzonnen is.

Merken zijn voor mensen een identiteitskit. Vergelijk het met emblemen die op een scoutshemd genaaid zijn : je merkkeuzes bepalen je imago.

Of merken de nieuwe religie zijn, betwijfel ik. Mensen zoeken tegenwoordig zingeving bij elkaar, niet in merken. We kopen minder cd’s, maar gaan meer naar concerten.We geven liever geld uit aan een etentje met vrienden, dan aan een dure pan.

Soms haat ik de bekrompenheid hier. Ja, ik ben expert in fotografie en in onlinemarketing. En ja, ik ben ambitieus. Zoiets hardop durven roepen in overbescheiden Vlaanderen is not done. Woonde ik maar in New York, denk ik dan.

Mijn grootste angst is om voorbijgestreefd te geraken. Ik zit in een innovatiebusiness. Continu hongerig zijn naar nieuwigheden is mijn leven.

Ik kan erg genieten van spitsvondige reclame. Maar tegelijk denk ik : het is maar reclame. Iemand die in een fadobar voor vijftien mensen de ziel uit haar lijf zingt, levert een veel grotere prestatie.

Met reclame voor sigaretten en drank heb ik het moeilijk. En met tegenstrijdige campagnes binnen hetzelfde bedrijf ook. Neem nu Unilever. Dove wil bewust vrouwen niet afbeelden als lustobjecten en speelpoezen. Maar in de reclame voor Axe werkt het parfum wel als een vrouwenmagneet. Hoe kun je als bedrijf dan nog geloofwaardig zijn ?

Porno is als stijlvorm mainstream geworden. Te veel boodschappen zijn erg seksueel geladen. Het beeld van jongeren over seks is helemaal aan het veranderen. Dat jongens verwachten dat ze in het gezicht van hun lief mogen klaarkomen, is niet normaal.

Doe elke dag iets wat je voor het eerst doet. Maak van het breken van routine je dagelijkse routine. Het is de filosofie van reclameman Guillaume Vanderstichelen, één van mijn grote voorbeelden.

Pieter Baert (28) is digital planner bij reclamebureau VVL BBDO.

Hij is blogger op www.pietel.be en heeft een fotoblog op www.pieterbaert.be/blog.

Door Thijs Demeulemeester / Foto Rob Walbers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content