Ze overleefde het allemaal : een miserabele jeugd, de scheiding van Bruce Willis, evenveel downs als ups in haar rijk gevarieerde filmcarrière, gegniffel over haar relatie met de 15 jaar jongere Ashton Kutcher, wilde geruchten over dure esthetische ingrepen. Meer nog, op haar 45ste is Demi Moore de perfecte belichaming van de filosofie van Helena Rubinstein : ‘Live brilliantly’.

Flawless heet haar nieuwste film, een titel die evengoed op Demi zelf zou kunnen slaan. Zoals ze daar zit in haar suite in het elegante Four Seasons Hotel in Beverley Hills : slank, maar niet pijnlijk mager in een simpele zwarte jurk, nauwelijks opgemaakt en dat haar, lang en glanzend, los over haar schouders. Aan haar linkerpols een rood woldraadje dat haar verbondenheid met de kabbala verraadt. Ik weet het, staren is onbeleefd. Maar ik staar. Naar dat perfect gesculpteerde gezicht. Naar perfecte blote armen en benen. Niet pezig als van een middelbare vrouw die te hard haar best doet in de fitness. Knieën die volgens kwatongen chirurgisch verbouwd zouden zijn. Geen rimpel, geen litteken, niets. Mijn verdict is formeel : deze vrouw ziet er onfatsoenlijk goed uit voor haar leeftijd. Of onfatsoenlijk goed tout court. Als dit het resultaat is van de goodies van Mevrouw Rubinstein, laat dan maar een paar containers van het spul aanrukken.

In Flawless, een clevere roofovervalfilm gesitueerd in de swinging sixties, speelt ze een gefrustreerde kaderbediende van de London Diamond Corporation die zich door de conciërge (Michael Caine) op sleeptouw laat nemen in een driest plan om het bedrijf een paar ton diamanten lichter te maken. In de prent ziet ze er scherp uit, een beetje pinnig ook. Ach, ze heeft ze allemaal gespeeld, slachtoffers én feeksen. En om de een of andere reden zijn de bitches mij beter bijgebleven : meedogenloze Meredith Johnson in Disclosure, de verraderlijke ‘gevallen engel’ in Charlie’s angels. In levenden lijve ziet ze er veel zachter uit, meisjesachtig bijna. Alleen die stem – hees, rokerig – is dezelfde : “Wacht even, ik moet naar de wc”, is het eerste dat ze zegt. Van demystificatie gesproken.

In levenden lijve ziet u er nog beter uit dan op het grote scherm. Waaraan ligt dat : goede genen, de juiste verzorging, een ijzeren wilskracht ?

Demi Moore (lachend) : Een beetje van alles zeker. Het kan natuurlijk geen kwaad om je goed te verzorgen. Maar ik ben ervan overtuigd dat het vooral van binnen moet komen. Als je je niet goed in je vel voelt, mag je smeren zoveel je wil, het zal niet hetzelfde effect hebben. Iedereen kampt met onzekerheden. Die overwinnen is een belangrijk onderdeel van de evolutie van het leven.

Ten tijde van GI Jane was u obsessief met uw conditie bezig. Hoe zit dat nu ?

Die film eiste van mij niet alleen een bepaalde look, maar ook een ingesteldheid, een verbetenheid om dat personage aannemelijk te maken. Ik liep 20 kilometer per dag, bracht vele uren in de gym door, lette fanatiek op mijn eten. Tijdens die draaiperiode was ik echt in piekconditie. Maar achteraf had ik een geweldige burn-out. Ik stopte met werken en met trainen. Ik realiseerde me dat mager zijn niet gelijk was aan gelukkig zijn. Op dat moment is mijn perspectief totaal veranderd. Ik sta niet langer op voet van oorlog met mijn lichaam, ik ga er meer ontspannen mee om, vreugdevoller. Het is niet langer een bastion dat ik krampachtig moet verdedigen, vanuit een gevoel van angst. En het rare is, sinds dat obsessieve weg is, krijg ik met minder moeite meer gedaan van mijn lijf.

U bent niet van plan om u tot uw laatste snik tegen de ouderdom te verzetten ? Voor een actrice zijn looks toch kapitaal.

Neenee, het gaat niet om oorlog voeren. Je kunt toch niet winnen. Als ik naga wat er veranderd is sinds mijn twintigste… Vroeger concentreerde ik mij vooral op wat er ontbrak in mijn leven. Zo is dat als je jong bent : wat goed gaat lijkt vanzelfsprekend en als er wat misloopt, denk je dat het leven je een lelijke loer draait. Als er mij iets niet aanstond, kon ik mij daar echt blind op staren. Nu ik al een en ander meegemaakt heb, ben ik meer geneigd om te appreciëren wat ik heb, in plaats van te piekeren over wat ik niet heb. En ja, natuurlijk verandert je lichaam bij het ouder worden, iedereen boven de 35 die in de spiegel kijkt weet dat. Maar ik denk dat je dan beter een stap achteruit doet en het hele plaatje bekijkt : ik heb een geweldige relatie en fantastische kinderen, ik vind nog steeds interessante rollen, ik kom goed overeen met mijn ex en mijn vrienden. Als je daar bij stilstaat neem je de rimpeltjes en de kleine onvolkomenheden er gewoon bij. Sommige lijntjes zijn zelfs mooi omdat je ze verdiend hebt. Natuurlijk moedig ik iedereen aan om zichzelf zo goed mogelijk in de watten te leggen, maar schoonheid maakt deel uit van een groter geheel, daar ben ik heilig van overtuigd.

Zoals zoveel Hollywoodsterren bent u in de ban van de kabbala. Wat heeft die leer u bijgebracht ?

Mijn spirituele zoektocht begon al heel jong. Ik pikte hier en daar wat op, worstelde met opvattingen uit verschillende filosofische leerscholen. Met de kabbala viel het allemaal op z’n plaats. De waarheid is de waarheid, waar ze ook vandaan komt. De kabbala is een praktische leer, direct toepasbaar op het leven van alledag, die mij een aantal specifieke hulpmiddelen heeft aangereikt die mijn levenskwaliteit onmiskenbaar vergroot hebben.

En ik die dacht dat de kabbala een duistere, mystieke leer was, een soort zwarte magie.

Wel mystiek, maar niet duister. Kijk, het is een zeer complexe leer, met verschillende lagen. Hoe meer je erin geïnteresseerd bent, hoe dieper je kunt gaan. Mij sprak vooral het toegankelijke, het praktische aspect aan. Wat heb je aan filosofie als het alleen maar interessante informatie is ? Ik zeg niet dat iedereen er baat bij heeft, maar mij is het op het lijf geschreven. Het helpt mij om beter met mijn energie om te gaan, om genereuzer tegenover anderen te staan en een aardiger mens te zijn.

U gaat in elk geval op een zeer beschaafde manier om met uw ex. Al die foto’s van uw ‘ménage à trois’. Is het echt zo gemakkelijk ?

Kijk, Bruce en ik hebben drie fantastische dochters. Het plezier dat we daaraan hebben is zoveel groter als we het delen, in plaats van die kinderen heen en weer te trekken : ‘Nu zijn ze van mij, van dan tot dan mag jij ze hebben.’ We zijn begonnen als een gezin, waarom dat niet proberen voort te zetten ? Noch hij, noch ik zijn getrouwd met het idee dat we uit elkaar zouden gaan en ik iemand anders zou tegenkomen. Maar zo is de situatie nu eenmaal, waarom er dan niet het beste van maken ? We leveren allemaal een inspanning, er zijn nu eenmaal emoties en gevoeligheden om rekening mee te houden, maar eigenlijk voelt het niet eens aan als moeite doen. Wat er ook gebeurd is tussen ons, we zijn nu op een punt gekomen dat we echt kunnen genieten van elkaars gezelschap. Niet vergeven is zo uitputtend. En het belangrijkste van allemaal : ik denk dat onze kinderen door onze openheid beter geworden zijn van ons allemaal. En misschien inspireren we wel anderen door te tonen dat het zo ook kan.

In de film ‘Bobby’ werd u geregisseerd door Emilio Estevez, ook een ex van u.

Ach, als je iemand eenmaal graag ziet… Goed, er kan van alles mislopen, je kunt erachter komen dat je niet echt bij elkaar past. Maar iets heeft je samengebracht en ook al verandert de formule, in het beste geval overleeft de appreciatie het conflict. Soms is uit elkaar gaan zelfs de enige manier om de affectie, het respect voor elkaar te herwinnen. Emilio en ik waren kuikens toen we elkaar ontmoetten. En ook al deugden we niet als koppel, we hebben altijd contact gehouden en als ik nu terugkijk, denk ik : ‘Ik heb mooie dingen meegemaakt met een fijn mens, wat een bofkont ben ik toch.’ Hetzelfde met Bruce. We hebben het een hele tijd goed gehad samen, we hebben een mooi gezin gesticht. Ik heb die kinderen niet op de wereld gezet om ze alleen op te voeden, ik heb heel bewust voor een gedeeld ouderschap gekozen. En ja, nu hebben we co-ouderschap met ons drieën, wat misschien een beetje onconventioneel is, maar wat dan nog ?

In een uitzending van ‘Saturday night live’ hebt u zelf ooit de draak gestoken met het leeftijdsverschil tussen u en Ashton Kutcher.

Ja, ik was verkleed als oud besje, met een kunstgebit. We hebben ons rotgeamuseerd. (verrast) Is dat in België op de tv geweest ?

Nee, helaas niet. Maar jullie zijn nu al een hele poos samen, tot spijt van wie ’t benijdt.

Weet je, wat ons bindt heeft niets met zijn of mijn leeftijd te maken. Als iemand na mijn scheiding van Bruce voorspeld had dat ik op een 25-jarige zou vallen die mijn drie kinderen er als een bonus zou bijnemen, dan had ik hem gek verklaard. Maar al heel snel had ik het gevoel dat ik Ashton altijd gekend had, qua wijsheid is hij zijn leeftijd veel vooruit. Omdat in het begin iedereen zoveel poeha maakte over dat leeftijdsverschil, hebben we er dan maar zelf de draak mee gestoken. Opdat de mensen zouden voelen : ‘Wij zijn ook een beetje onnozel.’

Nog niet zo lang geleden was er sprake van een baby. Speelt u nog altijd met dat idee ?

We zouden wel willen. We zijn gelukkig met mijn drie kinderen en eentje van ons tweeën erbij zou heel mooi zijn.

Uw dochters zijn al tieners. Een zwangerschap en dan helemaal van voren af aan beginnen, schrikt u dat niet af ?

Euh, daar wil ik niet te hard over nadenken.

Na uw scheiding van Bruce Willis en de films ‘Striptease’ en ‘GI Jane’ hebt u zich een jaar of vijf met uw kinderen in Idaho teruggetrokken. Was dat geen groot risico voor uw carrière ?

In die tijd dacht ik niet in termen van carrière. Mijn huwelijk was ten einde en mijn moeder was net gestorven. Mijn jongste was vijf. Ik ben zelf het product van gescheiden ouders die er vaak niet waren als ik ze nodig had. Ik wilde niet dat de geschiedenis zich zou herhalen. Het was geen risico, het was de enige juiste beslissing. Ik wist, als ik nu niet bij mijn kinderen blijf, zal ik later met veel grotere problemen geconfronteerd worden.

Hoe was het om achteraf weer aan de slag te gaan ?

Niet simpel. Ik was niet bepaald op het hoogtepunt van mijn carrière weggegaan. Ik wist eerst zelfs niet goed waarom ik terug wilde. Het waren mijn kinderen die erop aandrongen : ‘Zou je niet eens opnieuw aan het werk gaan ?’ Blijkbaar voelden ze aan dat ik iets miste. Maar het ging niet alleen om nieuwe projecten te vinden. Ongelooflijk hoe snel alles verandert in de showbusiness : mensen komen en gaan, ik moest nieuwe netwerken uitbouwen, de juiste mensen laten weten dat ik opnieuw beschikbaar was. Maar ik zie zoiets als een onderdeel van een leercurve. In plaats van mij overweldigd te voelen en depressief te worden, ga ik er tegenaan. Dat is de vechter in mij, ik ben iemand die obstakels als opportuniteiten beschouwt.

Uw kinderen groeien op. Valt het u moeilijk om ze los te laten ?

Ja en nee. Aan de ene kant weet ik graag waar ze uithangen. Als de twee oudsten uitgaan, heb ik graag dat ze zich geregeld melden. Aan de andere kant wil ik hen de kans geven om hun vleugels uit te slaan. Vorig jaar is mijn middelste dochter helemaal in haar eentje in Frankrijk een talencursus gaan volgen. Ze verbleef bij een gezin in de buurt van Parijs. Natuurlijk was ik bezorgd, maar ook trots. Want dan komt zo’n kind terug, spreekt vloeiend Frans en geeft blijk van een zelfzekerheid waarvan ik op die leeftijd alleen maar kon dromen. Aan de ene kant besef je dat je ze kwijtgeraakt, maar het is ook opwindend om mee te maken hoe ze steeds grotere stappen buiten de deur zetten en opgroeien tot de individuen die ze zijn, met hun eigen interesses en verwachtingen. Wat ik probeer is hen aan te moedigen in de hoop dat ze al het verworvene met mij zullen delen.

Mag ik vragen voor wie u gaat stemmen in de komende presidentsverkiezingen ?

Voor een democraat, zoveel is zeker. Natuurlijk ben ik opgetogen dat we een vrouwelijke kandidaat hebben. Hillary is een sterke persoonlijkheid die een ongelooflijke weg heeft afgelegd. Ik denk dat veel vrouwen zich kunnen identificeren met de problemen die ze overwonnen heeft. Maar ik heb Obama ontmoet en ik moet zeggen, ik ben zeer onder de indruk. Niet alleen van zijn charisma, maar ook van zijn diepgang en het perspectief dat hij biedt op echte verandering. Volgens mij zullen niet alleen de Amerikanen daar wel bij varen, maar ook de rest van de wereld.

Wat is het belangrijkste dat het leven u geleerd heeft ?

Geen simpele vraag, daar moet ik over nadenken. Er is zoveel… Weet je, als ik terugkijk dan valt het op dat de dingen die ik van het leven kreeg voornamelijk zijn voortgekomen uit obstakels. Iedereen streeft naar een leven waarin alles op rolletjes loopt, dat is normaal, maar uiteindelijk zijn het niet de periodes waarin alles vlot verliep die je het meest bijbrengen. De kansen die ik kreeg en benut heb, het geluk dat ik nu ken, het is allemaal uit tegenslag en strijd ontstaan. In moeilijke omstandigheden leert een mens zijn sterkte kennen en daar oogst je later de vruchten van. En daarnaast, wat is het belangrijkste in het leven ? Geven. Te vaak leven we vanuit de houding : wat zit er in voor mij? Terwijl het juist de omgekeerde houding is die je het rijkst maakt : wat kan ik doen, wat kan ik delen met anderen ? En het allerbelangrijkste ? Liefde, natuurlijk. Een mens die gedragen wordt door liefde is een gelukkig mens.

Door Linda Asselbergs