‘Ik denk dat eten lekkerder is als je alleen bent. Niet gezelliger, wel smaakvoller’

Nathalie Le Blanc botste deze week op het boek ‘Alone in the kitchen with an eggplant’ van Jenni Ferrari-Adler. ‘Mijn meest memorabele maaltijd van 2017 was er er eentje alleen.’

Ik heb zo’n dikke twee meter kookboeken, en in de exemplaren waaruit ik geregeld kook, staan veel notities. Niet bij de bereidingswijze, wel bij de ingrediënten. Ik eet wegens alleenwoner pakweg vijftig procent van mijn maaltijden zonder gezelschap, dus ik kan als de beste delen door vier.

Of ik echt voor mezelf kook, wordt me vaak gevraagd. Uiteraard, want als ik het niet zou doen, was er niets lekkers te eten. En lekker eten is de reden waarom ik elke ochtend mijn bed uit kom.

Het is me een mysterie wat mensen die niet voor zichzelf koken eten. Cornflakes, vertelde een vriend ietwat beschaamd. En boterhammen, veel boterhammen. Maar zijn schaamte is nergens voor nodig.

‘Ik vind het een diep en oprecht plezier om voor anderen te koken, maar geniet er evengoed van dat dat niet hoeft als ik alleen ben’, vindt schrijfster Ann Patchett, een van de 26 mensen die hun alleen-etenverhaal doen in het amusante Alone in the Kitchen with an Eggplant. ‘Eten is een eenvoudige manier om honger te bevredigen en het is geweldig dat je met niemand anders rekening hoeft te houden.

Het is ook een kwestie van smaak en dat kan niet altijd goede smaak zijn.’ Haar favoriete alleen-diner is dan ook kaas op crackers, met een blob salsa. Wie voor zichzelf kookt, toont zich volgens schrijfster Laurie Colwin van zijn vreemdste kant.

‘Mensen liegen als je vraagt wat ze in hun eentje eten. Een salade, vertellen ze. Maar als je aandringt, dan biechten ze op dat ze een boterham met pindakaas en spek frituren, om er dan hot sauce over te doen. Of dat ze spaghetti met boter en confituur maken.’

‘Voor iemand koken is een daad van liefde’, vindt kookboekenauteur Marcella Hazan. ‘Voor jezelf koken is dan ook een vorm van primordiale zelfzorg’, vult Jenni Ferrari-Adler aan. ‘Een goede maaltijd alleen is een beetje als een geschenk. Bovendien laat het je toe om vreemd te zijn, of decadent, of allebei.’ Ze heeft een punt. Omdat asperges de lekkerste groenten ter wereld zijn, maak ik ze in mei en juni soms vijf keer per week. Volgens hetzelfde recept. Is dat extravagant en raar? Misschien, maar het is wat ik lekker vind en het smaakt elke keer.

Ik durf het bijna niet letterlijk te schrijven, maar ik denk dat eten lekkerder is als je alleen bent. Niet gezelliger, wel smaakvoller. Ik ben namelijk een kletswijf, en zelfs een bord vol asperges krijgt me niet stil. In gezelschap geniet ik vooral van dat gezelschap, alleen kan ik helemaal opgaan in het proeven. Iets wat Kobe Desramaults in De Morgen beaamde. ‘Ik ga tegenwoordig vaker alleen op restaurant. Dan kun je alle smaken en indrukken pas echt goed opnemen. Eten vergt concentratie.’ Mijn meest memorabele maaltijd van 2017 was er er dan ook eentje alleen, op het terras van La Posta Vecchia bij Rome. Mezelf, een zeezicht en de creaties van chef Antonio Magliulo. Ik kan me de smaak van oesters met ginmousse nog exact voor de geest halen en zal de cannelloni met provolone nooit vergeten. Misschien toch maar beginnen te sparen voor een solodiner in Chambre Séparée. Ergens in het aspergeseizoen.