‘Zoals een paar druppels citroen en wat zout elk gerecht lekkerder maken, zo maakt nieuwsgierigheid elke dag fijner’

Nathalie Le Blanc staat stil bij de frappante feiten die ze al lezend opmerkte. Deze week laat ze haar licht schijnen over Verwondering Van Katherine May.

“Zo’n serre, ben je dat niet snel beu?” Mijn goede vriend zag het punt van de immense Koninklijke Serres niet echt, toen we er doorheen wandelden. Terwijl ik dacht: als ik dit in mijn achtertuin had, liep ik er elke dag door om te zien welke planten net iets anders waren geworden dan gisteren. Ik wandel nu al blij drie keer per dag over mijn balkon van een paar vierkante meter, hopend op de eerste dahliapompon. Een kinderhand is gauw gevuld, en op dat vlak ben ik een beetje kind gebleven. Betoverd door het alledaagse.

Laat dat nu net zijn waar Katherine May, auteur van de bestseller Winteren, voor pleit in haar nieuwe boek Verwondering. Je krijgt daarin het gevoel dat het sinds de coronacrisis niet zo goed gaat met mevrouw May. ‘Ik heb een soort fundamenteel menselijk gevoel verloren’, schrijft ze. ‘De wereld voelt aan zoals kraanwater dat een nacht heeft stilgestaan. Plat en chemisch. Ontdaan van leven. Ik ben bliksem op zoek naar aarde, er zit potentiële energie in mijn ledematen, maar er komt geen moment van ontspanning. Het is alsof ik over een groot glazen oppervlak glibber, bang voor wat eronder zit. (…) Mijn leven is te klein. Er is geen plaats voor ideeën en ontmoetingen met de exuberante betovering van het bestaan. Ik wil weer verwonderd worden.’ Verwondering is voor haar kleine magie vergroot door betekenis, het resultaat van nieuwsgierigheid en aandacht, vaak te vinden in alledaagse dingen. Ze had talent voor verwondering als kind, schrijft ze. ‘Maar ik vond het iets schaamtelijks dat achtergelaten moest worden in de rush van het volwassen worden.’

Het is iets waar we als maatschappij ook mee worstelen, stelt May. ‘Ons vocabulaire voor spel, genot en verwondering is beperkt. Ofwel is het iets kinderlijks – luid, rommelig, in felle kleuren – ofwel is het volwassen – donker, rokerig, grensoverschrijdend.’ Als ze met man en zoon vijf uur rijdt om naar een meteorietenregen te gaan kijken, reageert haar omgeving tegelijk verrast en onverschillig. ‘Eerst zuchten ze: ga je dat doen? Meteen gevolgd door: waarom? (…) We lijken in principe wel geïnteresseerd in betovering, maar het blijft theoretisch tenzij het ons in de schoot valt.’ We gaan er niet naar op zoek terwijl die zoektocht net het punt is, schrijft ze. ‘We weten dat een meteorenregen zien een geweldige ervaring zal zijn, misschien zelfs een die we ons nog jaren zullen herinneren. Maar we gaan er niet voor naar buiten.’ Misschien vinden we het bewust opzoeken van betovering te kinderachtig, speculeert May. Of misschien is het luiheid. ‘De wereld om je heen opmerken, actief zoeken naar kleine destillaties van schoonheid, het vraagt toewijding. Magie wordt je niet gegeven, je moet het zelf opwekken. En het sublieme zit hem niet alleen in indrukwekkende verweglandschappen, alles om ons heen is de hele tijd ontzagwekkend als je oplet. Wat je keer op keer vindt als je ernaar zoekt is: iets anders. Een inzicht dat je verrast, een connectie die je niet verwacht, schoonheid.”

Net als May, heb ik talent voor verwondering. Het is een eigenschap waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Zoals een paar druppels citroen en wat zout elk gerecht lekkerder maken, zo maken nieuwsgierigheid en makkelijk blij zijn elke dag fijner. Ik ben altijd en eeuwig op zoek naar die verbazing. Naar die moh, echt? Deze rubriek was daar een perfecte speeltuin voor. Dit is de laatste Uitgelezen, maar zes jaar lang mocht ik boeken lezen over de meest uiteenlopende onderwerpen en met jullie delen wat me erin verrast, gechoqueerd of verveeld had. Het was een privilege, waarvoor oprechte dank.