‘Hoe heter het wordt, hoe minder mensen geloof hechten aan de klimaatopwarming’

Ik zoek verkoeling in de tuin met mijn kat en tienjarige dochter. Het valt mij op dat de oren van katten eleganter zijn dan de oren van mensen, met onze oorlellen en rare kronkels. Op de kop van een kat staan simpele driehoekjes die doeltreffender werken.

Intussen lijkt het alsof een flauwe plezante het huis is binnengedrongen om de thermostaat vast te lijmen op een belachelijk hoge stand. Volgens sommigen is dat de klimaatopwarming. Hoe heter het wordt, hoe minder mensen daar echter geloof aan hechten. We zijn het beu getrakteerd te worden op onheilsberichten. We willen onze goesting kunnen doen en vliegen en shoppen zonder daarvoor de oren te worden gewassen. Ik draai mee in de mallemolen en probeer mij niet te ergeren.

Onlangs was dat wel moeilijk, toen ik naar Brugge reed en in mijn achteruitkijkspiegel een handvol glinsterende bolides zag opdoemen vanuit een stofwolk. Zelf reed ik een kleine honderdtwintig, maar zij kwamen met een rotvaart slalommend op mij af. In mijn spiegel zag ik een van de sportwagens andere weggebruikers inhalen via de pechstrook. Ik was opgelucht toen ze mij voorbijschoten en zigzaggend weer verdwenen aan de horizon. Enkele minuten later sukkelde er een combi voorbij van de politie, zoals politiecombi’s doen.

’s Avonds zag ik op televisie dat ik in het kielzog zat van de Gumball 3000, een vijfduizend kilometer lange autorally die plaatsvindt op de openbare weg. Het inschrijfgeld loopt in de tienduizenden euro’s. De colonne hield halt in Brugge en honderden kijklustigen stroomden toe om in de blakende zon te genieten van ronkende motoren. “Het zijn echte superwagens”, zei iemand bewonderend. “Mooi én luid, want dat is ook belangrijk.”

Een deelnemer verklaarde met uitgestreken gezicht dat ze zich netjes aan de verkeersregels hielden. Er was ook één klimaatactivist op sandalen die vroeger wellicht op school gepest werd. Hij droeg een spandoek waarop stond: ‘GUMBALL = DECADENT CO2 party’. Hoewel ik Gumball een leuke naam vind, verbaasde het mij toch ook dat zoiets oogluikend toegestaan wordt. Je hoort natuurlijk wel vreemdere dingen. In de krant stond dat een weerman van RTL met de dood wordt bedreigd omdat hij een leugenaar zou zijn die verdient aan klimaatopwarming.

Als ik zoiets lees, voel ik mij een alien die per abuis is achtergelaten op deze planeet. Gelukkig is er hier en daar ook tegengif te vinden. Mijn dochter vertelt mij dat haar onderwijzer de hele klas heeft meegenomen naar een parkje om te trakteren voor het einde van het schooljaar. Ze kregen allemaal een ijsje. Zij koos voor cactusvijg; zelf nam de leerkracht er geen omdat hij veganistisch is.

Het is maar een bolletje, maar het herstelt mijn vertrouwen in de mensheid. Binnenkort is het vakantie en ik verheug mij erop te vertoeven op plekken waar het blaakt noch ronkt. In afwachting laat ik mijn dochter de gewassen in de tuin besproeien met hemelwater uit de put. Dat vindt zij dolle pret, temeer omdat de zon de druppels breekt tot sluiers van regenbogen en fonkelend diamant.

De wereld is een apenkot, maar zij ontlokt schatten aan de tuinslang.