Een gevoel van hoop en optimisme overheerste de digitale modeweken.
Er hangt feest in de lucht, zei Miuccia Prada. De show van Prada, opnieuw een dialoog met Raf Simons, was een van de sterkste van het seizoen. De collectie oogde hedendaags. Het kleurgebruik was memorabel, het decor – vol pluche en iets wat op marmer leek – een streling voor het oog. De soundtrack, op maat gemaakt door Richie Hawtin, was perfect. Tussendoor dansten enkele modellen onder stroboscooplicht, als in een club. Er waren pailletten, mantels van namaakbont.
Daar waren de ‘roaring twenties’ die ons al even worden beloofd. En ze waren net zo hedonistisch als honderd jaar geleden.
Na de mannenshow, in januari, zei Prada dat het geen goed moment was voor exuberantie. Maar nu leek ze dus van gedachte veranderd. “Er groeit iets,” vertelde ze na de show via Zoom, “heel traag, beetje bij beetje. Ik voel nu een zekere opwinding, een groeiend optimisme.”
“Wat groeit,” zei Raf Simons, “is het verlangen naar beweging en actie, naar nieuwe energie.” We hopen allemaal dat alles snel beter gaat. Hopelijk ten laatste tegen het eind van het jaar, wanneer deze collectie in de winkel ligt.”
Het leek soms of de verzamelde textielindustrie het leven door een roze bril bekeek – so long, pyjama’s en joggingbroeken; nice to see you again, glamour! Niet dat elke ontwerper automatisch voor een overdosis glitter ging. Zwart en beige waren opvallend populair, net als variaties op het klassieke mannenpak. Normaal is op dit moment al bijzonder genoeg.
Er werd dit seizoen véél gedanst in de mode. Bij Dries Van Noten (op de scène van deSingel), Dior (in de spiegelzaal van Versailles), Lanvin (in een luxehotel, met een gastrol van rapper Eve). Chanel ruilde het gargantueske Grand Palais voor Castel, een claustrofobische privéclub en een uitverkoren adres voor de jetset sinds 1962. Het resultaat was dat je plots op een heel andere manier naar Chanel ging kijken, van macro naar micro. Bij Balmain liepen de modellen over de vleugels van een jet van Air France: een vergelijkbaar gevoel van verlangen naar vrijheid.
In Parijs was er aandacht voor twee debuten. Bij Chloé filmde Gabriela Hearst haar modellen by night, in de straten van Saint-Germain-des-Prés, om de hoek van Castel. Het eerste model stapte uit Café Lipp, waar Chloé-stichter Gaby Aghion in de jaren vijftig showde. Zo legde de ontwerper een link met de geschiedenis. Dat ze dat op de honderdste verjaardag van Aghion deed, was mooi meegenomen. Hearst brengt een duurzame visie naar Chloé: geen polyester of viscose, wel gerecycleerd denim en kasjmier, en een handtas uit de archieven, geherinterpreteerd met restjes.
Courrèges heeft met Nicolas Di Felice een Belg aan het hoofd. Zijn debuut was spectaculair genoeg. De modellen stapten rondjes in een minimalistische witte kubus, ergens naast de Périphérique. Di Felice adapteert het modernistische jarenzestigerfgoed van Courrèges voor 2021. Eerdere pogingen om het label te herlanceren mislukten. Hopelijk lukt het nu wel.
De overtuigendste shows van het seizoen waren intimistisch, persoonlijk. Je kon je ermee identificeren, of er iets bij voelen. Uiteindelijk wil je als toeschouwer graag vermaakt of geraakt worden.
Het Brusselse duo Ester Manas liet zestien vrouwen aan het woord over zusterschap. Geen professionele modellen, maar zestien heel verschillende, authentieke vrouwen. In de tableaux van Marine Serre deden mensen heel gewone dingen. Vivienne Westwood zong een krakkemikkige versie van The White Cliffs of Dover – een hit uit 1941, haar geboortejaar. ” There’ll be joy and laughter/And peace ever after/Tomorrow, when the world is free.”
Waarmee Westwood eigenlijk precies hetzelfde zei als Miuccia Prada in Milaan.
De favoriet van Anne-Françoise Moyson: Marine Serre
“Geen nietszeggende modeshow voor Marine Serre, maar een site (marineserrecore.com) die uitnodigt tot een meeslepende ervaring, zo dicht mogelijk bij haar creatieve proces, haar ateliers, haar muzen en haar vrienden. Haar esthetiek en ethiek zijn vertaald in intieme en krachtige films, over het dagelijkse leven van degenen die haar kleren dragen, in de pakhuizen waar zij haar materialen haalt, binnen de muren van haar atelier. Ze wilde dat het een liefdesbrief was. Ze is geslaagd.”
De favoriet van Ellen De Wolf: Dries Van Noten
“Zes minuten. Langer had Dries Van Noten niet nodig om me te ontroeren. Daar zijn de afgelopen weken maar weinig andere designers in geslaagd. De grootste uitdaging digitaal blijkt beroeren, ontroeren, emoties opwekken. Meteen ook het vertrekpunt van zijn collectie. ‘Dat hebben we allemaal gemist het voorbije jaar’, zegt Van Noten. ‘We wilden een collectie maken die vooral over de vertaling van emotie gaat. En beweging. In het bijzonder Pina Bausch en Belgische hedendaagse dans.’ Het resultaat is een meesterlijke voorstelling van modellen en dansers, op het podium van deSingel in Antwerpen en met Massive Attacks Angel als soundtrack.”
De favoriet van Jesse Brouns: paco rabanne
“Ontwerper Julien Dossena liet bij Paco Rabanne meisjes in feesttenues (veel nepbont en pailletten, zoals bij Prada) in slow motion op een trampoline springen. Op de achtergrond klonk Slave to Love van Bryan Ferry. Het filmpje duurde welgeteld 2 minuten en 56 seconden. Het was daarmee een van de kortste shows op de modekalender. Agnès b deed nog beter, met een slideshow van anderhalve minuut. In tegenstelling tot sommige veel langere films, kon je de kleren perfect zien, zelfs op het schermpje van een iPhone. En vooral: de meisjes lachten de hele tijd. Dat deed deugd.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
