Dorp-aan-zee

Logeren in Knokke-Heist doe je heus niet enkel in dure appartementen of luxehotels. Ook voor kampeerders blijkt de kuststad verschillende troeven in handen te hebben. Onze reporter zette zijn tent op in Heist en vroeg aan campinggasten wat hen naar hier lokte. “We leven hier als God in Frankrijk.”

Amper 3,2 vierkante meter. Veel groter is mijn slaapkamer niet, die ook nog eens moet fungeren als leefruimte en berging. Er is niet eens een raam. En dat in Knokke-Heist.

Wanneer ik mijn opgezette tent vergelijk met de vele ruime caravans en campers rondom mij, wordt het me snel duidelijk dat ik aan het kortste eind trok. Hoewel een infobord me vertelt dat er momenteel vier caravans te koop staan, besluit ik me toch nog even in te houden.

Het is voorlopig rustig op Camping Zilvermeeuw in Knokke-Heist. De grote zomerdrukte moet zijn opwachting nog maken. Op de tentstrook waar ik mijn twee-secondenchalet neerpootte, staat voorlopig slechts één ander tentje, geflankeerd door een motorfiets. “Maar je zou het hier eens moeten zien wanneer WECANDANCE in Zeebrugge van start gaat”, verzekerde campinggerante Anita me bij het inchecken. “Dan staan hier meer dan honderd tenten.”

Twee jaar geleden ruilden Anita en haar man Ruud hun thuis in Oud-Turnhout en jobs in het onderwijs in om het dagelijkse reilen en zeilen van de camping tegenover het station van Heist op zich te nemen. Zij aan de receptie, hij als conciërge. “We hebben die beslissing eigenlijk redelijk snel genomen”, zeggen de Kempenaars. “Een kameraad van ons had hier een vaste caravan staan. Omdat we zelf fervente kampeerders zijn, waren we ook eens gekomen. Toen bleek dat die vacatures er waren, hebben we vrijwel meteen de knoop doorgehakt, ook al betekende het dat we ons leven helemaal zouden omgooien. Toch verliep dat redelijk vlot. Het enige waar ik in het begin aan moest wennen, was dat wij voortaan zouden moeten werken terwijl iedereen rondom ons vakantie heeft.”

Met meer dan vierhonderd stacaravans, dertig camperplaatsen en enkele tentstroken is Camping Zilvermeeuw een van de laatste vrije familiecampings in de regio. En hoewel Knokke-Heist op het eerste gezicht misschien niet aan kamperen doet denken, weten lustige kampeerders er volgens de geranten toch hun weg naar (terug) te vinden. “Het is de perfecte uitvalsbasis”, besluit Anita haar verkoopspraatje. “Er zijn verschillende fijne fietsroutes in de buurt, het station van Heist is vlakbij en we bevinden ons op een kwartiertje stappen van het strand. Dat maakt dat we een heel gevarieerd publiek aantrekken.”

Vrede en jaloezie

Een dorp, dat is hoe Anita en Ruud de camping omschrijven. Een dorp met vijftien straten. “En zoals in elk dorp bestaat er vrede en jaloezie onderling”, zegt Anita. “Al geldt gelukkig vooral dat eerste, dankzij goede afspraken. Groepen vrienden jonger dan achttien jaar worden bijvoorbeeld sowieso geweigerd voor de rust. Na tien uur ’s avonds is het hier dan ook stil. Dus dat geldt ook voor jou, hè, of ik kom je piketten uittrekken.” (lacht)

Wanneer een man op een elektrische step komt voorbijgereden, houdt Ruud hem tegen. “Dit is onze dorpsgek”, stoot de conciërge hem amicaal aan. “Geert is een van onze vaste verblijvers, en dat al vijfentwintig jaar.”

“Ik ben meer hier dan ik in mijn appartement ben”, knikt de 46-jarige man uit Nevele. “Als het kon, zou ik hier mijn domicilie onderbrengen. Mijn kinderen hebben hier al hun zomers doorgebracht, en ik pendel nu al zo goed als altijd tussen mijn werk en de camping. Mijn sociale leven speelt zich hier af. Zelf probeer ik ook bewust aan dat gemeenschapsgevoel bij te dragen door dingen te organiseren, van een pop-upbar tot een feestje op oudejaarsavond of met Pasen voor de kinderen. Het brengt de mensen dichter bij elkaar, en ik leerde hier mijn beste vrienden kennen. In Knokke hebben ze volgens mij een fout beeld van ons: mensen denken vaak dat campings enkel marginalen aantrekken, maar het is hier een van de meest aangename plekken aan de kust om te verblijven.”

Het is een uitspraak die ik nog enkele keren zal horen, van de broer en zus die aanpalende caravans kochten tot de Limburgers uit Tongeren die speciaal van werk veranderden om vaker in Zilvermeeuw-aan-Zee te kunnen zijn. “Alleen hier komen we echt tot rust”, klinkt het dromerig, alsof ze ter plekke een reclamecampagne voor de plek ineen boksen.

Deze camping is hun lang leven, declameren ook kranige tachtigers Christine en Adrien uit Oudenaarde. Al bijna veertig jaar staat hun caravan gestald in Heist. “We leven hier als God in Frankrijk. Het is onze tweede thuis, we zitten hier zo vaak we kunnen. Vroeger trokken we er alle dagen op uit met de fiets, maar gezien onze leeftijd lukt dat niet meer. Onze dagelijkse routine is daarom iets rustiger geworden: we slapen uit, zitten buiten, koken ons middageten en rusten uit in de namiddag. Meer heeft een mens niet nodig, toch?”

Maatjes, maten

Terwijl een koppel Nederlanders van het mooie weer gebruikmaakt om hun tweede verblijf een grondige schrobbeurt te geven, probeert Kathleen (52) uit Asse de laatste zon mee te pikken voor ze straks weer naar huis moet. “Dit is eigenlijk de caravan van een vriendin”, bekent ze. “Af en toe kom ik hier logeren. Zelfs al is het maar een nachtje, ik kom hier helemaal tot rust.” Zelf had ze voordien nog nooit gekampeerd, “maar je afwas doen in een bassin of je moeten douchen in een sanitaire ruimte heeft eigenlijk heel veel charme. Wat ik vooral heel aangenaam vind is dat iedereen hier goeiedag zegt tegen elkaar. Intussen ben ik zelf ook al een bekende geworden.”

Het was ook mij al opgevallen: ondanks het feit dat de camping allesbehalve volzet is, heerst er een aangename bedrijvigheid. Buren maken praatjes met elkaar over hun hagen, groepen troepen samen op terrassen om te aperitieven. Zelfs als niet-ingeburgerde kampeerder werd ik in een dag tijd al vaker aangesproken dan de vorige zeven jaar van mijn leven in een grootstad. Ook een vriendengroep uit Brussel nodigt me uit aan hun terrastafel gevuld met verse maatjes en frieten. De jonge twintigers reisden enkele dagen naar Knokke-Heist om het einde van hun examens te vieren, en – voor sommigen onder hen – het teleurstellende resultaat te verdrinken.

“We zijn hier al enkele keren samen komen kamperen”, vertellen Baptiste, Alexis, Martin en Xavier. “Het is de ideale uitvalsbasis om naar het strand te gaan, enkele glazen te drinken onder maten en te feesten in Knokke. Wanneer we in de vroege uurtjes terugkomen, proberen we zo stil mogelijk te zijn voor de buren”, glimlachen de toekomstige ingenieurs en kinesisten. “En de mooie auto’s die hier rondrijden zijn ook boeiend om te zien.”

Terug in de tijd

Omdat ik in tegenstelling tot de caravans en campers op het domein geen stopcontacten in mijn tent heb, trek ik naar het nabije sanitaire blok om er mijn gsm op te laden. Ik zet me buiten met een roman over ongelukkige mensen in een gegentrificeerde stadswijk, een verhaal dat niet verder zou kunnen staan van de mensen in dit gemoedelijke vakantiedorp, als ik hen mag geloven.

Er is beweging in straat 14. Twee Duitsers op doorreis zetten er hun kamp op, net als een moeder en haar zoon, ter compensatie van het feit dat hij niet mee op sportkamp kon. Een minibarbecue moet troost bieden. Ook bij de groene tent naast de mijne is mijn buurman plots opgedoken. Op een gasvuurtje bakt hij champignons die moeten dienen als basis voor een soepje.

De 36-jarige Joris uit Lede arriveerde gisterenavond. Een week lang wil hij zich laten onderdompelen in de wereld van het kitesurfen. Volgens zijn internetresearch zou Knokke-Heist daarvoor de uitgelezen plek zijn. “Ik heb net mijn eerste les achter de rug. Hoe het ging? Ik kreeg nogal veel zeewater binnen”, lacht Joris. “Een jaar geleden zijn mijn vrouw en ik gescheiden. Sindsdien heb ik me voorgenomen om niet langer te wachten op de mensen rondom mij om te doen waar ik zin in heb. Ik durf nu vaker aan mezelf te denken. Daarom besloot ik om een week vakantie te nemen om hier kitesurflessen te komen volgen. Dat de camping een beetje terug in de tijd aanvoelt, vind ik niet erg. Er heerst hier een soort van rust, alsof alles à l’aise gaat.”

Wanneer zijn soep op is, slentert de kersverse kitesurfer naar de douches om het laatste beetje Noordzee van zich af te spoelen. Klaar voor de nacht trek ik in het sanitaire blok mijn gsm uit het stopcontact.

Net als de meeste kampeerders hier is hij helemaal opgeladen.