Restaurant Au Bain Marie in dokterswoning Henry Van de Velde in Deinze

Een paar jaar geleden was er de expositie rond 150 jaar Henry Van de Velde in het Jubelparkmuseum. Die tentoonstelling gaf een indrukwekkend overzicht van zijn brede palmares: de man was niet alleen een gerenommeerd architect, maar ook interieurarchitect, kunstschilder en designer van meubelen, kleding, zilverwerk en juwelen. Isabel Deboel: 'Op een kaart van België gaven lampjes aan waar er zich allemaal realisaties van Henry Van de Velde bevonden. Ook Villa Landing, de woning die we verbouwden tot restaurant, lichtte op. Dat maakte mij erg trots.' Nochtans was de naam Van de Velde aanvankelijk niet doorslaggevend voor hen, wel de meanderende Leie achter de woning plus het eindeloze zicht op de weiden van kasteeldomein Ooidonk. Isabel Deboel en Marc Nevejans waren amper drie jaar gestart toen ze in 2002 de kans kregen om het pand te kopen. Marc: 'Die Leie loopt al onze hele carrière door ons verhaal. Ooit werkten we allebei bij Auberge du Pêcheur aan de Leie, later huurden we een pand aan de Leie en toen kwam er Villa Landing. De rust, het licht en het zicht maakten zoveel indruk op ons. Het besef welke historische waarde het pand had, sijpelde pas jaren later door.' De modernistische Villa Landing in Deinze kwam er begin jaren dertig in opdracht van dokter Martens. De man liet zijn goede vriend Henry Van de Velde een woning ontwerpen, bovendien wou hij een polikliniek aan de overkant van de straat. Die overbuur is er nog altijd: Piet Coessens kocht het pand en vormde het via een beperkt aantal ingrepen om tot woning. Villa Landing kreeg wél wat veranderingen te slikken. Isabel: 'Typisch jaren tachtig: toen durfde men echt foute beslissingen te nemen. De aanvankelijke architectuur met horizontale lijnen, afgeronde volumes en platte daken zat verstopt achter een kakofonie van bijgebouwen met een opvallende veranda en opdringerige aluminium ramen. Er zat geen lijn meer in, maar het was simpel: wij hadden op dat moment geen geld om te investeren in een renovatie. Het huis en de tuin opfrissen, meer zat er toen niet in.' Vijftien jaar later kwam er toch financiële ruimte. Bovendien liet de leeftijd van het gebouw zich voelen, een grondige renovatie drong zich op. Villa Landing werd gestript, alle ballast eindelijk weggewerkt. Marc: 'Voor de buitenkant was het duidelijk: terug naar de oorsprong. Architectenbureau Dugardyn liet de gestileerde villa opnieuw ogen zoals Van de Velde het bedoeld had. Voor het interieur zochten we naar een huiselijke sfeer met de jaren dertig als uitgangspunt. Onze zaak moest er bovendien echt uitspringen. Mooi hoor, al die restaurants met cederhouten wanden en laaghangende sfeerverlichting, maar wij waren op zoek naar iets anders.' Dat werd de verantwoordelijkheid van interieurarchitecte Nathalie Deboel, zus van Isabel. Nathalie: 'Bij een renovatie, en zeker bij zo'n patrimonium, is het belangrijk de taal van de ontwerper te leren lezen. Wat wou Henry Van de Velde brengen en hoe kon dat samenvloeien met de noden en eisen van de nieuwe bewoners?' Nathalie ging aan de slag met een kleuren- en materialenpalet dat evengoed in de jaren dertig op de tekentafel had kunnen liggen: pastel- en aquareltinten, marmer, velours, natuursteen, leem. 'De natuurstenen open haard, toch wel een blikvanger in het restaurant, refereert aan de betonkragen en de overstekende luifels aan de buitenkant. Het warme fluweel contrasteert met de grote glaspartijen in de villa en zorgt voor warmte en huiselijkheid. En het kleurenpalet - lichtroze, lichtgroen en rood in combinatie met donkerblauw - zorgt voor een feestelijke sfeer, wat bij het restaurant hoort. Het tapijt is een knipoog naar de soms flamboyante art deco.' Ook het spel met texturen en contrasten valt op: de houten wandbekleding en de lemen muren, het frivole en de krullen tegenover een strakke belijning, de spiegels en grote glaspartijen, de donkerblauw gelakte bar en het marmer. 'Werken met contrasten is onze signatuur. Al die materialen roepen verschillende gevoelens op. Ook op je bord ontdek je verschillende smaken. ' De villa wordt omkaderd door een prachtige parktuin. Nathalie: 'De oude spiegels aan de wanden brengen buiten naar binnen. Zit je te tafelen, dan krijg je de Leie als kunstwerk aan de muur. De gebruikte tinten vind je terug in de tuin, zo oogt die nog meer als het verlengde van het interieur.' Aan de achterkant van het restaurant krijgt een wilde beplanting de komende jaren vrij spel. Die blijkt geïnspireerd op een schilderij van Emile Claus, een bekende buurtbewoner die hier geregeld aan de oevers van de Leie kwam schilderen. Rechts van het gebouw springt het terras met rood-wit gestreepte luifels en tuinstoelen in het oog, opnieuw een knipoog naar de jaren dertig. Buiten eten of de statige parktuin verkennen, wordt hier trouwens aangemoedigd. Marc: 'Graag kom ik een halfuurtje vroeger en zit dan met een koffie of twee aan de oevers van de Leie. Die rust, het even ontsnappen aan de hectiek van de dag, dat moesten onze gasten ook kunnen ervaren. Tussen de gangen of na het eten kunnen ze een wandeling maken. We plaatsten bewust een bank aan het water. Het voelt als een luxe om een stukje natuur en rust mee te kunnen pakken. Een paar jaar geleden investeerden we ook in een Hollandse sloep, een basic bootje waarmee we met een aperitief en wat hapjes de omgeving verkennen.' Wanneer je het terracotta kunstwerkje van Georges Minne naast de voordeur ziet, moest die sloep hier wel komen. 'De Landing' staat er in grote oranje letters te lezen, op de achtergrond staat een boot afgebeeld. Valt het duister, dan wordt de villa belicht. Een belangrijk detail voor het duo. Isabel: 'Als je nu langsrijdt, kun je niet anders dan omkijken en word je eraan herinnerd wat een monument hier staat.'