Op het familiedomein waar hij opgroeide – omgeven door een moeras en toevluchtsoorden voor wilde dieren – bouwde boomhutkunstenaar en beeldhouwer Michael Ince eigenhandig zijn meesterstuk: een sprookjeshuis van afgedankte bouwmaterialen.
‘Wat andere mensen als troep ervaren, beschouw ik vaak als kostbaar goed’, vertelt de Amerikaanse beeldhouwer Michael Ince. ‘Als je het als kunstenaar financieel moeilijk hebt en je je geen nieuwe materialen kunt veroorloven, ga je op zoek naar manieren om dat wel te kunnen. Zo is mijn interesse in het recycleren van materialen eigenlijk begonnen.’ Want wie goed kijkt ziet in dit huis – dat rechtstreeks uit een anime-sprookje van het Japanse Studio Ghibli lijkt te komen – onderdelen van vensterdeuren en gotische glas-in-loodpartijen in plaats van ramen, deuren waar plafondplaten horen of antieke sierkolommen die het kookeiland omlijsten. ‘Oude bouwmaterialen zijn bovendien ook vaak sterker en beter gemaakt.’
Op deze plek is Michael geboren en getogen. Zijn vader kocht het landgoed op Long Island in 1940 om er zijn pastorale droom te beleven, inclusief cottage voor oma en een boerderij voor het gezin, de kippen en het vee. Ten zuiden zie je het moeras tot aan de Great South Bay en Fire Island, een lange landstrip die de baai beschermt van de Atlantische Oceaan. ‘Als we onze ogen dichtknijpen, zien we de overkant van de grote plas. Althans, dat geloven we graag’, lacht hij.
Verdwaalde duiven
Het huis waar Michael vandaag in verplichte afzondering leeft met zijn vrouw Elizabeth Scott – Zabby voor de vrienden – werd begin jaren negentig gebouwd op de funderingen van de oorspronkelijke koeienstal van het domein. ‘Eerst bouwde ik die om tot een atelier waar ik ongestoord kon beeldhouwen en tekenen. Samen met de bovenruimte waar nu de woonkamer is ondergebracht, vormt ze vandaag nog steeds de kern van het huis. Sindsdien is ze om verschillende redenen in hoogte én oppervlakte blijven evolueren.’ Uit romantiek, bijvoorbeeld.
Toen Michael en Elizabeth hun jeugdliefde na 35 jaar opnieuw zagen opflakkeren nadat ze allebei gescheiden waren, besloot Elizabeth haar leven in Parijs deeltijds te verruilen voor de rust van het kleine Brookhaven, Long Island. ‘Voor ze bij me introk, lekte het dak. Toen ik bij het herstellen van de dakpannen het adembenemende zicht over de baai ontdekte, besloot ik het geheel te verhogen en er een arendsnest van te maken. Sindsdien slapen we onder de hoed van het huis.’ ‘Als we merken dat we ruimte tekortkomen, bouwt Michael het er gewoon bij’, vult Elizabeth aan. ‘Als je binnen een oppervlakte van 10 m2 blijft, hoef je geen bouwvergunning aan te vragen in deze regio. Dat was voor Michael het ideale excuus om te experimenteren met tal van kleine gebouwen op het landgoed.’
Zo werd doorheen de jaren de serre opgezet en het moerashuis – een paalwoning op zo’n 2,5 meter hoogte – dat samen met de kippenren werd omgebouwd tot twee afzonderlijke gastenverblijven. De tamme ganzen en kippen van het paar kregen onderdak in de pigeonnier die Michael ooit bouwde na een reis door het Franse departement Lot.
‘Toen de Franse Revolutie ervoor zorgde dat iedereen, en niet meer alleen de aristocraten, duiven mocht houden, werden er massaal duiventillen geknutseld met het materiaal dat voorhanden was’, licht Michael toe. ‘Al die verschillende stijlen charmeerden me zodanig dat ik er zelf een wou. Helaas zagen we de duiven voor wie de til bestemd was nooit richting Long Island terugkeren.’
No rules
Zijn inspiratie voor de vormgeving van zijn eigen woning en de vele andere fantasierijke hutten die hij in de Verenigde Staten, maar ook in België bouwde (zie ID), haalt Ince voornamelijk uit Japan. ‘Mijn grootvader van moederskant werkte als missionaris in Japan tussen 1890 tot 1912. Door zijn verhalen raakte ik als kind in die typische architectuur geïnteresseerd, en dan vooral in de wabi-sabifilosofie, die stelt dat onregelmatigheden objecten net mooier en interessanter maken. Ik heb het altijd belangrijker gevonden dat mijn huizen er bizar en karaktervol zouden uitzien dan dat ze praktisch waren. De charme van afgedankte deuren, ramen en houten balken straalt telkens af op het geheel.’
‘Eigenlijk hebben we geluk gehad’, besluit Elizabeth. ‘Omdat de structuur van de stal hier al stond, heeft Michael zich nooit aan de bouwregels moeten houden of een inspectie moeten vrezen. Dat schonk hem de enorme vrijheid om zijn creativiteit te kunnen botvieren. Veel mensen bouwen met het idee hun woning ooit opnieuw te verkopen. Ze houden rekening met normen en laten hun keuzes leiden door toekomstige kopers die ze niet willen afschrikken. Wij hebben dat aan onze laars gelapt. Ook al zie ik ons huis eerder als een fotogenieke parel dan als een huiselijke, verkopen doen we het toch nooit’, lacht ze.
Michael Ince en Elizabeth ‘Zabby’ Scott
Beide geboren in 1942, hij op Long Island, zij in Massachusetts.
Michael Ince is beeldhouwer en bouwt fantasierijke verblijven. Hij bouwde tal van bizarre sprookjeshuizen en boomhutten op Long Island en de rest van de VS. Ook in België staat een Ince boomhut, op het privédomein van baron Fréderic de Mévius, met wie hij gemeenschappelijke vrienden deelt.
Laat zich voornamelijk inspireren door de wabi-sabifilosofie en zijn natuurlijke habitat: boten, vogels en vissen.
Werkt bijna uitsluitend met gerecycleerde bouwmaterialen en vreemd uitziende houtblokken.
Elizabeth Scott woonde jarenlang in Parijs, waar ze een academische carrière uitbouwde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
