Als ontwerper iets maken, doe je nooit alleen. Toch is het de gewoonte dat enkel de ontwerper of de grote naam binnen een samenwerking als enige op de voorgrond treedt. De vakmensen, die vele uren hebben gezwoegd om een creatief idee te realiseren, blijven vrijwel altijd in de schaduw. Niet in dit verhaal. 'Er zijn weinig meubelmakers in ons land die het niveau van Roux halen en toch weet niemand buiten Limburg dat. Ik vond het hoog tijd dat Koen daar iets aan zou doen', vertelt Michaël Verheyden.
...
Als ontwerper iets maken, doe je nooit alleen. Toch is het de gewoonte dat enkel de ontwerper of de grote naam binnen een samenwerking als enige op de voorgrond treedt. De vakmensen, die vele uren hebben gezwoegd om een creatief idee te realiseren, blijven vrijwel altijd in de schaduw. Niet in dit verhaal. 'Er zijn weinig meubelmakers in ons land die het niveau van Roux halen en toch weet niemand buiten Limburg dat. Ik vond het hoog tijd dat Koen daar iets aan zou doen', vertelt Michaël Verheyden. 'Toen ik tien jaar geleden zelf houten objecten wilde maken, kwam ik bij Koen terecht. Al vier generaties lang is Roux een begrip in Midden-Limburg als het om houten meubelen en maatwerk gaat. Hij werkt geregeld voor de grotere interieurbouwers in Vlaanderen. Mijn eigen grootvader liet kasten maken bij Koens vader. Het klikte ook meteen tussen ons.' Het idee om een gezamenlijk project uit te werken ontstond vorige lente in het vliegtuig richting Milaan, waar ze samen de meubelbeurs gingen bezoeken. Roux twijfelde, maar Verheyden wist hem te overtuigen. Er was echter één probleem. 'Ik wou heel graag een project dragen om hem te ondersteunen, maar ik ben geen architect en teken geen interieurs. Ik heb ook geen ambities in die richting. Het idee om Bart America erbij te betrekken was geen toeval. Ik kende zijn werk en het was duidelijk dat we op dezelfde lijn zaten, qua look en esthetiek. Koen had zelf ook een project met hem lopen.' America, die vijftien jaar lang deel uitmaakte van een collectief in Brussel, is sinds kort alleen actief. Hij is onder andere het creatieve brein achter het interieur van het restaurant Ogst in Hasselt, een van de favoriete adressen van Michaël en zijn vrouw Saartje Vereecke. Waarom wilden jullie precies een keukenconcept ontwikkelen? Roux: 'Als mensen aan een eigen huis of plek denken, is de keuken het eerste waarover wordt nagedacht. De keuken is opnieuw het hart van een woning.' Verheyden: 'Het idee vloeide ook voort uit een ergernis. We worden alle drie vooral betrokken bij luxeprojecten, waarbij een fortuin wordt geïnvesteerd in een showkeuken die nooit wordt gebruikt. De eigenaars hebben aan de ene kant misschien weinig tijd om achter het fornuis te staan, maar aan de andere kant nodigt zo'n keuken ook niet uit om er echt in te koken vanwege al die tere luxematerialen. Wij koken net wél graag. Of zij alleszins, want ik kan helemaal niet koken.' Het moest dus een gebruiksvriendelijke keuken worden. America: 'Toen Michael mij belde met het idee was ik net op bezoek in het kasteel van Neuschwanstein in Beieren. Het kasteel - waar Disney de inspiratie haalde voor zijn sprookjeskasteel - is bijzonder pompeus, maar de keukens ongelooflijk utilitair en no-nonsense. Ik wou een keuken maken die daar opnieuw naar zou neigen. Een keuken die esthetisch is in haar functionaliteit. Vandaar het roestvrij stalen tablet dat je ziet in industriële keukens, een materiaal waar vlees op mag liggen zonder vlekken te maken of waarop gekrast mag worden, het aanrecht in Gris d'Ardenne, een harde natuursteen uit België die heel ongevoelig is voor zuren. De plinten en kranen van brons patineren mooi als je ze vaak gebruikt.' Roux: 'Het zijn ook allemaal lokale materialen. Waarom zou je marmer of palissander importeren als je hier prachtige natuursteen en olm kunt vinden?' De keuken uit jullie grootmoeders tijd was ook een bron van inspiratie. America: 'Voor de uitvinding van de koelkast in 1952 lagen fruit en groenten in de kast. Beneden de aardappelen, dan de ajuinen en daarbovenop de tomaten. We wilden een droge, koele en warme berging creëren, net zoals vroeger, maar wel conform de hedendaagse behoeften. De bergingdeur werd overtrokken met vlas, de legplanken in de kasten met zwart leer. Een verwijzing naar de doeken die men vroeger gebruikte om kasten en laden tegen vocht en ongedierte te wapenen. Deze keuken kan evengoed in een huis uit 1910, de jaren 50 of 2018 staan.' Een van de blikvangers van de keuken is het opvallende fineer.Roux: 'Toen mijn grootvader dit meubelatelier uit de grond stampte, had hij twee grote klanten. Brouwerij Alken en Brouwerij Haecht, we maakten oorspronkelijk alleen horeca-inrichtingen: togen, lambriseringen, stoelen, tafels en barkrukken. Die expertise hebben we bewaakt. Ik heb vier mannen die hier enkel en alleen met fineer bezig zijn. Specialisatie is een noodzaak als je in dit vakgebied wilt overleven.' Is dit project het begin van een nieuw Limburgs triumviraat? Verheyden: 'Naast een professionele samenwerking is er ook vriendschap. Of er uit dit project nu andere samenwerkingen vloeien of we elk apart interesse opwekken bij het publiek, trots zijn we sowieso. Met deze keuken willen we vooral een oefening in uitzonderlijk vakmanschap presenteren.
