Op reis met een vintage busje: ongemakkelijk of toch vooral romantisch?

Meer dan zeventig jaar geleden rolde de eerste Volkswagen T1 van de band, het tweekleurige bestelbusje dat iedereen kent, al is het maar van de draaimolen op de kermis. Nu #vanlife sinds corona dé reistrend is, wordt er ook weer volop met vintage busjes, al dan niet gepimpt, gereisd.

‘De liefde voor Volkswagen zit er bij ons allebei stevig in’, lacht Bo. ‘Toen we voor het eerst op date gingen, kwamen we allebei aan in een kever: ik in een New Beetle, Sebastien in een vintage exemplaar. We hadden meteen een gespreksonderwerp én een eerste klik. Toen we trouwden, reden wij naar de kerk in een vintage kever cabrio, de familie werd vervoerd in T1-busjes. Het vervoer was de makkelijkste beslissing van de hele trouw.’

Sebastien kocht zijn eerste T1-bus, bouwjaar 1964, op zijn twintigste. Vandaag bezit hij een mooie collectie oude Volkswagens. De T1’s worden gebruikt voor uitstapjes in de buurt, met de T2’s – die beter tegen een stootje kunnen dan de fragielere T1’s – maken ze korte reizen. Sebastien: ‘Andere mensen vinden kamperen in zo’n busje misschien onpraktisch, voor ons is het romantisch. Samen voorin in dat busje – een T1 heeft nog een doorlopende bank -, samen in dat kleine bedje naast elkaar. We hebben de bus bewust niet luxueuzer gemaakt. Mensen die het oorspronkelijke interieur eruit halen en hun bus opnieuw inrichten: ik begrijp dat niet. Bo steekt veel tijd en energie in het inrichten van de bus tot een happy home: wanneer we ergens aankomen, is ze daar een paar uurtjes zoet mee, en dat alleen met spullen uit de jaren zestig en zeventig.’

Bo: ‘Ik speur rommelmarkten af op zoek naar spullen voor de bus. Het plaatje moet kloppen. Zo’n moderne kampeerzetel van Decathlon naast ons busje: nee, dat hoort niet.’

Sebastien: ‘Wij willen reizen zoals de mensen vroeger reisden. Even de stress achter ons laten en loskoppelen van de moderne wereld. Vaak nemen we zelfs geen gsm mee. Op campings hebben we veel bekijks. Staan we daar met onze kleine bus naast die luxemobilhomes. Maar veel campers vinden het fantastisch dat wij zo alternatief kunnen reizen.’

Mogen mee wanneer het koppel eropuit trekt met hun busjes: hun twee honden. Al moeten die wel opletten waar ze hun poten zetten.

Sebastien: ‘We hebben altijd vochtige doekjes mee om de pootafdrukken van de honden weg te poetsen, en we letten op dat ze de lak niet beschadigen. Het blijven oldtimers. Ze kunnen tegen een stootje, maar het zijn geen moderne wagens. Als het geregend heeft op de camping, staan wij daarna als maniakken onze bus droog te vegen. (lacht) Maar we willen ook niet overdrijven: het is de bedoeling dat er geleefd wordt in de bus.’

‘Ik heb fantastische herinneringen aan de zomers die ik als kind doorbracht op de camping’, vertelt Bert. ‘In colonne reden we met de hele familie naar Luxemburg: auto’s, campingkarren, aanhangwagens vol kampeermateriaal. Hele dagen buiten, genieten van ’s ochtends tot ’s avonds, het eenvoudige leven. Dat wilde ik ook met mijn bus.’

Bert kocht de bus als wrak. De restauratie was een werk van jaren: de binnenkant werd volledig gestript en opnieuw ingericht, maar dan wel conform het design van die tijd.

Bert: ‘Ik kon zelfs de originele stof voor de zetels en gordijnen nog bestellen in Amerika. Het was een prijzige onderneming, maar elke cent waard. Hoe ingenieus dat busje in elkaar zit, dat is onvoorstelbaar. Er zit een koelkast in, met een klein diepvriezertje. We kunnen koken en afwassen, want er is een wasbak die aangesloten is op een waterreservoir en een gasvuur met twee pitten. De zitbank kan uitgebouwd worden tot een slaapbank en de tafel maak je door het tafelblad dat tegen het plafond hangt naar beneden te trekken en te monteren op een poot die uit de grond klapt. Een echte Transformer. (lacht) Alles wat je nodig hebt om te kamperen zit erin.’

Toen de bus klaar was, ging Bert in zijn eentje kamperen. Een paar maanden later leerde hij Niels – sinds deze zomer zijn echtgenoot – kennen. Die was aanvankelijk minder te vinden voor een kampeeravontuur.

Niels: ‘Ik heb ooit één keertje gekampeerd in een tent in Blankenberge, en vertrok nog de eerste nacht terug naar huis. (lacht) Maar Bert had er alle vertrouwen in dat ik in de bus wél goed zou slapen en hij kreeg gelijk. Het enige waar je aan moet denken is dat je niet meteen rechtstaat bij het wakker worden, want dan zit je met je hoofd tegen de kleerkast.’

Bert: ‘Voor mij blijft het de fijnste manier van reizen. Je vakantie begint zodra je thuis van de oprit rijdt. Omdat we autostrades vermijden – de bus rijdt maar tachtig kilometer per uur – kom je op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Eenmaal op de camping heb je meteen volk rond je. Geen betere ijsbreker dan zo’n bus. Mensen zijn nieuwsgierig naar het verhaal erachter, en ik vertel het graag. Op vakantie gaan met de bus zullen we niet snel doen, daarvoor is de ruimte toch te klein, maar voor één of een paar nachten is het perfect. We zijn duikers en gaan geregeld naar Zeeland. Ik rijd met de bus en Niels volgt met het duikmateriaal in de auto. Nu hij weet dat hij beter slaapt in de bus dan in een tent, is hij helemaal overtuigd.’ (lacht)

Het goedkoopste vliegtuigticket naar pakweg Panama of Brazilië, en dan met de rugzak rondtrekken: Céline was een fervent soloreiziger. Om klimaatbewuster te gaan reizen, droomde ze al lang van een eigen busje. Ooit. Later. Tot ze de diagnose MS kreeg. ‘Die diagnose was als een laatste schop onder mijn kont: je wilt dit nu al zo lang, waarom uitstellen? De ziekte manifesteert zich bij mij vooral in vermoeidheid. Reizen met de bus is dan perfect: als ik moe word, zet ik me aan de kant om te rusten. Ook het gevoel van vrijheid is onbetaalbaar. Odette is altijd vertrekkensklaar. Heb ik tijd en zin, dan ben ik weg. Afgelopen weekend had ik met een vriendin afgesproken voor een koffie. Uiteindelijk hebben we de bus op een mooi plekje in de Vlaamse Ardennen geparkeerd en daar die koffie gedronken. Onderweg is elke dag een avontuur, Denemarken was prachtig, weids en onontgonnen. Op een gegeven moment stond ik een week aan een klein strandje, helemaal alleen. Dat was zalig.

Ik reis graag alleen, maar bezoek is welkom. Mijn bed kan indien nodig uitgebouwd worden tot een tweepersoonsbed, en onder mijn bed bewaar ik twee tenten: ik kan onmiddellijk zes mensen huisvesten. Het verbaast mensen weleens: een vrouw die alleen reist. Dan zie ik ze hier staan loeren in de bus, zoekend naar een extra persoon. Soms met een beetje jaloezie, denk ik: zie haar daar eens op haar gemak zitten. (lacht) Ik kan honderd procent op mijn buikgevoel afgaan, hoef met niemand rekening te houden.’

Haar beste koop ooit, vindt Céline dan ook. Al mag je zeker niet enkel de rooskleurige kant van reizen met een camper zien en je niet laten misleiden door idyllische posts op Instagram.

‘Het is echt back to basics: mijn toilet is een emmer, mijn douche een constructie met een pomp, en ik maak lange wandelingen terwijl mijn gsm ligt op te laden in het toeristisch centrum, want elektriciteit heb ik niet. Maar ik doe dat graag: oplossingen zoeken voor problemen die zich onderweg stellen. Veel campers tonen op sociale media alleen het romantische plaatje. Ze komen ergens aan en beginnen onmiddellijk mooie beelden te maken met hun drone. Ik denk dan: je bent daar nu twee uur mee bezig geweest, je had ook twee uur kunnen genieten van de rust.’ (lacht)