Vrije Tribune
‘Wij verkopen hemden, geen tenten’: een dagje shoppen zonder ideale maten
Winkelen leuk en ontspannend? Think again.Voor vrouwen wiens figuur niet tot het zogezegde ideaalbeeld behoort, is het vaak een heuse strijd om een leuke outfitte scoren. Zo ook voor Gladys (24): “Er lijkt een omgekeerd evenredig verband te bestaan tussen iemands omtrek en diens recht op mooie kleren.”
De missie:
Dé schoen deze herfst: de over-the-knee-boot. Liefst nog te combineren met netkousen en een jurkje: eigentijds en een tikje ondeugend. Niet iedereen is fan, ik wel! Ik wou ook sexy en zelfzeker en onafhankelijk lijken en deze trend ging me daarbij helpen. Alleen kwam ik al vlug tot het besef dat de zoektocht naar mijn droomschoeisel niet meteen een eitje zou worden.
Het is namelijk zo dat yours truly zowel qua schoenmaat als qua bilomtrek nogal boven het gemiddelde zit. En wie zich in die situatie bevindt, daar zijn alle designers het roerend over eens, verdient geen mooie garderobe. Mij lijkt het vrij logisch dat een laars die bijna als broek kan functioneren ook wat het bovenstuk betreft in meerdere maten zou moeten bestaan, maar dat was een tikje naief. Schoenmaat 36 tot 41, maar het bovenste deel blijft even “groot”. Als ik u één les mag meegeven die u de rest van uw dagen dient te onthouden, is het deze: ondanks de etiketjes die u het tegendeel beloven… One size does NOT fit all.
De zoektocht:
Ik beland bij een winkel waar redelijk wat verschillende soorten laarsjes de etalage vullen. Misschien wordt het tóch een succes? Ik word benaderd door een verkoper/verkoopster (die ik voor uw leesgemak vanaf nu Dimitri zal noemen) en leg uit dat ik “een redelijk breed model zoek” en Dimitri knikt begrijpend. Enkele ogenblikken later brengt hij me een eerste laars en mijn eerdere sprankel hoop verdwijnt als sneeuw voor de zon. Komaan, in dit ding kan ik mijn arm nog niet kwijt. Na 23 jaar shoppen kan ik een verloren zaak redelijk snel herkennen. Dimitri weigert echter zijn nederlaag toe te geven en probeert me paar na paar na paar aan te smeren. “Deze vallen écht ruim!” Ik zweet, ik hijg, ik trek, ik sleur, ik duw, ik kreun… om dan keer op keer verslagen het hoofd te schudden. Dit is zó gênant.
Even overweeg ik om gewoon een mooi paar mee te nemen en niet meer te eten tot ik erin pas, maar laat ons eerlijk zijn: zelfs als me dat ooit zou lukken, zijn die schoenen tegen die tijd al vier seizoenen uit de mode. Met iedere poging zie ik de levenslust in Dimitris ogen meer en meer uitdoven. Uiteindelijk concludeert hij wat ik al jaren weet maar weiger te aanvaarden: voor mensen als ik is er maar één soort laars. De donkerbruine, blokachtige, rekbare bottin waar je -tenzij op een paard- niet mee gezien wil worden. “Hmm nee, bedankt, maar dit is het toch niet helemaal”, mompel ik. Dimitri zegt het niet, maar ik zie wat hij denkt: “Grappig hoe gij denkt dat ge nog steeds een keuze hebt, chubby“. Dimitri heeft gelijk. Beggars can’t be choosers.
De conclusie:
Naast het feit dat schoenfabrikanten van mening zijn dat mensen die niet in het standaardmodel passen duidelijk over genoeg vetvoorraad beschikken om zonder warme laarzen de koude te trotseren, is er ook qua kleding aanzienlijk minder keuze voor iedereen boven maatje 40. Veel winkels lijken te denken dat die vrouwen zich op modevlak wel tevreden zullen stellen met een trui met opschrift à la “I love naps” en een legging met zonnebloemen. Hoewel je overal leest dat de bevolking steeds zwaarder wordt, vertaalt zich dat niet in de winkels. Er lijkt een omgekeerd evenredig verband te bestaan tussen iemands omtrek en diens recht op mooie kleren.
Er lijkt een omgekeerd evenredig verband te bestaan tussen iemands omtrek en diens recht op mooie kleren.
Sterker nog: sommigen onder ons mogen nog van geluk spreken wanneer er überhaupt nog kleren in onze maat te vinden zijn. Mijn bompa vindt al sinds 1987 geen passende broeken meer en deze week nog hoorde ik van een vriend dat de verkoopster die zijn maten nam droogjes opmerkte dat ze “hemden verkoopt, geen tenten”. Werkelijk. Alsof de zoektocht naar passende kledij al geen kweling op zich is, kon de persoon die nochtans betaald wordt om klanten te helpen het niet laten het mes nog wat dieper te duwen. Het grietje kon de volgende dag terecht op zoek naar een nieuwe job.
Hoewel mijn figuur in de “gewone winkels” nog nét getolereerd wordt, word ik er steeds weer mee geconfronteerd dat sommige outfits niet tot mijn opties behoren. En nee, dan heb ik het niet over cropped tops of strakke jurkjes – hoewel ik vind dat ik die best zou mogen dragen ongeacht of de wereld het “gepast” of “flatterend” vindt – ook de meest simpele, onschuldig-uitziende combinaties kunnen totaal verkeerd uitdraaien.
Zo worden de it-girls van tegenwoordig de hemel in geprezen omdat ze zich vertonen in een mom jeans en een simpel wit unisex t-shirt. Wanneer ik die toplook probeer, zie ik eruit als een kruising tussen een gameverslaafde puber die voor het eerst in weken het huis verlaat omdat ie door z’n voorraad chips heen is en zo’n Amerikaanse huismoeder die haar dagen vult met tripjes naar Walmart en het verspreiden van katholieke anti-same-sex-marriage-flyers. Geen van beide is exact waar ik op doelde, maar wat had ik dan gehoopt? Dacht ik met mijn bespottelijke maat 44 nu werkelijk ongestraft de look van de jetset te kunnen kopiëren? Hoe naïef kan je zijn.
In dergelijke gevallen kan het verleidelijk zijn je vestimentaire dromen -samen met je zelfvertrouwen- ergens heel diep te begraven en je onfortuinlijke lichaam nooit meer in een kledingzaak te vertonen. Maar vooraleer je de rest van je dagen in jogging en slobbertrui doorbrengt: laat ons focussen op wat wél meezit! Misschien ben je wel gezegend met een goddelijke boezem of misschien heb je de ideale vormen voor die ene jeans? Wees trots en laat u door niemand vertellen wat kan en wat niet.
Uiteindelijk heb ik de laarzen gevonden. Na die hele lijdensweg zal ik hen dragen tot ik erbij neerval. Al was het maar om mijn lotgenoten te tonen dat ze de hoop niet op mogen geven. Jaag je dromen na, dames en heren. Want als ik kniehoge botten kan vinden, kan alles. Fier zal ik door de straten flaneren. Dat ik er volgens sommigen uitzie als een callgirl, deert me allerminst.
Gladys blogt op When Victoria Met Edward
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier