Ramona (37) ruilde zakenwereld in voor eigen label: ‘Ik wilde er competent uitzien zonder erbij te lopen als stewardess’

De modewereld is geen voor de hand liggende sector, met zware concurrentie en veel onzekerheid. Wie waagt het vandaag nog om een eigen label op te richten? Ramona Wilmes lanceerde afgelopen lente het label Mona Wie, een collectie van elegante, tijdloze jurken.

Het gebeurt niet vaak dat iemand met tien jaar ervaring in de financiële wereld een boeiende job opgeeft om ‘iets in de mode’ te doen’, lacht Ramona Wilmes. ‘Ik heb altijd voor internationale zakenbanken en investeringsmaatschappijen gewerkt, onder meer in The City, het financiële hart van Londen. Ik ben een nerdy type. Ik vind die sector intellectueel uitdagend, bovendien was ik goed in wat ik deed. Toch begon het de laatste jaren te knagen: was deze omgeving mijn ultieme streefdoel? Geïnspireerd door de gedreven ondernemers die ik tijdens mijn carrière ontmoet had, besloot ik twee jaar geleden om een andere weg in te slaan en mijn eigen baas te worden.’

Het idee om een eigen modelijn te beginnen, kwam niet uit de lucht vallen. Als kind bracht Ramona heel wat tijd door in het naaiatelier van haar Portugese moeder. ‘Ze was kleermaakster en toen ik tien was, leerde ze mij werken met een overlockmachine. In haar atelier ontdekte ik wat kwalitatieve stoffen zijn en hoe je een kledingstuk maakt. Mijn liefde voor mode is daarna nooit meer weggegaan. Toch had ik als volwassen vrouw moeite om kleding te vinden die geschikt was voor de omgeving waarin ik werkte. De financiële sector is hard en zakelijk en wat je draagt kan echt een invloed hebben op je zelfvertrouwen. Ik wilde er competent uitzien zonder erbij te lopen als een stewardess.’

Ik wilde mijn vrouwelijkheid benadrukken, zonder te sexy gekleed te zijn.

‘Tegelijk wilde ik mijn vrouwelijkheid benadrukken, zonder te sexy gekleed te zijn. Bij merken als Céline of Armani vond ik mijn smaak wel, maar designerlabels zijn erg duur. Na een rondvraag bleek ik niet de enige vrouw te zijn die vruchteloos zocht naar originele en elegante kledij, in een iets lagere prijsklasse. Toen besefte ik dat het tijd was om terug te keren naar het atelier. Daar ontstond Mona Wie: een lijn van jurken waarmee ik vrouwen wil empoweren op belangrijke momenten in hun leven. Of dat nu aan de onderhandelingstafel is of op een feestje. Een jurk is een kledingstuk waarmee je meteen volledig gekleed bent. Vandaag draag ik de Aiko-jurk: een prachtig stuk met kimonomouwen.’

Haar ervaring als financieel adviseur komt Ramona vandaag goed van pas. ‘Elke ondernemer beslist op een bepaald moment hoeveel tijd, geld en energie hij of zij bereid is te verliezen aan een project. Je denkt daar goed over na, vervolgens ga je ervoor. Met Mona Wie neem ik een berekend risico. Ik lanceer bewust een collectie van maar vier jurken. Ik wil vrouwen aanmoedigen om minder, maar beter te consumeren. Mijn zus, die zeebiologe is, wijst me voortdurend op de nefaste gevolgen van de textielindustrie op de natuur. Ik vermijd synthetische stoffen als polyester en kies voor duurzame materialen uit Italië, zoals zijde en katoen. De jurken zijn tijdloos en worden ontworpen door de Antwerpse patroonmaakster Elke Hoste en een jonge beloftevolle ontwerper. Samen bedenken ze gedetailleerde designs en atypische coupes.’

Ik wil vrouwen aanmoedigen om minder, maar beter te consumeren.

‘Vervolgens worden de jurken in elkaar gezet in een Portugees atelier, door naaisters die menselijk behandeld worden. Minimaal tien procent van mijn winst gaat naar Parley for the Oceans, een organisatie die strijdt tegen het plastic in onze oceanen. Over al die stappen heb ik goed nagedacht. Wie vandaag nog in de mode stapt, een sector met veel concurrentie, moet een project hebben dat over de hele waardeketen innovatiever is dan wat al bestaat. Ik heb ook geen winkel. Ik ontmoet vrouwen liever bij hen thuis, of ontvang hen bij mij, zodat ik weet wat ze nodig hebben. Bovendien wil ik hen uitleggen waar Mona Wie voor staat. Sommige vrouwen schrikken even als ze het prijskaartje zien (prijzen vanaf 400 euro, red.), maar eens ik hen uitleg hoe ik te werk ga en hoeveel werk er in één jurk kruipt, begrijpen ze het. Zo’n Aiko-jurk duurt tweemaal langer om te maken dan een jurk die je in winkelketens vindt, door zijn precieze afwerking.’

Tijdens haar zoektocht naar een bekwaam atelier, merkte Ramona wat de nefaste gevolgen zijn van de fast fashion-industrie. ‘Mijn naaisters werken ook voor bekende merken die het fast fashion-model toepassen, met goedkope stoffen en eenvoudige coupes, zodat alles sneller in elkaar gestoken kan worden, met weinig risico op fouten. Dat betekent helaas dat een nieuwe generatie naaisters bijna geen moeilijke stukken meer kan naaien. Hun vakmanschap gaat verloren en dat is doodzonde. Met Mona Wie wil ik de kunst van het handwerk graag in ere herstellen.’