Een maand geleden gebeurde de afgrijselijke aanval op het drieëntwintigjarige Indiase meisje, een verkrachting zo gruwelijk dat ze overleed aan de gevolgen. En wat nog het meest verbaasde, was niet wat de mannen haar hadden aangedaan – dat gebeurt in India elke dag meerdere keren, maar de reactie van het publiek. Eindelijk was er opstand. Eindelijk kwamen vrouwen, en mannen, op straat, om te tonen dat het zo niet verder kon.

Niet dat het enig verschil mag uitmaken, maar dit slachtoffer was een keurig meisje, de trots van haar broers en ouders. Zoals Gie Goris, hoofdredacteur van Mo, schrijft, staat niets de identificatie in de weg. ?Als een ernstig, levenslustig meisje, uit een goed gezin, dat studeert en dat samen met haar vriend naar Life of Pi gaat kijken, niet veilig is om negen uur ’s avonds in een wijk met een goede reputatie, dan is niemand nog veilig.” Veel Indiase vrouwen hebben sindsdien geschreven over het routineuze, dagelijkse geweld waar elk meisje in India mee te maken krijgt. Auteur Sonia Faleiro, die vierentwintig jaar in New Delhi heeft gewoond, heeft het in de New York Times over een voortdurend gevoel van onveiligheid : ?Aanhoudend gefluit, gesis, seksuele toespelingen en dreigementen ; troepjes mannen die rondhangen en schunnige liedjes zingen. En was het maar zo dat alleen de openbare ruimte onveilig was. In mijn kantoor bij een vooraanstaand magazine, bij de dokter, zelfs op feestjes thuis ontsnapte ik niet aan de intimidatie.”

Een intimidatie die niet alleen bestaat in ‘ver-weg-niet-geheel-ontwikkelde-landen’. Onderzoeker Jackson Katz schrijft in zijn boek The Macho Paradox : ?Amerika beschouwt zichzelf als een van de meest vrije naties ter wereld. En toch organiseren vrouwen hun hele dag rond de mogelijke dreiging van mannelijk geweld : niet parkeren op een donkere plaats, altijd je sleutels klaar hebben als een mes, niemand in de ogen kijken…” Het herinnert aan de klachten van de Egyptische vrouwen die boven kwamen tijdens de Arabische Lente. Engy Ghozlan, die het geweld tegen vrouwen bijhoudt op haar interactieve HarassMap, geeft cijfers : in een enquête van 2008 geeft 60 procent van de Egyptische mannen toe al eens een vrouw te hebben lastiggevallen, 100 procent van de vrouwen zegt lastiggevallen te zijn. ?Niemand heeft een antwoord op de vraag waarom agressie tegen vrouwen zo ‘normaal’ is in Egypte”, zegt ze in The New Yorker. ?Maar het heeft niets met seks te maken, en evenmin met de economie en gefrustreerde jonge mannen die niet kunnen trouwen. Het draait om macht.”

Schrijfster Mona Eltahawy heeft het over de twee revoluties die zich in Egypte afspeelden : ?De meisjes realiseerden zich dat als ze tegen Mubarak in opstand konden komen, dat ze ook tegen hun vader en broers konden opstaan. Ze beseften dat er een Mubarak in elk huis woont, dat we eigenlijk vechten tegen de staat, de cultuur, de maatschappij.”

Het stemt me zo somber. In Egypte wordt gevochten voor vrijheid, in India gaat het economisch iets beter, en telkens als vrouwen misschien zelfs niet vechten voor vrijheid, maar er gewoon van proberen te genieten, worden ze neergeklopt, verkracht of op zijn minst geïntimideerd. En van lang geleden komt een feministische uitdrukking terug boven, die ik eigenlijk vergeten was. Vrouwen zijn loslopend wild en de jacht is altijd open.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

?Egyptische meisjes realiseerden zich

dat als ze tegen Mubarak in opstand konden komen, dat

ze ook tegen hun

vader en broers

konden opstaan”