Ze zijn nu goed en wel getrouwd, Filip en Mathilde. Zelfs de bruidsjurk was dus puur Belgisch. Hoera! De ernstige internationale pers ziet in dit kroonprinselijke huwelijk serieuze signalen van de goede weg die het vaderland weer inslaat. Het heeft ons allemaal even geholpen om de nare tijden te vergeten. Maar kunnen we asjeblief weer overgaan tot de orde van de dag? Tenminste tot de eerste baby zich aankondigt. Ik weet het, het is niet leuk en niet positief om op tv weer elke dag die lange minuten die de jongste weken aan het nationale sprookje werden besteed, te wijden aan conflicten en brandhaarden in verre uithoeken van de wereld.

Maar kunnen Filip en Mathilde even in stilte binnen de besloten muren van Laken “lang en gelukkig” leven? Zoals dat voorheen de traditie was in dit land. Wat maakt toch dat het volk zo volgaarne decor speelt bij dit feuilleton van het einde van de twintigste eeuw? Wat maakt dat de “blijde inkijk” van Mathilde en zelfs het etiketje op haar nieuwe schoenen een foto in de krant waard zijn? Volgens Flair gelooft 90% van zijn lezeressen tussen 18 en 35 dat het échte liefde is tussen de kroonprins en zijn eega. Slechts 3% wil echter met Mathilde ruilen. Nee toch? Ze geloven in sprookjes, maar die zijn blijkbaar alleen voorbehouden aan prinsen en prinsessen.

Eén troost: België is niet alleen in zijn onnozelheid. De Britten overtreffen ons de laatste weken haast. De hysterie die is ontstaan over de late vierde zwangerschap van Cherie Blair (45) gaat nog naar hogere registers dan wat zich hier de afgelopen maanden heeft afgespeeld. Ik denk dat de Britse premier en zijn professoniële entourage zich geen geschiktere pr-actie hadden durven dromen om zijn wat tanende populariteit op te krikken. De man op wie alle (ook politieke) vrouwen in Groot-Brittannië verliefd zijn, volgens analisten, kreeg deze zomer een vracht kritiek over zich heen. En niet alleen omdat hij zich door de Italiaanse staat had laten verwennen met een luxueuze vakantie in Toscane. Nu echter blijkt dat Blair junior nr.4 waarschijnlijk verwekt is in dat weelderige gratis ter beschikking gestelde vakantiehuis, spreekt geen kat daar nog kwaad over.

Het is immers onvertoond dat een eerste-minister een kind krijgt tijdens zijn ambtsperiode. Premiers van landen met problemen van Brits of Belgisch formaat worden immers verondersteld zoveel omhanden en aan het hoofd te hebben dat ze geen tijd overhouden om hét te doen met hun vrouw. Zeker als die een drukke carrière in de advocatuur heeft zoals Cherie Blair, of een muzikale carrière zoals mevrouw Verhofstadt.

In het verleden kon je hooguit lezen over een premier of een president – in de besmuikte pers of later in een of andere sleutelroman – dat hij een gevoegzame maîtresse had die zich kon aanpassen aan zijn drukke werkschema. Die tijden lijken nu voorgoed voorbij. Wie vroeger schuinsmarcheerder was, kijkt nu minzaam toe op het prille geluk in Brussel of het cadeau uit de hemel in Londen.

Het sprookje, het ouderwetse verhaal dat enkel een happy end kan krijgen, is weer helemaal van deze tijd. Trendvoorspellers hadden het allemaal al van ver zien aankomen: de sprookzame samenleving.

Bizar is het om met zoveel onversneden telegeniek geluk overgoten te worden op het moment dat in je directe omgeving, en niet alleen in de mijne denk ik, relaties aan spaanders vliegen.

Boven het slagveld van de alledaagse liefde zweven volmaakt geregisseerde beelden van 24-karaats romantiek. Waar is de tijd dat we een koningin hadden die flirtte met de communisten? “Dat was een andere tijd. Gun de mensen hun pleziertjes nu toch…” De echtgenote van een overigens zeer serieuze collega had weken van tevoren aangekondigd dat bij hen thuis op 4 december geen warme hap op tafel zou komen. Te druk met de koninklijke bruiloft.

Als het van kamervoorzitter Herman De Croo afhangt, mogen ze elk jaar zo’n volksfeest organiseren in Laken. Dat houdt de mensen content.

Tessa Vermeiren