De liefde voor Lea heeft hem compleet geruïneerd. Niet alleen zijn gemoedsrust is hij kwijt. Hij ging failliet en heeft een berg schulden. Zijn bakkerij en de bijbehorende woonst zijn verkocht. De villa waar zijn ex en hun zonen wonen, staat te koop. Patrick vond weer onderdak bij zijn ouders en werkt nu als chocolatier in een patisserie, terwijl hij ooit zelf vier mensen in dienst had.

Patrick (48)

We zijn drie jaar samen, en sinds een jaar officieel getrouwd. Voor beiden is het ons tweede huwelijk. Met haar eerste man kreeg Lea twee kinderen. Met Hugo, met wie ze nooit trouwde, drie. Ik kende haar van toen ze veertien was en ik negentien. Ze was het mooiste meisje van het dorp, de droom van iedere jongen. Dat was voor mij te hoog gegrepen en ze was bovendien het liefje van een goede vriend. Ik trouwde met Annie, we kregen drie zoons en hadden een bloeiende zaak. Een bakkerij. Maar na twintig jaar kwam de klad erin. We leefden als broer en zus, en Annie ontdekte dat ze eigenlijk op vrouwen viel. Tja. Dan sta je schaakmat. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan. Ik verbleef sindsdien boven de bakkerij in de stad, Annie en de jongens in onze villa in Schoten.

EENTJE MEER OF MINDER

Een paar maanden daarna liep ik toevallig Lea tegen het lijf. Ze woonde samen met Hugo, de vader van haar drie jongste kinderen. We gingen samen iets drinken op zondag, mijn enige vrije dag. De zondag erop weer. Toen was het al zover : vlinders in de buik, allebei. Na een paar weken is Lea met haar kinderen bij me ingetrokken. Zonder Hugo iets te zeggen, want ze was bang voor zijn reactie omdat hij heel agressief uit de hoek kon komen. Een paar maanden later was ze zwanger. We waren verbijsterd. Daar hadden we nooit aan gedacht, nooit over gepraat. De zwangerschap was niet gepland, maar de baby was welkom. Ik had gemengde gevoelens, er waren al vijf kinderen, maar ach, eentje meer of minder… We hadden een heerlijke tijd, tot ze een miskraam kreeg. Daar hadden we het heel moeilijk mee. Kwam er nog bij dat ze niet kon aarden in mijn appartement in de stad. Ze had altijd in het groen gewoond, ze voelde zich opgesloten en alles was grijs en grauw.

Op een dag kregen we ruzie in de auto. Ik ben doorgaans een rustige natuur, ik loop weg van confrontaties, maar die keer was ik zo kwaad, dat ik de auto stopte en haar eruit gooide. Allemaal, Lea én de kinderen. Ik weet nog altijd niet wat me bezielde, en ik kende haar nog niet goed genoeg om te weten dat ze alles letterlijk nam. Toen ik ’s avonds tot rust was gekomen en naar huis ging, waren ze verdwenen. Ik belde haar om me te verontschuldigen en te zeggen dat het niet zo bedoeld was. Maar zij was teruggekeerd naar Hugo. Toch bleven we elkaar stiekem zien. In november liet ik me steriliseren. Dat hebben we samen beslist. We wilden niet nog eens zo’n zwangerschap of miskraam meemaken. Een maand later is ze met de kinderen weer naar mij verhuisd.

DE BLOESEMS VAN HASPENGOUW

Op kerstavond 2011 heb ik haar ten huwelijk gevraagd, in augustus 2012 zijn we getrouwd. We wilden al in april trouwen, tussen de bloesems van Haspengouw. Maar dat ging niet door, want in februari bleek ze wéér zwanger. Ik ontplofte bijna : ik was toch gesteriliseerd ! Nú weet ik dat je tot een half jaar na de ingreep nog vruchtbaar kunt zijn, maar dat had niemand me gezegd. Ik was er dus van overtuigd dat ze me bedrogen had. Ook Lea wilde die zwangerschap niet, en ze overwoog abortus. Daar ben ik dus vierkant tegen. Ook al zou het een kind van een ander zijn, abortus was voor mij uitgesloten. Tijdens een vlammende ruzie blies ik de huwelijksplannen op. Ze vertrok weer met de kinderen. Deze keer niet naar Hugo, maar naar haar moeder. Nadat we elkaar een maand lang niet gehoord of gezien hadden, belde ze me : ze wilde me niet kwijt. Diezelfde avond kwam ze langs. Vrijen tegen de sterren op. Wat bleek achteraf ? Dat ze die dag een eerste abortuspil had geslikt. Heel luguber, vond ik. Maar oké. Hoe erg ik ook tegen abortus ben, ik vergaf het haar. Wat ze ook doet, álles vergeef ik haar.

In augustus zijn we dan toch getrouwd en gingen we, mét de kinderen, op huwelijksreis naar het Gardameer. Eén en al rozengeur en maneschijn. Daarna gingen Lea en de kinderen weer terug naar haar moeder. Een bizarre situatie : we zijn nu een dik jaar getrouwd, maar we hebben nog steeds een latrelatie. Lea verblijft al die tijd bij haar moeder. En ik vond onderdak bij mijn ouders. Ik ben ze zeer dankbaar omdat ze me willen opvangen, maar ik word 49 en ik wil mijn eigen plek. Nu heb ik niets meer. De bakkerij ging failliet. Mijn ex maakte Lea zo zwart dat de klanten wegbleven. Ze strooide rond dat Lea een mannenverslindster was die met iedereen de koffer indook. Klanten die ik op straat ontmoette, zeiden : “Zolang die blonde del bij jou werkt, zie je mij niet meer in je bakkerij.” Ook anderen probeerden me tegen haar op te zetten : dat Lea een onverbeterlijke nymfomane was, dat ze altijd de een na de ander had. Of ze getrouwd was of niet.

FLINKE OPDOFFER

Mijn liefde voor Lea heeft me compleet geruïneerd. Ik ben alles kwijt. Mijn bakkerij en de bijbehorende woonst zijn verkocht, de villa waar mijn ex en onze zoons wonen, staat te koop. Ooit had ik vier mensen in dienst, nu werk ik als chocolatier in een patisserie. Maar ik blijf optimistisch : zolang ik handen aan mijn lijf heb, kan ik aan de slag. Lea krijgt kindergeld en alimentatie, maar daarmee komt ze niet rond. Ze wil dat ik mijn loon op haar rekening stort, want we zijn toch getrouwd ? Mijn vrienden verklaren me voor gek. Ze stoken : “Lea was uit op je geld. Nu je geen geld meer hebt, moet ze je niet meer.” Dingen kloppen niet. Als ik voorstel om samen iets te doen, heeft ze geen tijd of geen zin of is ze te moe. Dat laatste begrijp ik : haar dagen zijn gevuld met die vijf kinderen en haar moeder, maar wat hebben wij dan nog met elkaar ? Het is waar : ik vertrouw haar niet meer. Van haar kinderen hoorde ik van wie ze hebben leren fietsen en schaatsen en dergelijke, en dat zijn telkens andere mannen.

Gisteren weer een flinke opdoffer gekregen. Acht weken overtijd. En nu ben ik toch écht onvruchtbaar. Ze weigert een zwangerschapstest te doen. Ze zegt dat het waarschijnlijk het begin van de overgang is, een keertje overslaan. Misschien zou het beter zijn dat ik er een punt achter zet en de relatie beëindig. Hoe kom ik achter de waarheid ? Ik kan toch geen detective achter haar aan sturen ? Ik weet waartoe ze in staat is. Toen ze nog bij Hugo woonde, kwam ze naar mij toe en ze bleef tot vier, vijf uur ’s morgens. En ze nodigde me vaak uit om in het holst van de nacht heimelijk in haar moeders huis seks te hebben. Wie weet wat spookt ze nog allemaal uit ? Maar ik verwijt mezelf ook van alles. Als ik bijvoorbeeld niet zo kwaad was geworden om die abortus, was ze nog steeds bij me. Ik hou zoveel van haar en ik kan haar niet loslaten. Ook al is ze 43, ook al heeft ze vijf kinderen gehad en nog meer zwangerschappen achter de rug, ze heeft een prachtig lijf. Alle mannen kijken haar na. Ik beken : ik ben door haar bezeten.

Omwille van de privacy worden namen soms veranderd in deze rubriek.

192_168_2_3_2013_08_08_10_41_35.xml

DOOR GRIET SCHRAUWEN

“Hoe erg ik ook tegen abortus ben, ik vergaf het haar. Wat Lea ook doet, álles vergeef ik haar”