Ik heb een foto van toen ik een jaar of acht moet zijn geweest. Ik draag het kledingstuk waar ik op dat moment het meest trots op was : een jeans, of cowboybroek zoals wij dat toen noemden. Vermoedelijk van een weinig illuster merk, maar dat gaf niet. Zelfs het feit dat het een afdragertje was van een neef kon de fashion fun niet drukken. De stof was hard, het blauw iets te donker, maar ik had die ronde metalen knoop en de witte stiksels : ik was hip.

Hoewel ik het nu niet meer draag, ben ik opgegroeid in jeans. Het atheneum was een zee van blauw en kaki (de verplichte legerparka). We moesten in tegenstelling tot de katholieke school geen uniform dragen, maar zagen er toch allemaal hetzelfde uit, gevangen in denim conformisme. Jeans waren zo alledaags als brood en boter. Wat niet altijd het geval was geweest. Mensen onder de vijftig kunnen zich vermoedelijk moeilijk voorstellen dat er ooit een tijd is geweest dat denim des duivels was. Deftige jongens droegen een stoffen, ‘geklede’ broek. Alleen nozems kozen blauw. In sommige dancings en cafés mocht je in een jeans niet binnen. Toegegeven, die tijd heeft zelfs in dat kleine Kempische dorp waar ik vandaan kom niet lang geduurd, maar het rebelse aura van James Dean en Marlon Brando was in mijn tijd nog niet volledig weggewassen. En nu nog : Steve Jobs in zijn zwarte rolkraagtrui en jeans, hij had iets van de lone rider, de eenzame uitvinder die de zonsondergang tegemoet rijdt.

Gevraagd naar welk kledingstuk hij graag had ontworpen, zei Yves Saint Laurent : de jeans. Hij noemde het “het meest spectaculaire, praktische en ontspannen kledingstuk. Het is bescheiden en sexy, simpel en toch vol uitdrukking. Dat is alles wat ik met mijn kleding hoop te bereiken.” Moeilijk te geloven dat de bedenker van de trench, de transparante blouse en de smoking voor vrouwen jaloers was op een stuk werkkleding van goudzoekers en spoorwegaanleggers, maar dat is waarschijnlijk de sleutel tot het eeuwige succes van de denim broek : de pure, pretentieloze functionaliteit. “Ik ben elk seizoen opnieuw geïnspireerd door die figuur van the worker“, zegt denim lover Ralph Lauren. “De werkman, de boer, de cowboy, de pioniersvrouw. Ze leven op een authentieke manier, in moeilijke tijden. Ik heb de eerlijkheid en eenvoud van hun kleding altijd bewonderd.”

Mods, hippies (wat een vreemd ouderwets woord eigenlijk), punks en yuppies : denim is voor elke groep het canvas waarop de nieuwe regels worden geprojecteerd. De ruim vallende boyfriend jeans voor meisjes en de akelig strakke ex-girlfriend jeans voor mannen, de ecojeans en de 3000 dollar-designersbroek, als je denkt dat alles verzonnen is, komt er toch weer iets nieuws. Ik wacht tot ik heel oud word en krimp, want dat gebeurt dan meestal, en trek dan gewoon die van vroeger weer aan.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

DAT IS WAARSCHIJNLIJK DE SLEUTEL TOT HET EEUWIGE SUCCES VAN DE DENIM BROEK: DE PURE, PRETENTIELOZE FUNCTIONALITEIT