Handel in kindbruiden in conflictgebied Kasjmir: ‘Ik was niets meer dan een seksslaaf’

Oudere mannen in Kasjmir kopen hun minderjarige bruiden elders in India. Vaak zijn het mannen die door de strijd in Kasjmir getraumatiseerd raakten. Het is in de regio een sociaal geaccepteerde praktijk, die echter zelden goed afloopt, zeggen hulpverleners.

Haseena Akhtar was nog maar dertien jaar oud toen iemand haar ouders vertelde dat ze een flinke som geld voor haar konden krijgen. Ze moest dan wel trouwen met een man uit Kasjmir. De man was drie keer zo oud als Haseena.

Haar ouders, die in een arme regio in West-Bengalen woonden (een staat in het oosten van India), hadden nog twee dochters. Volgens de traditie moesten zij de kosten van die huwelijken betalen, dus ging hun dertienjarige dochter met de tussenpersoon mee.

Kasjmir is een gevangenis voor me. Hoe kan ik hier leven als ik mijn ouders niet kan zien en geen mooie momenten met ze kan delen?

Haseena, die nu twintig jaar oud is, kwam terecht in Kasjmir, een regio in het noorden van India die al dertig jaar in de greep van geweld is. De tussenpersoon bracht haar naar het oude deel van de stad Srinagar, de hoofdstad van de regio. Ze trouwde met een gehandicapte man van middelbare leeftijd.

‘Dat was in feite op geen enkele manier een huwelijk. Het was gewoon een verkoop. Ik werd verkocht aan een man die geen bruid kon vinden in Kasjmir, omdat zijn rechterbeen geamputeerd was. Dat kwam door een bomexplosie’, vertelt Haseena.

Dochters

Na een jaar werd een dochter geboren. En daarna volgden nog drie dochters. De hoop van haar man en schoonfamilie dat er een zoon geboren zou worden, bleek ijdel. Op haar achttiende was Haseena moeder van vier dochters en de relatie met haar man en schoonfamilie was verslechterd. ‘Ik was niets meer dan een seksslaaf voor mijn man die wilde dat er een jongen geboren werd. Toen dat niet gebeurde, werd ik eerst belachelijk gemaakt, toen geslagen en daarna het huis uitgezet, samen met mijn dochters’, zegt ze.

Hoewel het een publiek geheim is dat deze meisjes door ouders verkocht zijn voor een flinke som, is het huwelijk legitiem en volgens de wet

Een van de buren gaf haar onderdak en bemiddelde tussen Akhtar en haar man en zijn familie. Een vrijwilligersorganisatie hielp haar een baantje te vinden als schoonmaakster bij een particulier bedrijf. Daarmee verdient ze 100 dollar per maand. Toen de bemiddelingspogingen met de schoonfamilie strandden, betaalde haar man haar 550 dollar en scheidde van haar. Met een mager inkomen en vier dochters, is de weg naar de toekomst voor Akhtar vol hindernissen. ‘Ik weet niet wat me nog te wachten staat. Soms vraag ik me af waarom er zo snel misbruik van je wordt gemaakt als je arm bent.’

Sociaal geaccepteerd

Akhtars verhaal is niet uniek. In Kasjmir wonen duizenden jonge vrouwen zoals zij. Ze werden verkocht door hun ouders aan oudere mannen en leven nu vaak in omstandigheden die vergelijkbaar zijn met een verblijf in de gevangenis. Kasjmir, een regio die geteisterd wordt door geweld en islamitische militanten, is een veilige haven geworden voor mensenhandelaren.

In Kasjmir woedt al dertig jaar een opstand, bedoeld om de regio vrij te maken van Indiaas bestuur. Pogingen van India om de opstand de kop in te drukken kostten al minstens honderdduizend mensen het leven, inclusief burgers, militanten, politie en militairen. Veel voormalige militanten, slachtoffers van martelingen en mensen die op andere manieren psychologische schade opliepen, trouwden niet tussen hun 25ste en 35ste jaar. Nu ze veel ouder zijn, wenden deze mannen zich tot tussenpersonen die hen aan een jonge vrouw van elders kunnen helpen. Daar betalen ze een paar duizend dollar voor.

Culturele verschillen

Aabid Simnanni, een bekende geleerde en sociaal werker die aan het hoofd staat van een organisatie die strijdt tegen mensenhandel in Kasjmir, zegt dat de meeste huwelijken tussen deze mannen en tienermeisjes van elders slecht aflopen. Dat komt door de generatiekloof en culturele verschillen.

‘Deze meisjes moeten trouwen met mannen van middelbare leeftijd, ze zijn vaak tussen 40 en 45 jaar oud. Zo’n grote generatiekloof verdwijnt niet zomaar. Ook zijn er culturele en taalkundige verschillen, en veel andere barrières. Dingen die erg belangrijk zijn om een huwelijk al dan niet succesvol te laten verlopen’, legt Aabid Simnanni uit. Hij zegt dat zijn organisatie in de afgelopen vijf jaar vrouwen juridische en financiële steun heeft gegeven, maar dat het een ‘Herculestaak’ is om een einde te maken aan de praktijk.

Geen politieonderzoek

Een hoge functionaris bij de eenheid tegen mensenhandel van de politie in Kasjmir zegt dat het bijna onmogelijk is om handelaren te pakken, omdat er niemand is die wil getuigen. ‘Het slachtoffer is meestal volgens de wet getrouwd en de leeftijd van de bruid is vaak moeilijk te verifiëren omdat documenten vervalst zijn door de tussenpersonen. We komen alleen in actie als we een klacht binnenkrijgen tegen iemand’, licht hij toe. De functionaris wil anoniem blijven omdat hij geen officiële toestemming heeft de media te woord te staan.

Ik was geschokt toen ik hem voor het eerst zag. Hij was ouder dan mijn vader en ik moest met hem trouwen. Ik had geen keuze

Hij zegt ook dat er geen cijfers zijn over het aantal bruiden dat via mensenhandel naar Kasjmir komt, omdat het in de regio een sociaal geaccepteerde praktijk is. ‘Het huwelijk wordt in alle openheid voltrokken. Hoewel het een publiek geheim is dat deze meisjes door ouders verkocht zijn voor een flinke som, is het huwelijk legitiem en volgens de wet.’

Gevangenis

Ulfat Bano, een 14-jarige uit de noordelijke Indiase staat Bihar, werd vier jaar geleden naar Kasjmir gebracht door een verre nicht die zelf getrouwd was met een man uit Kasjmir. Bano’s familie kreeg ongeveer duizend dollar en de garantie dat ze in een goede familie terecht zou komen. Haar echtgenoot was een man van vijftig, die slachtoffer was geweest van martelingen.

‘Ik was geschokt toen ik hem voor het eerst zag. Hij was ouder dan mijn vader en ik moest met hem trouwen. Ik had geen keuze’, zegt Ulfat. Ze vertelt dat haar man in de jaren 1990 gemarteld werd toen de militante strijd tegen het Indiase bewind oplaaide in Kasjmir. Hij raakte gehandicapt aan zijn linkeroog en kon geen vrouw in Kasjmir vinden. Zijn ouders vroegen Ulfats nicht, die getrouwd was met een familielid, een bruid te vinden voor hun zoon.

Ulfat is inmiddels moeder van een dochter van drie en een zoon van twee jaar oud. Ze heeft nog elke dag heimwee naar huis. Sinds haar aankomst en huwelijk, mocht ze niet terug meer naar Bihar om haar familie te zien.

‘Kasjmir is een gevangenis voor me. Hoe kan ik hier leven als ik mijn ouders niet kan zien en geen mooie momenten met ze kan delen? Mijn man is bang dat ik niet meer terugkom als ik ga. En hij heeft waarschijnlijk gelijk.’