Eregast Junya Ishigami geportretteerd

Wie. Japanse architect en eregast van Interieur Kortrijk 2010 Junya Ishigami

Hoofdkwartier. Een studio op de bovenste verdieping van een oud industrieel gebouw in de wijk Iidabashi in Tokio. Behalve een LaChaise, het oude meesterwerk van Charles en Ray Eames, staat de grote, ietwat schamele witte ruimte vol fascinerende maquettes en pover meubilair.

Stijl. Ishigami’s werk is radicaal, maar het heeft tegelijk ook iets wonderlijks. Een landschap is een interieur, een meubel soms een huis. Zijn projecten lijken soms magisch, of noem het dichterlijk, maar ze zijn tegelijk ook bouwkundig spectaculair, want alles klopt. De architect koppelt op een verbluffende manier vorm aan techniek, poëzie aan precisie, kunst aan wetenschap. Hij verwondert, ontroert en innoveert.

Samengevat. Hij is nu tien jaar actief. Eerst fungeerde hij als rechterhand van Kazuyo Sejima en Ryue Nishizawa van het beroemde Japanse architectenbureau Sanaa. Sinds 2004 heeft hij zijn eigen bureau. De voorbije zes jaar heeft hij eigenlijk relatief weinig gebouwd: een minimalistisch atelier voor een universiteit in Kanagawa nabij Tokio en een winkel voor ontwerper Yohji Yamamoto in New York. Die moest – door de financiële problemen van Yamamoto – intussen alweer de deuren sluiten. Al rust de mythe van Ishigami, wonderkind van de hedendaagse architectuur, slechts gedeeltelijk op die twee gebouwen uit 2008. Ook met enkele installaties en meubels wist hij wereldwijd harten te veroveren.

Werk. Vooral het Kait-atelier, dat in een verafgelegen voorstad van Tokio ligt, wekt verwondering op. Dit vierkant bamboewoud bestaat uit 305 flinterdunne witte kolommen tussen vier glazen muren. Muren zijn er niet. Via de shop van Yamamoto heeft Ishigami New York dan weer een steegje rijker gemaakt.

Ook zijn installaties zorgden voor ophef. Met zijn eerste soloproject, Table (2005), speelde hij met de wetten van de zwaartekracht. De drie millimeter dunne tafel van tien meter lang vormde een ogenschijnlijk kwetsbaar tableau, dat bij de minste aanraking vervaarlijk begon te beven. Zijn Balloon (2007) was een vijf verdiepingen hoge ballon van aluminium, gevuld met helium.

En ook in Venetië kennen ze Ishigami intussen goed: in 2008 liet hij het Japanse paviljoen voor wat het was en bouwde buiten een reeks lichtgewicht serres. Met zijn installatie op de jongste Architectuurbiënnale, een transparant spinnenweb van staaldraad, wilde hij een andere architectuurschaal onderzoeken. Namelijk die van architectuur als lucht.

Tot slot behoorden zijn meubelen tot de absolute hoogtepunten van de designweek in Milaan. Ishigami ontwierp een complexe, arbeidsintensieve (en tevens onbetaalbare) tafel in plexiglas, Drop; een handvol vervormde staaldraadstoelen (de Family-familie); en een lage salontafel die ook dienst doet als miniatuurlandschap (Garden Plate). De Family-stoelen vormen de hoofdbrok van de installatie in Kortrijk.

Opvallend. Ishigami verwijst in zijn werk voortdurend naar de natuur. “Ik tracht natuur en architectuur in elkaar te laten overvloeien, zodat je ze bijna niet meer kunt onderscheiden. Gewoonlijk dient architectuur als shelter, om ons te beschermen tegen de natuurelementen. Ik denk dat de tijd nu rijp is om architectuur te beschouwen als omgeving en dus niet alleen als een artificiële constructie.

Jesse Brouns/Elien Haentjens