Wat denken restaurateurs over de kleren en het gedrag van de klant? ‘De enige die ik ooit heb weggestuurd was een man in een onderhemdje’

Nu zelfs Balenciaga joggingpakken maakt, trekken we niet langer onze zondagse kleding aan om op restaurant te gaan. En blijkbaar laten we niet alleen onze das en stilletto’s thuis, maar soms ook onze manieren.

“We ontvangen wel eens gasten in jogging, op sletsen of in korte broek,” vertelt Caroline Stasseyns van Bistrot du Nord, “maar vaak zijn ze ook fleurig of tot in de puntjes aangekleed. De stijl van ‘uit eten gaan’ meer casual is geworden dan enkele generaties geleden.” Fine dining is niet meer alleen voor sjieke mensen, stelt Saskia Neirinck van PR bureau The Wicked. “En dus kleden mensen zich anders dan vroeger als ze uit eten gaan. Toch bepaalt het decor, de prijs, het bepaalt mee hoe je je kleedt.” De sfeer in een restaurant komt niet alleen van het eten, vindt ook Viki Geunes. “Je gasten zorgen daar mee voor. Het is fijn om onder gelijkgestemden te dineren, dus we stellen het zeer op prijs als mensen moeite doen. Het toont waardering en respect voor de plek en de gelegenheid.  Ook al heeft niet iedereen dezelfde smaak, natuurlijk. Sommige designeroutfits zijn heel duur en heel extravagant, en vallen echt wel op.” Bij restaurants aan de kust waait er wel eens een verloren gelopen badgast binnen, vertelt Ann Delacourt van Bristol. “Onze zaal ziet er soms wat raar uit, met mensen in pak naast mensen die duidelijk net van het strand of de zeilclub komen. Iedereen is welkom, ook in bermuda. De enige die ik ooit heb weggestuurd was een man in een onderhemdje.”

“Toen wij vroeger in Ieper zaten, hadden we een supergoeie klant, die altijd binnen in bouwwerfkledij, volledig onder het stof,” vertelt Joke Michiel van Souvenir. “Altijd last minute en vaak wekelijks.Hij bestelde de grootste menu, dronk twee flessen wijn was altijd ontzettend lief en vriendelijk tegen het personeel. Hij was eigenlijk een van onze beste klanten. Don’t judge a book by it’s cover, dus.”

“Van mij mogen de gasten in pyjama komen,” vertelt Davy Schellemans van Veranda, “Als ze ons maar met respect behandelen. Geen vingergeknip aub, of geen arrogant gedrag.” Iets waar Viki Geunes kan inkomen. “Het gaat om wederzijds respect. Onze gasten zijn veeleisend, en het is een kunst om stoïcijns of gevat te reageren op arrogant gedrag. Een moeilijkere klant toch een fijne avond bezorgen, dat geeft anderszijds ook weer veel voldoening.”

Het lijkt alsof de gasten sinds corona ongeduldiger geworden zijn, horen we bij heel wat chefs. “Alsof ze zich minder bewust zijn van het feit dat op restaurant gaan een sociaal gebeuren is, met andere mensen om zich heen,” vertelt Lore Horré van Rizoom. “Dertig tot veertig mensen bedienen vraagt een gestructureerd plaatje, focus en tijd. Het is dan ook frustrerend als je met je handen vol borden of glazen in de zaal loopt en je ziet een andere tafel met zijn vingers knippen of zelfs gewoon ‘juffrouw’ of ‘meneer’ roepen. Alsof  we alles kunnen laten vallen om meteen aan je tafel staan.” Ook Tine Lejeune van Tinsel zag na corona een duidelijke shift. “Tijdens de crisis heeft iedereen de horeca echt gesteund, en als ze kwamen afhalen, waren ze heel gedisciplineerd. Rustig in de rij staan was geen probleem. Maar het verschil met toen is groot. Nu heb ik het gevoel dat sommige gasten vinden dat ze onze grenzen niet moeten respecteren, omdat ze ons geholpen hebben om het hoofd boven water te houden. Ze komen een kwartier voor openingstijd een koffie vragen, luisteren niet naar wat we vertellen, zijn ongeduldig, gaan gewoon aan een tafel zitten terwijl ze nog niet afgeruimd is. Zij komen geld spenderen, zij komen hier genieten, het is hun me-time. Maar soms lijken ze te vergeten dat ze hier niet alleen zijn. Doodgewoon respect zou fijn zijn.” 

Joke Michiel van Souvenir heeft al mensen weggestuurd omdat ze zich niet netjes gedragen tegenover het personeel. “Grenzen lijken soms te vervagen. Handtastelijkheden hebben we nog niet gehad, maar wel al grensoverschrijdend gedrag zoals seksisme en racisme. En ook onbeleefdheid, ja. Ik neem eerst de tafel over om mijn personeel weg te houden. Maar gaat het te ver, dan verzoeken we de mensen om te vertrekken. Klant is geen koning zonder grenzen, een klant is een welgekomen gast die zich fatsoenlijk moet gedragen.”