Deze week: Elke Van Mulders (38), verpleegster en hartstochtelijke fan van de Britse band Stereophonics. Het wordt ook voor haar weer geen gewone festivalzomer, maar het belangrijkste levensadvies heeft ze inmiddels op zak.
‘Ik denk vaak dat alles in het leven een reden heeft. Dus misschien was het het lot waardoor ik op mijn vijftiende op MTV de clip van Just Looking zag en op slag verliefd werd op Stereophonics. Het was het totaalpakket: de prachtige gitaarmuziek, de ruige stem van frontman Kelly Jones, de mooie video. De zomer daarop zag ik ze live op Rock Werchter en sindsdien ben ik niet meer gestopt met hun optredens bij te wonen. In het jaar dat ik vijfentwintig was, heb ik zelfs zestien Europese gigs bijgewoond – mijn record tot nu toe. (lacht)
Het is des te zotter als je weet hoe schuchter en faalangstig ik in het gewone leven ben. Bij mijn dochter van zeven is autisme vastgesteld en hoe meer ik erover lees, hoe meer de puzzel ook voor mezelf begint te passen. Als mijn dochter weer eens ontploft omdat iets niet loopt zoals zij het voor ogen had, herken ik dat, ik kan ook zo blokkeren. En net als zij heb ik superveel zenuwen als ik iets nieuws moet doen. Zelfs als ik in mijn eigen stad de bus moet nemen, dubbelcheck ik altijd bij mijn lief het vertrekuur en de stopplaats.
Maar voor Stereophonics kan ik alles. Als ze nieuwe optredens bekendmaken, voel ik even paniek over alle onbekende plekken waar ik moet geraken. Maar ik smijt me gewoon, ook al betekent dat dat ik alleen en bijna verkrampt op een trein naar het zuiden van Frankrijk moet, of dat ik andere fans moet aanspreken in mijn slecht Engels. Het is alsof ik dankzij de groep een andere versie van mezelf word.
Net zoals de natuur zich herstelt na een bosbrand, zo kan de mens zich altijd herpakken.
Als ik voor of na een show van Kelly een handtekening of selfie krijg, is dat de kers op de taart. Hij kent me ondertussen bij naam. Na een gig in de AB gingen we zelfs op café. Toen de band twee jaar later opnieuw in Brussel was, nodigde de bassist me uit om weer mee iets te gaan drinken.
Alle bandleden zijn warme familiemensen, Kelly ook. De oudste van zijn vier kinderen, Bootsy, kreeg kanker toen ze een kleuter was en daarna moest hij door een echtscheiding. Het coole is dat hij daar heel eerlijk over is. Ook het recente Fly Like An Eagle is zeer persoonlijk, net als de bijbehorende video, want die gaat over hoe Bootsy uit de kast komt. Ze is nu aan het transformeren naar een man, Colby. Het nummer bracht me meteen aan het huilen, waarschijnlijk door de intens persoonlijke tekst die gaat over jezelf mogen zijn.
Ik speel de song vaak op mijn gitaar en liet zelfs een zin eruit tatoeëren. ‘ Everything is gonna be alright’ staat er op mijn rechterarm, in Kelly’s handschrift dan nog. In februari 2020 zag ik voor de laatste keer voor corona Stereophonics optreden in Luxemburg en daarna vroeg ik Kelly om de lyric met een alcoholstift op mijn arm te zetten. Er stond een hek tussen ons, maar dat maakte niet uit. We stonden tien minuten te babbelen en grapjes te maken. Twee dagen later zette Sanne Volja, mijn vaste tatoeëerder, de zin in definitieve inkt. Het leven is voor mij altijd zwaar geweest. Mijn moeder begrijpt mij niet, mijn dochter zorgt voor veel spanning en mijn eigen gevoeligheid blijft zo groot dat ik van euforisch naar zwartgallig kan gaan in één dag. Maar net zoals de natuur zich herstelt na een bosbrand, zo kan de mens zich altijd herpakken. Soms vraagt het geduld, maar het komt wel. Dat besef ik elke keer als ik kijk naar mijn tattoo, handgeschreven door de man die me al meer dan twintig jaar duwtjes in de goede richting geeft.’
