‘In India krijgen slachtoffers van seksueel geweld te maken met discriminatie en laksheid’

Afgelopen weken kwamen in India 25.000 vrouwen en meisjes op straat om over seksueel misbruik te getuigen. ‘Voor het eerst kwamen ze de straat op om zonder schaamte over seksueel misbruik te getuigen’, stelt Divya Srinivasari, een Indiase advocate gespecialiseerd in vrouwenrechten en seksuele intimidatie.

De Dignity March startte in Mumbai in december, trok door 24 Indiase staten en eindigde eind februari in New Delhi. Aan het eind van die lange mars kwamen op het Ramlila Maidanplein, een symbolische plek voor betogingen, duizenden vrouwen bijeen die het slachtoffer werden van seksueel geweld. Ze kwamen uit alle hoeken van India gereisd om deze betoging kracht bij te zetten.

Mars voor waardigheid

Voor het eerst kwamen vrouwen en meisjes de straat op om zonder schaamte over het seksueel misbruik te getuigen dat ze ondergingen. “Het is tijd om onze stem te laten horen, het seksueel geweld te veroordelen en te stoppen met de culturele gewoonte om de schuld bij het slachtoffer te leggen”, stelt Rashtriya Garima Abhiyan (National Campain for Dignity), de vereniging die het initiatief nam voor deze mars voor waardigheid.

In India krijgen slachtoffers van seksueel geweld te maken met discriminatie en laksheid.

‘Tegelijk was deze mars een oproep naar alle betrokkenen en de Indiase maatschappij om een gezonde en veilige omgeving te creëren, zodat de slachtoffers van gendergeweld zonder schaamtegevoelens hun verhaal kunnen doen en het gerecht zijn werk te laten doen. Samen moeten we de gerechtelijke organen hun verantwoordelijkheid doen opnemen om gerechtigheid te doen geschieden voor de slachtoffers.’

25.000 slachtoffers

Onderweg zijn er in een tweehonderdtal districten talloze bijeenkomsten gehouden, waar overlevenden van seksueel geweld samen de straat opkwamen met familieleden, activisten, advocaten, politiemensen, acteurs en politici, die hun steun betuigden aan deze vrouwen.

Volgens initiatiefnemer Rashtriya Garima Abhiyan zijn tijdens de Dignity March door 24 Indiase staten in totaal zo’n 25.000 slachtoffers van seksueel geweld in contact gekomen met 2000 advocaten, 3000 journalisten en 200 beleidsmakers en politici.

De media hebben uitgebreid bericht over de beweging en vrouwen hun verhaal laten doen. Velen onder hen werden gemarginaliseerd omdat ze uit lagere kasten wamen of wegens hun religieuze achtergrond, en hun ervaringen werden zelfs genegeerd door de algemene vrouwenbeweging in India.

Groepsverkrachtingen

Een van de deelnemers aan de mars is Bhanwari Devi, een maatschappelijk werkster die het slachtoffer werd van een groepsverkrachting door mannen uit een hogere kaste, omdat ze zich verzette tegen een kindhuwelijk. Haar strijd voor rechtvaardigheid was een keerpunt voor de vrouwenrechtenbeweging in India, want het leidde ertoe dat het Hooggerechtshof richtlijnen uitvaardigde tegen seksuele intimidatie op het werk en uiteindelijk zelfs een nationale wet uitvaardigde in 2013 die dit verbood.

Toch ligt haar eigen proces naar aanleiding van de groepsverkrachting na 26 jaar nog steeds stil. Hoewel ze beroep aantekende bij het Hooggerechtshof van Rajasthan, gebeurt er niets meer. Devi’s geval is representatief voor de gerechtelijke laksheid waar veel slachtoffers van seksueel geweld mee te maken krijgen, en waardoor zij in de kou blijven staan. Veel vrouwen die deelnamen aan de mars getuigden over intimidatie en bedreigingen.

De slachtoffers worden na seksueel geweld vaak door dokters niet geholpen maar juist nog verder getraumatiseerd.

Slachtoffers van seksueel geweld krijgen in India te maken met discriminatie en laksheid door de politie en gerechtelijke instanties. Ze worden vaak gedwongen om hun zaak te laten vallen, hoewel dit onwettig is.

Tweevingertest

De slachtoffers worden na seksueel geweld vaak door dokters niet geholpen maar juist nog verder getraumatiseerd. Door twee vingers in te brengen in de vagina van het slachtoffer, probeert de arts te bepalen of het maagdenvlies is gebroken of niet. Nochtans stelt ook de Wereldgezondheidsorganisatie dat de tweevingertest onwetenschappelijk is en het onderzoek totaal niet kan uitwijzen of een vrouw seksueel actief is.

Het Indiase Hooggerechtshof verbood deze praktijk. Toch blijft de tweevingertest een wijdverbreid gebruik om na te gaan of de vrouw “gewend is aan seks”, hoewel dit irrelevant, onwetenschappelijk, traumatiserend en illegaal is.

Dit is slechts een van de vele redenen waarom verkrachting in India zelden wordt aangegeven bij de politie en een van de minst gerapporteerde misdaden is. Er wordt geschat dat in India, met een bevolking van 1,33 miljard mensen, 90 procent van de verkrachtingen niet gemeld wordt.

Weinig veroordelingen

Wat het nog erger maakt, is dat het percentage veroordelingen voor misdaden tegen vrouwen extreem laag is. Volgens statistieken van het National Crime Records Bureau was dat in 2016 slechts 18,9 procent, terwijl het gemiddelde percentage veroordelingen voor misdaden rond de 47 procent schommelt. Daardoor kunnen seksuele geweldenaars vaak vrijuit gaan. Ze blijven ongestraft voor hun daden en kunnen opnieuw overgaan tot seksueel geweld zonder angst voor de gevolgen.

Het percentage veroordelingen voor misdaden tegen vrouwen is extreem laag .

De vrouwen en kinderen daarentegen worden genegeerd door justitie, zien zelden rechtvaardigheid geschieden en blijven ongestraft verder het doelwit van seksueel geweld. Dit is totaal onaanvaardbaar en moet dringend veranderen.

De protestacties resulteren hier en daar al in nieuwe juridische procedures.

Nationaal netwerk voor slachtoffers

De Dignity March heeft dit alles onder de aandacht gebracht en de gemeenschap opgeroepen tot actie, zodat de slachtoffers van seksueel geweld op steun kunnen rekenen.

Rashtriya Garima Abhiyan en de activisten willen een nationaal netwerk voor slachtoffers oprichten, zodat hun stem gehoord wordt. Ze hebben de politie en justitie erop aangesproken dat de wetten beter moeten worden uitgevoerd. Ze zorgen ook voor meer financiële middelen om de slachtoffers te helpen en richten crisiscentra op.

Deze inspanningen hebben al vruchten afgeworpen. Ashif Shaid, oprichter van Rashtriya Garima Abhiyan: ‘De eerste minister van Madhya Pradesh heeft zich na het horen van de slachtoffers en onze eisen geëngageerd om een aparte politiedienst op te richten om misdaden tegen vrouwen te onderzoeken. Er komen ook snelle gerechtsprocedures om deze misdaden snel te laten voorkomen.’

Door de cultuur van schaamte rond seksueel geweld kunnen de daders ongestraft verder hun gang gaan.

Cultuur van schaamte

Een belangrijk doel van de Dignity March was ook de cultuur van schaamte rond seksueel geweld te doorbreken, want precies daardoor kunnen de daders ongestraft verder hun gang gaan. Een van de slachtoffers, een vrouw uit Raipur, vertelt: ‘In ons dorp staan we er alleen voor als er zoiets gebeurt. Wie zal er naar ons luisteren, dit belangrijk vinden? Dankzij deze mars heb ik andere vrouwen ontmoet die hetzelfde hebben meegemaakt. We begrijpen elkaars pijn en zorgen. Na deze mars voel ik me minder alleen.’

Duizenden mensen betuigden hun steun aan de slachtoffers tijdens de protestmars. Dat is een belangrijke eerste stap, maar er zal nog veel meer moeten gebeuren om de nationale culturele gewoontes te veranderen zodat de slachtoffers niet langer de schuld krijgen en op steun kunnen rekenen als ze de stilte doorbreken en naar buiten komen met de misdaad. Iedereen zal naar hen moeten luisteen en actie ondernemen.