Deze week: Mathilda Masters (57), schrijfster van weetjesboeken en fantasierijke verhalen. Boek drie en vier uit haar reeks De keukenprins van Mocano zijn bekroond door de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen.
‘Het heeft lang geduurd om aan mezelf toe te geven wie ik was. Als kind verdween ik wel hele dagen met een boekje in een hoekje en later begon ik te dromen van schrijver worden, maar ik dacht dat dat alleen was weggelegd voor geweldig slimme, creatieve mensen. En dus nam ik jobs aan in de marketing, als uitgever van strips, als culinair journalist.
Er moest ook brood op de plank komen, zeker toen Patrick en ik pas getrouwd en zwanger waren. Tijdens de zwangerschap groeiden mijn moeder en ik dichter naar elkaar toe, dus het was extra hard dat ze vlak na de geboorte stierf. Ik ben nooit heel goed over dat verdriet heen geraakt, en tegelijk wilde ik het mijn leven niet laten bepalen. Ik geloof dat je bij veel dingen de keuze hebt: blijf ik erin hangen of zet ik nieuwe stappen?
Een paar jaar voor haar dood bekende mijn moeder mij dat ze nooit met volle goesting had gewerkt in de rijschool van mijn vader. In die periode werd mij constant gevraagd om in de zaak te stappen, net als mijn twee broers, maar ik wilde niet zoals mijn moeder op mijn zestigste vaststellen dat ik niet uit het leven had gehaald wat ik had gewild.
Ik heb dat altijd gevoeld: als iets mij ongelukkig maakt, moet ik weg. Daarom heb ik een tijd geleden een citaat bewaard van Dr. Seuss, de fascinerende Amerikaanse schrijver die al meegaat van in mijn jeugd: ‘ You have brains in your head, you have feet in your shoes, you can steer yourself any direction you choose.’
In de eerste lockdown merkte ik hoe opgesloten ik me voelde.
Ik heb al meerdere keren mijn ontslag gegeven toen jobs me gingen beklemmen of vervelen. Recent nog stopte ik als halftijds receptioniste. Het was nochtans gemakkelijk: af en toe mensen naar de lift begeleiden en de rest van de tijd zitten schrijven. Maar in de eerste lockdown merkte ik hoe opgesloten ik me voelde. Mensen vinden het raar dat ik stop in deze onzekere tijden, maar als mijn vrijheid wordt beknot, gebeurt hetzelfde met mijn creativiteit. Plus: ik word emotioneel als ik vastzit. Ik slaap slecht, krijg paniekaanvallen, zaag mijn man de oren van de kop.
In de twijfelfase die aan een beslissing voorafgaat, helpt Patrick me wel, door bijvoorbeeld te zeggen: ‘Is het ooit al financieel onmogelijk geworden? Nee.’ Je moet dus om te beginnen trouwen met iemand die je altijd zal steunen. Patje en Dr. Seuss vinden eigenlijk hetzelfde: als je zoals wij kansen hebt gekregen, moet je durven te vertrouwen in de toekomst.
In die geest hebben we onze kinderen Wannes en Flo opgevoed: ja, het is weleens lastig, maar je hebt genoeg capaciteiten om door te gaan. Toen ze een uitwisselingsjaar deden, de een in Brazilië, de ander in Paraguay, was dat voor mij emotioneel zwaar, maar ik vond het belangrijk om mijn kinderen een zetje uit het nest te geven.
Ik kreeg zelf mijn duw van een uitgever die me op een dag zei: ‘Zou jij niet eens een boek schrijven?’ Waarop ik antwoordde: ‘Awel, dat is geen slecht idee.’ (lacht) Sindsdien loopt het goed. Alleen mijn laatste boek, geschreven in die beklemmende lockdown, vond mijn uitgever te zwaar op de hand. Toen ik dat hoorde, heb ik even geweend, maar de dag erop ben ik herbegonnen. Ook dit zal weer in zijn plooi vallen. Zeg dat Dr. Seuss het gezegd heeft.’
