Deze week: Gorcha Davidova (46) ontvluchtte twintig jaar geleden haar gearrangeerde huwelijk in Kazachstan. Hier werd ze even comédienne, later vond ze een job op de Dienst Vreemdelingenzaken. Maar daarmee was haar laatste horde nog niet genomen.
“Ik ben op mijn vijfentwintigste gevlucht met een kleuter in mijn armen, ik heb vier jaar gevochten voor een verblijfsvergunning, Nederlands geleerd, mijn rijbewijs gehaald, een job gevonden. En toen kreeg ik in 2010 borstkanker. Hoe oneerlijk, dacht ik. Is het nog niet genoeg geweest? Maar ik heb altijd vechtlust gehad. Ik huil en zucht maximaal een week of twee en dan sta ik weer recht.
Tot de kanker vier jaar later terugkeerde, agressiever dan ooit. De dokters zeiden dat de borstamputatie, die ik in 2010 nog geweigerd had, nu onvermijdelijk was. Het duurde lang eer ik mijn aangetaste lichaam kon aanvaarden. Ik vond het altijd belangrijk om sexy jurkjes en bikinietjes te kunnen dragen, net omdat vrouwelijkheid voor mij verbonden is met vrijheid. In de Koerdische cultuur moeten vrouwen bescheiden blijven, maar ik was altijd al flamboyant, de rebel van de familie.
Daarom zakte ik zo diep weg toen ik er na mijn borstreconstructie alsmaar slechter ging uitzien. Mijn huid en tanden werden geel, ik zweette continu en werd dikker omdat ik altijd honger had. Tegelijk verdween al mijn energie. Eind 2018 had ik zo’n druk op mijn borstkas dat ik nauwelijks kon ademen. Ik was de wanhoop nabij, want de dokters bij wie ik langsging vonden niet wat er scheelde.
Toen vroegen Turks-Nederlandse vrienden me om de Russische bijsluiter te vertalen van medicatie die ze hadden gekregen van Anarhan Nadirova, een bekende Kirgizische endocrinoloog. In de jaren tachtig had zij zware schildklierproblemen waaraan traditionele dokters niets konden doen, maar na twee jaar in de leer te zijn gegaan bij Tibetaanse monniken slaagde ze erin zichzelf te genezen.
Ze schreef mijn vriendin, die al drie jaar zwanger probeerde te worden, pillen voor op basis van kruiden die ik kende uit mijn jeugd. ‘Je gelooft toch niet dat die je gaan helpen?’ lachte ik. Maar ze werd zwanger en ik dacht: die wonderdokter kan ook mijn redding zijn.
In Bisjkek stelde ze al na twintig minuten de diagnose: mijn bloedcirculatie was een ramp als gevolg van de lymfeklieren die bij de amputatie waren weggenomen of beschadigd. Ik moest direct een lymfedrainage laten doen, want door mijn ontstoken pancreas en lever liep ik een groot risico ook daar kanker te krijgen. Ze voegde eraan toe dat ik mijn lichaam moest herstellen zodat ik ook weer heldere gedachten kreeg. Ik had toen inderdaad depressieklachten. Er kwam verdriet van vroeger naar boven, bijvoorbeeld over het feit dat men mij niet alleen in Kazachstan, maar ook hier als buitenbeentje ziet. Te uitbundig voor de gemiddelde Belg, zogezegd te weinig geschoold om meer dan een poetsvrouw te zijn. Maar ik neem geen genoegen met grijs of met een werkniveau dat me geen voldoening geeft.
Anarhan drukte me op het hart: ‘ Breathe and be like a queen. Je bent misschien het soort vrouw dat niet makkelijk aanvaard wordt, maar luisteren naar jezelf en je lichaam is de enige manier om gezond en gelukkig te zijn.’ Sindsdien leef ik helemaal naar haar advies. De lymfedrainage nam al mijn klachten weg.
Diep vanbinnen ben ik heel bang voor de dag dat Anarhan er niet meer is, maar haar raad heb ik sowieso voor altijd: blijf ademen en wees die koningin die je in wezen bent. Zo voel ik me ook weer: een vrouw met grote V. Voor minder ga ik niet.”
