Deze week: Barbara Sarafian (53), actrice. Na een leven vol hoogtepunten en hindernissen wil ze graag toelichten hoe ze in het leven staat. Haar boek – met als werktitel Tot de dauw ons scheidt – verschijnt in september en tussen de regels zullen de gouden raden schemeren. Hier deelt ze er alvast één.
‘Steun vind ik bij vrienden, stilte bij God, troost op Pinterest. Het is mijn guilty pleasure: online zoeken naar gecondenseerde uitspraken. Die zeg ik dan tegen maten die in de shit zitten, maar ook voor mij kunnen ze recepten voor het leven zijn. Zo vond ik een foto van een kunstwerk dat fantastisch speelt met een onnozel ‘exit’-bordje door ervoor ‘every’ te zetten en erna ‘is an entrance somewhere else’.
Ik zeg het vaak tegen beginnende acteurs: ‘Afwijzing is goud waard, want elke afwijzing is een aanwijzing.’ Je staat voor een gesloten deur, maar blijf er niet op beuken, dan doe je jezelf pijn of word je cynisch. Ik heb natuurlijk mededogen met mensen die in deze coronacrisis zwaar op de proef worden gesteld, maar in andere situaties kan het helpen om naar links of rechts te kijken en daar tientallen andere deuren te ontdekken.
‘Jij hebt makkelijk praten’, zeggen ze dan, maar ik ben ook vaak te oud, te blond, te kort voor een rol. Mijn job blijft geënt op weigering. Maar zelfs in periodes dat de opdrachten uitbleven, panikeerde ik niet. Eventueel ga ik in de horeca werken.
Ik ben dankbaar dat mijn ouders me leerden om niet behaagziek te zijn
Mijn eerste echte afwijzing deed natuurlijk pijn. Ik was tien en mijn droomjongen wilde mij niet. Het werd zwart voor mijn ogen, ik had hem toch niets misdaan? Ik had nog niet door dat afwijzingen daar niets mee te maken hebben, maar met het feit dat je sproeten of bruin haar hebt. Je kunt dus alleen maar trouw blijven aan jezelf, iets dat ik van thuis meekreeg. Ik heb gevloekt op mijn ouders, hoor – ze stoomden me niet klaar voor deze soms erg onverschillige wereld – maar ik ben ze enorm dankbaar dat ze me leerden niet behaagziek te zijn, niet te ellebogen.
In onze sector zie ik het gebeuren. Er zijn recepties en andere statusdingetjes waar je zogezegd moet zijn zodat regisseurs aan je denken voor een rol. Maar sorry, een maker met verbeelding komt daarop zonder je opgetaloord te zien opdraven. Ook geloven dat er te weinig plaats is voor alle gegadigden is jezelf iets wijsmaken. Er wordt, los van deze vreselijke pandemie, in Vlaanderen véél geproduceerd. En als je jezelf inprent hoeveel concurrentie er is, straal je niet de rust uit waardoor regisseurs emotioneel op je kunnen rekenen.
Na het aanvaarden van je falen kan je zien hoe fijne dingen zich onaangeknodigd melden
Pas op, ik verkoop nu stoere klap, maar ik ben evengoed superkwetsbaar of in staat om het te verbrodden. Zo was ik in 2016 gevraagd voor de casting van Phantom Thread, de bekroonde film met Daniel Day-Lewis. Ik moest mezelf filmen terwijl ik scènes speelde op basis van instructies. Ik ben dan zo’n kalle die dat doet in pyjama, ongeschminkt. Toch mocht ik naar de volgende ronde, al moest ik ‘earthier’ zijn. Wat?! Wij Vlamingen zijn toch sowieso geaard? Ik mailde terug: ‘ If you want even more earthy, you’ll have to hire a potato with a wig’, al lachend, maar ze antwoordden: ‘Good luck with your talent.’Stom! Maar ik denk dan niet dat ik niet belangrijk of geliefd ben. Nee, het leven leerde mij dat ik een maand of misschien tien jaar later een cadeau kan krijgen dat voortbouwt op de energie van die gemiste kans. Dat is mijn definitie van serendipiteit: na het aanvaarden van je falen kunnen zien hoe fijne dingen zich onaangekondigd melden. Het risico bestaat dat er een knoert van een rots op je pad valt, maar het kan ook iets miraculeus zijn. Dat is het enige wat ik wél nastreef in het leven: de openheid om verwonderd te blijven.’
