Voor #FilleFolle Ilona Lodewijckx was 2017 het jaar van zelfzorg: ‘Ik heb mijn bubbel nodig’

© Boeckie
Anke Wauters
Anke Wauters Journaliste Knack Focus en Knack Weekend

Op drie maanden tijd schreef Ilona Lodewijckx samen met collega Aurike Quintelier het Fille Folle-boek, een handleiding voor tienermeisjes. Het nieuwbakken rolmodel over hoe ze daarmee omging. ‘Mijn mentale gezondheid was niet zo super.’

‘Vakantie gaat mij deugd doen’, zegt Ilona Lodewijckx (25) als ik haar ontmoet in een koffiebar aan Dok Noord in Gent. Ik geloof haar. De Gentse screenwriter en schrijfster is de helft van het duo achter Fille Folle, het online magazine voor tienermeisjes dat ze samen met illustratrice Aurike Quintelier (25) oprichtte.

Van nul naar boek op drie maanden

Op drie maanden tijd heeft Ilona samen met collega Aurike een boek geschreven ter ere van de eerste verjaardag van de wekelijkse thematische nieuwsbrief voor meisjes tussen 13 en 17 jaar. Het werd een soort handleiding voor tienermeisjes die niet betuttelend overkomt.

‘Het is een heftig jaar geweest. Voor mij voelt het heel dubbel om naar terug te kijken. Ik heb dingen mogen doen waar ik als klein meisje al van droomde. Ik heb mijn eigen grenzen verlegd, dingen gedaan waarvan ik nooit dacht dat ik ze zou kunnen verwezenlijken. Dat voelt heel goed. Maar het was wel heel veel. Ik heb daar wel onder geleden’, geeft Ilona toe, ‘Mijn mentale gezondheid was niet zo super.’

Ilona trok wekelijks naar de psycholoog om haar daarbij te begeleiden. ‘Op drie maanden een boek van nul maken, samen met een fulltime job – dat brengt een gigantische berg van stress met zich mee. De combinatie was, zeker op zo’n korte termijn, niet aan te raden. Ik was compleet overweldigd. Ik zou het niet meer opnieuw doen.’

Zelfzorg is neen zeggen

De afgelopen maanden heeft Ilona zich gefocust op zelfzorg. ‘Op het werk ga ik er echt voor zorgen dat ik om zes uur naar huis kan gaan. Ik wil niet in het weekend mijn mails lezen. Ik heb geleerd om vaker neen te zeggen. Ook voor leuke dingen, zoals op café gaan met vrienden. Ik heb daar altijd zin in, maar soms moet je eens niets gepland hebben, niets moeten, gewoon thuis zitten en een boek lezen.’

Het is verrassend, merk ik op. Leren neen zeggen associeer je vaak met het uit de weg gaan van negatieve zaken, van stressoren in je leven. ‘Zelfzorg betekent soms neen zeggen tegen leuke dingen. Dat is best moeilijk’, knikt Ilona, ‘De rust voor mezelf creëren is een oefening waar ik nog altijd in slaag. Maar ik ben er veel bewuster mee bezig. Het kan over kleine dingen gaan: ik koop graag zachte truien bijvoorbeeld. Dat lijkt misschien stom, maar zoiets kan mij enorm veel comfort en troost bieden.’

Ergens sluit het aan bij wat ze doet met Fille Folle, dat ook een boodschap van jezelf graag zien uitdraagt. ‘Het is iets wat altijd al in mij zit, anders had ik er niet over kunnen schrijven. Maar je mag dat niet onderschatten: ik zat maanden in een bubbel waarin ik meisjes een empowering gevoel wou geven, maar ik voelde constant zelf die druk om daaraan te beantwoorden.’

Uit de bubbel

Het was ook moeilijk om uit die bubbel te treden, vult Ilona aan. Zeker als ze zag wat er allemaal in de wereld aan de hand was in 2017. ‘Ik ben een vrij cynisch persoon. Ik kan het mij enorm aantrekken, wat er allemaal gaande is. Ik ween tijdens het zien van het journaal. Soms moet ik mezelf daarvoor beschermen, want ik zie de goede dingen niet meer. De schaal van al het slechte is zo overmeesterend groot dat ik het af en toe moet blokkeren. Ik had mijn bubbel nodig, maar hij was niet altijd sterk genoeg. Ik werd af en toe nog verleid om bijvoorbeeld de reacties te lezen bij nieuwsberichten. Daar werd ik misselijk van.’

Voor Ilona was het op dat vlak het jaar van Amerikaans president Donald Trump. ‘Het feit dat die man nog in office is, dat is voor mij beyond alles. Telkens hij een bepaalde grens overgaat, denk je dat mensen gaan inzien dat het genoeg geweest is. Maar hij is er nog steeds, zoveel schandalen later. Ik kan dat niet begrijpen. Ik snap niet dat mensen zeggen dat wat Trump doet niets met ons te maken heeft’, zegt Ilona vervolgens.

Het is haar politieke achtergrond die naar boven komt in ons gesprek: Ilona studeerde internationale politiek. ‘Ik geloof heel sterk dat alles samenhangt. Het geheel van de wereld rust sterk op relaties tussen landen. Amerika oefent een gigantische invloed uit op de andere regio’s. Dat is historisch zo gegroeid en het is nog altijd zo, zij het iets minder dan vroeger. Maar je kan er niet om heen dat de president van de VS een grote macht heeft op de hele wereld. Dat gaat ons wel degelijk aan. De rechtstreekse wetten die hij in eigen land doorvoert, zullen ons niet raken. Maar het feit dat hij zo’n hoge positie aanhoudt en er een heel toxisch gedachtegoed op nahoudt, is gevaarlijk. Want hoe je het ook draait of keert: Trump is een rolmodel voor velen, mensen kijken naar hem op.’

#MeToo: de puist uitknijpen

Ilona linkt Trump aan #MeToo. ‘Je kan #MeToo vergelijken met een puist die wordt uitgeknepen. Al het pus komt er eindelijk uit. Iedereen voelt zich er oncomfortabel bij, het doet een beetje pijn. Maar uiteindelijk, in 2018, zal de wonde helen. Dat hoop ik toch.’ Zelf haar ervaringen delen, heeft ze nog niet gedaan. ‘Ik voel niet snel de nood om mijn pijnlijkste momenten bekend te maken op Facebook, waar iedereen – van mijn juf van het derde leerjaar tot mijn grootvader – het kan lezen. Ik vind het belangrijk om mensen te steunen die daar wel behoefte aan hebben. Zij moeten gehoord worden. Maar zelf zit ik niet zo in elkaar.’

Het is een moeilijke positie als nieuwbakken rolmodel voor tienermeisjes, merk ik op. Ilona twijfelt, maar blijft bij haar eerste gedacht: ‘Het is niet de taak van survivors van seksueel geweld om verandering te brengen. Sommige mensen hebben heel traumatische dingen meegemaakt. Voor hen is het moeilijk om daarmee in de schijnwerper te staan of constant met gelijkaardige gebeurtenissen geconfronteerd te worden als ze door hun tijdlijn scrollen.’

Ilona is duidelijk nog niet op haar gemak bij haar functie als rolmodel. Ze is voorzichtig als ze praat, wikt haar woorden en neemt geen felle standpunten in. Ze lacht toegeeflijk: ‘Ik heb mij nog niet echt bewezen. Dat is werk voor 2018.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content