Tijdgenoten

Nooit eerder had de boekenweek zoveel succes bij de Geelse kinderen : 2500 boekenplankjes hebben ze gemaakt. Het idee kwam van Sara Pabian ( 11), een meisje waar weken naar werd gezocht.

Anna Luyten / Foto Hypnovisuals

De Griezelbus. Deel 2, dat was het boek dat ik in de bibliotheek zocht en maar niet vinden kon. Nochtans stond in de computer aangegeven dat ze het in hun bezit hadden. Ik deed mijn beklag bij mijn moeder. Zij vertelde mij dat er vroeger plankjes bestonden die tussen de boeken werden gestoken, precies op de plaats waar het boek uit het rek werd gehaald. Zo kon je niet alleen zien dat iemand dat boek aan het lezen was, maar wist je ook heel vlug waar je het moest terugzetten. Ik vond dat een goed idee. Ik zette het op papier en stak het in de ideeënbus van onze bibliotheek. Het was de eerste keer dat ik er iets instak. In de brief had ik geschreven dat men zelf maar moest uitrekenen hoeveel het ging kosten.

Een paar weken later kwam ik terug in de bibliotheek. Ik ben nog nooit zo erg geschrokken. Mijn brief hing in het groot in de hal. Ze hadden hem wel drie keer uitvergroot. Ik las mijn woorden op de poster : ?Beste mensen van de bib…?. Bovenaan het blad had iemand in koeien van letters geschreven : ?MEISJE GEZOCHT. SPOORLOOS?. Ze zochten mij. Ik was zo geschrokken omdat men mijn brief zo belangrijk leek te vinden. Ik had hem naamloos geschreven. Mijn vader en moeder hadden dat toen het beste gevonden.

Die dag leek ik net iemand uit ?Opsporing verzocht?. Ik moest me aanmelden aan de balie. De bibliothecaris zei : ?Oh, eindelijk hebben we u gevonden.? Ze vertelde me dat ze mijn plan zouden waarmaken. De bibliotheek had uit hout 2500 boekenplankjes laten zagen. Ze zouden allemaal aan de leerlingen van de scholen in Geel gegeven worden om te beschilderen.

Het deed wel raar. Op school had ik per toeval de directeur tegen een meester horen zeggen dat de bibliotheek zoiets van plan was. Toen had ik even gedacht : ?Hé, nu denken ze eindelijk aan boekenplankjes.? Maar ik had natuurlijk niet gezegd dat dat mijn idee was. Het was een vreemd gevoel dat zoveel kinderen door mijn idee aan het schilderen moesten gaan. Maar het paste ook wel goed in het kader van de jeugdboekenweek in maart. De kinderen in mijn klas vonden het leuk. Ik heb op school zelf ook een boekenplankje beschilderd. Ik tekende er boeken op en het opschrift : ?Ik lees?.

Ik lees vrij veel. Om de drie weken ga ik naar de bib en neem ik vijf boeken mee. Ik lees graag. Omdat je daar zo lang je tijd kan insteken.

Eind december heb ik mijn brief in de ideeënbus gestoken. Nu, enkele maanden later, staat de bibliotheek vol met beschilderde boekenplankjes. Vroeger verwachtte ik nooit iets. Ik dacht dat het zinloos was om ideeën op te schrijven en in een bus te steken. Nu ben ik blij dat ik het toch gedurfd heb. Ik heb spijtig genoeg zelf geen nieuwe ideeën meer, maar ik zeg wel tegen anderen die mij meer informatie over ideeën komen vragen : ?Schrijf het op. Doe het maar. Je weet nooit dat het tot idee van het jaar verkozen wordt.? Er zijn veel te veel mensen die denken : ?Ik doe en zeg maar niets want er komt toch niets van.?

Al die boekenplankjes zien, geeft een aangenaam gevoel. Alsof je een beetje belangrijk bent. Vroeger wist bijna niemand wie ik was, nu hoor ik soms iemand in de bibliotheek fluisteren : ?Dat is die van de boekenplankjes?. Ik had nooit gedacht aan zoiets als bekend worden. Nu is het me toch gelukt. Er stonden ook enkele artikels over in de plaatselijke kranten. Die heb ik natuurlijk uitgeknipt om te bewaren. Het is toch wel een belevenis, en ik weet niet of ik nog ooit in mijn leven zo’n idee zal krijgen.