Prijs van de maand

Op 12 januari krijgt Jeroen Meus de prestigieuze Johannes van Damprijs van de Nederlandse Stichting Gastronomische Bibliotheek.

Tv-kok Jeroen Meus serveert al 13 jaar Dagelijkse Kost op Eén. Je vindt zijn kookboeken in tienduizenden keukens.

“Prijzen vind ik eigenlijk niet zo belangrijk, maar van deze prijs zei mijn uitgeefster: ‘Hier mag je fier op zijn.’ Het is geen Michelinster of een Grammy, maar eerder academisch (de prijs wordt uitgereikt aan iemand die zich buitengewoon verdienstelijk heeft gemaakt voor de verspreiding van de kennis van de internationale gastronomie, red.), en mijn naam staat nu naast mensen als Yotam Ottolenghi en Alain Passard. Dat ik ook dingen als Goed Volk en De Patat gemaakt heb, speelt waarschijnlijk een rol. Of neem mijn laatste boek, Groentekost. Ik maak al dertien jaar lang bijna elke week iets vegetarisch en zat op een berg recepten die mijn klassieke scholing verraden. Geen quinoa en kikkererwten, maar gewoon veel lekkere groenten.

Ik zie mezelf als eerder behoudsgezind, ja. Ik heb het een beetje gehad met de granaatappelpitten en avocado’s, we lijken soms te vergeten dat we in een fenomenaal stukje Europa leven, met schitterende producten. Ik breng in Dagelijkse Kost ook internationale keuken of trends, maar zal dat in dezelfde week altijd balanceren met een klassieker of iets eenvoudigs en betaalbaars. Mijn programma zit op de openbare omroep, het is ook mijn job om kijkers te informeren, dus ik selecteer mijn recepten zorgvuldig. Mensen behagen, dat is makkelijk met een carpaccio van coquilles en kaviaar, maar ik ben niet zo’n borst-vooruitmens die graag uitpakt. Ik wil lekker eten klaarmaken waar mensen iets aan hebben. Daarom leg ik de puzzel van een week Dagelijkse Kost zorgvuldig. Gelukkig is dat keiplezant. Met een kop koffie omringd door duizend kookboeken van onder andere mijn medewinnaars van de Van Damprijs recepten bedenken, ik kan bijna niet geloven dat dat mijn job is. Het plezier dat ik daarvan heb, kun je niet veinzen. Soms voel ik dat er bij mensen iets achter hun enthousiasme zit en ruik ik de geveinsde authenticiteit. Maar koken voor mensen blijft iets ongelofelijk moois. Het is ook opvoeden; ik hoop dat mijn zoon later tegen zijn vrouw vertelt hoe er bij ons gegeten werd. Het is uiteraard ook troost, een bondgenoot bij tegenslag in het leven. Sinds ik mijn broer verloren ben, neem ik niets meer voor lief en geniet ik er nog meer van.”