ONNODIG INDIEN ERNSTIG / DOVEMANSOREN

Nooit gedacht dat ik nog eens diep zou meevoelen met Sir Andrew Lloyd Webber, het brein achter musicals als Jesus Christ Superstar en Evita. Welke songs hem in zijn wonderjaren het meest beïnvloed hadden, wilde de journalist van The Observer weten. De componist moest niet lang nadenken. Wat een hitsige teenage rebel van hem gemaakt had, was zeker weten Satisfaction van The Rolling Stones. Een tekstregel als I can’t get no girly action, daar had toch elke gefrustreerde adolescent voeling mee. De interviewer noteerde net geen Jeeves-achtig ahem. Het zou wel aan de slordige dictie van Mick Jagger liggen, schreef hij tussen nuffige rechte haakjes, maar eigenlijk luidde de tekst girl reaction, wat aanzienlijk minder tot de hormonen spreekt.

Met andere woorden, wat de Honorary Life Peer destijds van een braaf knulletje tot een door testosteron geactiveerde tijdbom had getransformeerd, was een onnozel misverstand. A slip of theear, bij wijze van spreken. Waar ik zelf ook wel eens last van heb. Of misschien zingt Jagger wel degelijk met een gespleten tong. Jaren gedacht dat hij het over your pizza burning had, terwijl het your beast of burden betrof. Anderzijds was ik er tot voor kort heilig van overtuigd dat in Brass in Pocket Chrissy Hinde gonna use my sausage beloofde. Wat ze wél gebruikt, weet ik nog altijd niet, maar dat de song culinaire en/of transseksuele connotaties zou hebben, lijkt mij bij nader inzien weinig waarschijnlijk.

Niet zelden zijn misverstane tekstflarden ronduit leuker dan het origineel. Zeg nu zelf : had Mick Jagger (alweer hij) niet beter I see a Renoir and I want it painted black gezongen in plaats van het lamme I see a red door and I want it painted black ? Klinkt Stop the Russian in me niet veel pertinenter dan Stop pressurin’ me, vooral uit de mond van Michael Jackson ?

Veel erger nog dan slecht gearticuleerde teksten zijn van die songs die op het eerste gehoor glashelder lijken, maar een duister mysterie in zich dragen. Wat gooide Billie Joe MacAllister van de Tallahatchie Bridge vóór hij er in Ode to Billie Joe zelf afsprong ? Had Bobbie Gentry dat voor het gemak van vele generaties luisteraars niet even kunnen navragen ? Waarom zoeken Billy Paul en Mrs Jones geen leuk hotelletje op in plaats van eeuwig naast die jukebox in dat stomme café te zitten koekeloeren ? Nog nooit van scheiden gehoord, trouwens ?

En wat voor gruwelijk lot onderging Honey, het kind of dumb and kind of smart lief van bleitsmoel Bobby Goldsboro ? The angels came, is al wat hij erover loslaat, waarna er een achterlijk koortje invalt. Is Honey van een ladder gedonderd, onder een gele schoolbus gelopen, aan een enge ziekte overleden ? Ik zal het nooit weten en daarom heb ik een geweldige hekel aan die song. Toen reclameman Guillaume Van der Stichelen hem onlangs aanvroeg in Het beste moet nog komen op Radio 1, reed ik van pure frustratie bijna het Witte Kinderbos in. En nu ik toch bezig ben, kan Sir Andrew Lloyd Webber mij misschien uitleggen tot wie Evita zich richt als ze Don’t cry for me Archie and Tina zingt ?

Linda Asselbergs