Mijn dochter werd vorige week zeventien, maar de feeststemming was ver te zoeken. De coronamaatregelen wegen almaar zwaarder op haar. Ik zie mijn immer goedgeluimde dochter door de stress van het afstandsonderwijs, de maandenlange isolatie en de donkere dagen beetje bij beetje verwelken. In de eerste lockdown genoot ze nog van de rust en het vooruitzicht op een zinderende zomer. Dat is nu helemaal anders. Gedemotiveerd en een tikje gelaten wacht ze op betere tijden die maar niet lijken aan te breken.
Gelukkig begrijpen en steunen we elkaar, en wordt er toch nog veel gelachen. Maar ik schrik niet van de cijfers uit Nederlands onderzoek die leren dat 80% van de jongeren door deze coronacrisis tegen een burn-out aanschurkt. Op een cruciaal moment in de ontwikkeling van hun persoonlijkheid en hun sociaal netwerk wordt de pauzeknop abrupt ingedrukt. Ze maken zich zorgen over hun schoolresultaten, hebben nauwelijks nog contact met vrienden en zijn veroordeeld tot huisarrest. Je zou voor minder gaan somberen.
Het is frustrerend om je kind naast je op de sofa te zien wegdeemsteren en niet te weten hoe je het kunt helpen. Psychiaters zijn het erover eens: pubers zijn net als ouderen zeer kwetsbaar in deze crisis, maar omdat dat zo weinig zichtbaar is, worden ze grotendeels vergeten. Een kappersbeurt of een bezoek aan de doe-het-zelfzaak zal hun mentaal welzijn niet opkrikken. Ze hebben vooral meer nood aan elkaar, en ook aan een perspectief. Want over de vaccinatie van min 18-jarigen wordt zelfs nog niet gesproken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
