ZAAKVOERDER VAN FILMHUIS LUMIÈRE
MIJN VADER HEEFT ME ALS TWAALFJARIGE DE CINEMA INGESCHOPT. Hij nam me mee naar L’Enfant sauvage van François Truffaut. Daarna zagen we films van Fassbinder, die waren in die tijd redelijk aangebrand. Ik begreep er weinig van, maar raakte bijzonder gefascineerd.
THUIS KREEG IK DE CULTUUR MET DE PAPLEPEL BINNEN. Mijn vader was, en is nog steeds, heel cultureel. We keken ook naar de filmclub van Eric de Kuyper. Op mijn zestiende trok ik naar het Filmfestival van Gent en een jaar later naar Parijs om de Japanse film te ontdekken.
OP MIJN ACHTTIENDE STARTTEN WE IN BRUGGE DE EERSTE FILMCLUB. Dat was een onmiddellijk succes. Ik kreeg de smaak van het organiseren te pakken, maar wist niet dat dit mijn beroep zou worden.
UITEINDELIJK STOPTE IK MET SCHOOL VOOR HET LAATSTE JAAR BEGON. Op de eerste schooldag vertelde ik dat aan mijn ouders. Ik had een baantje gevonden in een natuurwinkel. Ik had weinig discipline, geen concentratie en haatte autoriteit. Vervolgens volgde ik in Amsterdam een opleiding tot bakker en richtte De Trog op, waar het volkorenzuurdesembrood nog altijd volgens mijn recept wordt gebakken. Maar ik was jong en kon ’s morgens niet uit de veren. Nadien heb ik nooit meer een brood gebakken.
TIJDENS MIJN BURGERDIENST BEN IK GEDESERTEERD. Ik had geen zin om de toiletten van de kazerne te kuisen, werd veroordeeld, maar zat nooit in de cel en kort daarna werd de dienstplicht afgeschaft.
DE LIEFDE VOOR DE FILM BLEEF DE KOP OP STEKEN. In 1987 ging ik werken bij Cinéart in Brussel, nu een van de grote filmdistributeurs, waar ik het vak leerde. Nadien startte ik in Brugge cinema Lumière en vanaf 2002 gingen we ook films verdelen. We werken nu met dertig mensen en hebben kantoren in Gent en Amsterdam.
WE VERDELEN FILMS, MAAR PRODUCEREN ER OOK. Een productie opzetten, voor geld zorgen, begeleiden, promoten en uiteindelijk de film verdelen, ik vind dat fantastisch. Regie zou niets zijn voor mij, schrijven ook niet, maar de omkadering is een uitdaging. Behalve speelfilms kopen we ook series, zoals de Scandinavische crimereeks als Wallander, die ik als fanaat van detectives lang geleden ontdekte, maar geen mainstream producties. Met die opbrengst kunnen we het creatieve werk ondersteunen.
MIJN VENNOOT ALEXANDER VANDEPUTTE IS OOK ZO’N CINEMAFANAAT. We gingen zestien jaar geleden samen een koffie drinken en het klikte meteen : we zijn net tweelingbroers. Ik werk ook samen met mijn vrouw, wat fantastisch is, want er is geen rivaliteit en je begrijpt elkaar. Er werken trouwens nog familieleden van ons mee, dat is leuk.
IK KAN TEKENEN, SCHRIJVEN NOCH MUSICEREN, MAAR BEN VERSLAAFD AAN KOKEN. Dat is nooit een plicht, tenzij ik te veel wijn heb gedronken. Ik kook puur intuïtief. Ik ben ook een verschrikkelijk gulzige eter, maar moet af en toe stoppen voor een soepdieet : wat is dat hard !
DE REISKOFFERS STAAN ALTIJD KLAAR. Voor mijn job trekken we jaarlijks minstens driemaal naar Cannes, Berlijn, Venetië, Stockholm, Locarno en Biarritz. Omdat ik een hallucinante vliegangst heb, doen we alles met de trein en de wagen, wat veel tijd in beslag neemt, maar heerlijk is. Het liefst zit ik in het restaurant van de trein die van Kopenhagen naar Stockholm rijdt.
Jan De Clercq (53) is medeoprichter en zaakvoerder van het filmproductie en -distributiehuis Lumière, dat nu in de Benelux onder meer twee kleppers lanceert : The Iron Lady, de bio van Margaret Thatcher, en de financiële thriller Margin Call.
DOOR PIET SWIMBERGHE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
