Ik roer met mijn lepel in mijn yoghurt en doe heel erg hard alsof ik geïnteresseerd ben in de samenstelling van mijn granola, in plaats van in het gesprek naast me. Twee twintigers – die meer hippe kledingstukken dragen dan ik in heel mijn kast heb hangen – zitten te brunchen. Het meisje dat het dichtst bij me zit, heeft rode vlekken in haar hals en haar ogen staan waterig. “Ik zat gisteren voor de televisie, en voelde me plots zo… wanhopig. Ik heb het gevoel dat ik nooit iemand zal tegenkomen en dat ik…” Nog voor ze haar zin af heeft, valt haar vriendin haar in de rede. “Zo’n mooi meisje als jij, jij vindt echt sowieso iemand.” “Maar ik voel me gewoon zo alleen.” Het komt er aarzelend, haast vragend uit. “Maar nee, je moet echt naar de voordelen kijken. Alles zelf beslissen en zo…” Het meisje glimlacht flauwtjes en luistert naar de opsomming van alles wat geweldig is aan single zijn, met de blik op oneindig.
Ik rol met mijn ogen. ‘Bekijk het van de zonnige kant.’ Gruwelijk mantra. Waar komt toch de vreselijke afkeer voor het donker vandaan ? Waarom moeten we ons altijd laten verblinden door het helle, geforceerde licht van het positief denken ? We versmachten ongemakkelijke gevoelens als verdriet, pijn, twijfel, afgunst en woede, alsof die geen bestaansrecht hebben, een teken van falen zijn. Wie die emoties deelt, zo redeneren we, moet dringend geholpen worden. Met tips over hoe het beter kan, of hoe het zo bekeken kan worden dat het toch allemaal meevalt. Met ’troostende’ maren over anderen, die nog erger, droeviger of sensationeler zijn, om alles fijntjes in perspectief te plaatsen. Zie je wel ? Geen reden tot zorgen. Over naar de orde van de dag ? Waarom zouden we in godsnaam nog dingen delen die ons op het hart drukken ? De ander ontpopt zich prompt als therapeut, seksuoloog, goeroe of coach. Wat is er mis met gewoon luisteren ? Zonder meer. Mensen met goed nieuws zeggen we toch ook niet dat alles een negatieve kant heeft en gerelativeerd moet worden ?
Ik pleit ook schuldig. Voel ik me hulpeloos bij het leed van mijn naaste, sta ik klaar met een trukendoos. Ik wil de leegte vullen. Als een ongevraagde deus ex machina de ongemakkelijkheid wegvagen. Dom. Hoogmoedig ook. Wie zich alleen voelt, heeft meer aan begrip dan aan geschreeuw vanuit de zonnige kant. Dat bedenk ik, terwijl ik van mijn thee drink, daar in die veel te hippe tent. Als we nu eens gewoon mensen laten uitpraten. Het verhaal laten zijn wat het is. En dan zwijgen. Eventueel nog iets vragen. Maar niet minimaliseren, oplossen of ‘kaderen’. Geen positieve draai om de oren geven. Het leven aanvaarden als een kluwen van schoonheid en droefenis. En bevestigen dat het soms gewoon zwaar is. Moeilijk of onoplosbaar. Dat het bestaan dag en nacht is.
Als haar vriendin even naar het toilet is, sta ik op om af te rekenen. Ik buig me in het voorbijgaan naar het meisje. “Ik vind het rot voor je, dat je je slecht voelt.” Ze kijkt me aan. Verbaasd. En even zie ik een glans in haar ogen.
katrijn.van.bouwel@knack.be
KATRIJN VAN BOUWEL
Als we nu eens gewoon mensen laten uitpraten. Het verhaal laten zijn wat het is. En dan zwijgen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
