Triest en mooi: de winnende beelden van de BigPicture fotowedstrijd vertellen droevige en tegelijk hoopvolle natuurverhalen

Grand Prize Winner: ‘Hope Amidst the Ashes’ van Jo-Ann McArthur

De laatste jaren wordt Australië geteisterd door hevige bosbranden. Zeventien miljoen hectaren gingen in 2019 en 2020 in vlammen op: hele dierenpopulaties en hun leefgebied werden verwoest. Wetenschappers maken zich zorgen dat deze branden door klimaatopwarming normaal gaan worden. Toch blijven natuurbeschermers zich inspannen om de natuur en dieren die Australië zo uniek maken, te beschermen.

Fotograaf Jo-Ann McArthur begeleidde een team van Vets for Compassion dat in een eucalyptusbos op zoek ging naar gewonde en hongerige koala’s. Daar zagen ze deze grijze reuzenkangoeroe met een kleintje in haar buidel die de catastrofe op de een of andere manier wisten te overleven. Twee iconen van de Australische natuur, de kangoeroe en eucalyptusboom, komen op deze foto bij elkaar. Het is een dramatische foto die tegelijk hoop biedt: tegen alle verwachtingen in, blijft het leven volharden.

Human/Nature winner: ‘Sign of the Tides’ van Ralph Pace

Het einde van de covid-19 pandemie komt langzaamaan in zicht, maar de littekens die de ziekte achterlieten zullen de komende jaren zichtbaar blijven. Dat geldt bijvoorbeeld voor het gebruik van wegwerpplastic waarvan de productie sinds het begin van de pandemie omhoog is geschoten. Volgens een onderzoek gepubliceerd in Environmental Science & Technology werden er wereldwijd 129 miljard mondmaskers en 65 miljard handschoenen gebruikt per maand.

Naar schatting 70 procent daarvan zal op vuilnisbelten of in de oceanen belanden. Veel van het materiaal – waaronder dit mondmasker dat de aandacht van een nieuwsgierige Californische zeeleeuw trekt – is gemaakt van duurzaam plastic dat pas na honderden jaren wordt afgebroken.

Een positieve noot: als het afgelopen jaar ons iets geleerd heeft, is het dat we heel veel kunnen bereiken met vindinrijkheid en vastberadenheid. Misschien duikt er binnenkort ook een nieuwe manier op om wegwerpplastic te elimineren.

Winged Life Winner: ‘Beak to Beak’ van Shane Kalyn

Raven vormen meestal paartjes voor het leven. Fotograaf Shane Kalyn legde dit intieme moment vast waarop twee raven hun sociale band versterken en elkaars veren schoonhouden. We noemen dit ‘allopreening’: elkaar wederzijds verzorgen. Het is een tedere bezigheid die tegelijk een agressieve reactie van andere raven op kan roepen. Raven met een minder sterke band proberen deze ‘allopreening’- momenen van in de buurt levende paartjes te verstoren omdat hun buren anders meer nakomelingen zullen krijgen dan zijzelf.

Kaeli Swift van de University of Washington: ‘De resultaten van dit onderzoek omarmen, vereist dat we het idee accepteren dat een dier, in het bijzonder een vogel, ertoe in staat is om toekomstige beloningen prioriteit te geven boven het huidige risico of verlies. Mensen nemen het vermogen van toekomstplanning voor lief, maar het is nogal een cognitieve prestatie. Bij vogels die gereedschap kunnen gebruiken en raadsels op kunnen lossen, is dit nog een indrukwekkende capaciteit.’

Art of Nature Winner: ‘Rain Dance’ van Sarang Naik

In het licht van een zaklamp van de fotograaf Sarang Naik danst een gouden wolk van sporen van een paddenstoel bij Toplepada in India. Deze magische wolk zal later zorgen voor meer leven en niet alleen op de manier die je zou denken. Een klein deel van de sporen belandt in de buurt van de paddenstoel op de grond en daar zullen nieuwe paddenstoelen gaan groeien. Een veel groter deel van de sporen – ieder jaar miljoenen ton aan sporen – wordt verstoven in de atmosfeer. Daar vormen ze de vaste kern voor het condenseren van water in wolken en regen. Ze blazen op die manier leven in bossen over de hele wereld en zorgen voor het behoud van toekomstige generaties paddenstoelen. Deze cyclus werkt in twee richtingen: wanneer droogte door klimaatopwarming toeneemt, zullen er minder paddenstoelen groeien en daardoor zullen er ook minder door sporen veroorzaakte regens voorkomen wat weer tot meer droogte leidt.

Terrestrial Life Winner: ‘Boss’ van Michelle Valberg

Op een verlaten eiland in het noorden van British Columbia zag fotografe Michelle Valberg een lichtgekleurde Merodebeer. Hij had zijn hoofd onderwater gestoken op zoek naar zalmkuit. Toen het indrukwekkende dier zijn hoofd uit het water stak om adem te halen en zich uit te schudden, was dat het perfecte moment om een foto te maken.

De meeste merodeberen zijn bruin, 10 tot 25 procent is wit. Dat heeft niets te maken met albinisme want de dieren hebben wel pigment in de huid en ogen. Het is een erfelijke eigenschap die recessief is en daarom vroegen wetenschappers zich lang af hoe het kan dat er dan toch zoveel witte beren – vaak ‘spirit bears’ of ‘ghost bears’ genoemd – op de eilanden voorkomen.

In 2009 deden wetenschappers van de University of Victoria onderzoek naar de visgewoonten van de bruine en witte merodeberen. Ze ontdekten dat bruine beren iets meer succes hadden wanneer ze ’s nachts visten. Vooral opvallend was dat de witte beren een stuk succesvoller waren wanneer ze overdag visten. Witte beren zijn voor mensen weliswaar een opvallende verschijning, maar voor zalmen die door het water naar boven kijken juist niet. Een zwarte beer valt meer op dan een witgekleurde beer. Dat is ook de reden waarom zoveel zee- en waadvogels witte veren hebben.

Winged Life Finalist: ‘Taking a Load Off’ van Nicolas Reussens

Ook al zijn er voor de kolibries die leven in de hooglanden van Ecuador genoeg takjes en andere plekjes te vinden om even te rusten, weinig plaatsen passen zo goed bij de kleine pootjes van een kolibrie als de lange, zwaardvormige snavel van een andere kolibrie. Je zou denken dat een jong vogeltje zijn toevlucht zoekt op de veilige snavel van zijn ouders, maar het blijkt hier om twee verschillende soorten kolibries te gaan: de zwaardkolibrie en zwartoorkolibrie. De zwartoorkolibrie zocht gewoon naar het handigste plekje om even uit te rusten en energie te sparen. Voor kolibries zijn voldoende calorieën essentieel om te overleven. Ze moeten honderden keren per dag naar een bloem vliegen voor voedsel: een uiterst vermoeiende bezigheid.

Landscapes, waterscapes and Flora Finalist: ‘Nutritional Supplement’ van Nick Kanakis

Ook al is hij klein en komt de plant niet veel voor: de venusvliegenvanger is zeer herkenbaar. De omgekeerde rol – een plant die dieren eet – spreekt dusdanig tot de verbeelding dat er een lucratieve handel in gekweekte, maar helaas ook in wilde planten is ontstaan. In de bossen met moerasdennen in North en South Carolina waar de plant van oorsprong vandaan komt, is het eten van insecten noodzakelijk om te overleven. Net als andere planten leeft de venusvliegenvanger daar grotendeels zoals andere planten: door voedsel te maken van de energie in het zonlicht. Maar anders dan de meeste andere planten is dat niet genoeg voor de venusvliegenvanger. Hij moest essentiële voedingsstoffen die niet in de grond te vinden zijn, uit de insecten halen. Met zijn bladeren met scharnieren die meteen dichtklappen zodra de kleine haartjes op de blaadjes iets voelen, is het precies daarin gespecialiseerd. De zweegvlieg op deze foto zal dat snel ondervinden.

Landscapes, waterscapes and Flora Winner: ‘Another Planet’ gemaakt door Fran Rubia

Op het eerste gezicht lijkt het alsof lava van de hellingen van een vulkaan afloopt, maar anders dan de Geldingadalir, een actieve vulkaan op 20 minuten rijden van Rejkjavik, vond de laatste uitbarsting van deze Fjallabak vulkaan plaats in 1480. Het klimaat is droog en koud op deze plek in IJsland waardoor er weinig groeit. Daarom kan je goed zien dat er ijzeroxide is neergeslagen. De kleuren worden al helemaal goed zichtbaar wanneer je, zoals fotograaf Fran Rubia, foto’s maakt met een drone. ‘Toen ik de drone voor een herkenningsvlucht de lucht instuurde, was ik verbaasd over de grote hoeveelheid ijzeroxide in de vulkaan. Omdat het lijkt alsof de foto in een andere wereld, op een andere planeet is gemaakt, leek het een soort oerplaats zonder enig menselijk ingrijpen en dat maakt het nog specialer.’

Art of Nature Finalist: ‘Down the Hatch’ van Angel Fitor

Dit mooie, betoverende uitzicht zou best eens het laatste kunnen zijn van veel ongelukkige schepselen die in de oceaan leven voordat ze opgeslokt worden door deze bloemkoolkwal, ook wel zeepaddenstoel genoemd. Het is met een diameter van 90 centimeter een van de grootste kwallen in de wereld. We zien hem meestal alleen aangespoeld en dood op het strand. In het water zie je pas hoe mooi en doorschijnend het dier met zijn acht armen is.

Aquatic Life Winner: ‘New Kid in School’ van Yung-Sen Wu

De Blue Corner bij Palau, op 40 kilometer ten zuidwesten van Koror, behoort tot de beste duikplaatsen in de wereld: bergachtige riffen, meer dan duizend soorten tropische vissen en verschillende soorten haaien. Maar het is er ook gevaarlijk. Onvoorspelbare stromingen kunnen plotseling van richting en sterkte veranderen en zelfs de meest ervaren duikers de zee intrekken. Onderwaterfotograaf Yung-Sen Wu had vijf duikdagen nodig om het vertrouwen van deze school barracuda’s te winnen. Deze dieren staan immers eerder bekend om hun jachtinstinct dan om hun gastvrijheid. Na vijf dagen tolereerden de vissen zijn aanwezigheid en kon hij ze van binnenin de school op beeld vastleggen.

Photo Story Winner: ‘Ice Bears’ van Peter Mather

In Yukon in Canada stellen grizzlyberen hun winterslaap uit om de laatste zalmrun van het seizoen mee te pikken. De temperaturen dalen ondertussen tot twintig graden beneden nul en daardoor bevriest de natte vacht van de beren. Deze vacht van ijspegels klingelt bij iedere stap die de beer zet. De oorspronkelijke inwoners van het gebied vertellen verhalen over pijlen die niet door de bevroren vacht van de beren door konden dringen. Maar deze beren zijn niet bestand tegen nieuwe bedreigingen: klimaatopwarming en andere menselijke activiteiten zorgen voor schaarse zalmruns, kleinere rivieren en kortere winters. Al die veranderingen samen zorgen voor een serieuze bedreiging voor de levenswijze van deze dieren.

Aquatic Life Finalist: ‘Facing Reality’ van Amos Nachoum

Met hun zijdeachtige huid, grote donkere ogen en voortdurende glimlach lijken zeeluipaarden schattige dieren. Maar daar denken pinguïns heel anders over. Deze toproofdieren wegen tot 600 kilogram, hebben sterke kaken met vlijmscherpe tanden en kunnen 37 kilometer per uur zwemmen. Weinig dieren zijn veilig in hun buurt. Ze eten alles: van kril tot vissen en van krabben tot octopussen. Ook deze ezelspinguïn is een geliefde maaltijd voor het zeeluipaard. Volgens een recent onderzoek gepubliceerd in BMC Ecology bestaat een kwart van de maaltijd van zeeluipaarden in Antarctica uit ezelfspinguïns. Dat percentage loopt op tot vijftig procent wanneer het gaat om vrouwelijke zeeluipaarden met pups. De poolgebieden warmen sterker op dan de rest van de wereld en wetenschappers proberen daarom de eetgewoontes en de manier waarop dit kwetsbare diersoorten beïnvloedt, beter te begrijpen.