Waarom regent het ontslagen in de modewereld? ‘Er wordt paniekvoetbal gespeeld’
Er wordt met ontwerpers gegooid zoals met ballen op een kermiskraam. En dat gaat meestal mis. Sabato De Sarno, vorige week weggestuurd bij Gucci na twee jaar, was het laatste slachtoffer van de stoelendans in de mode. Nooit eerder waren er evenveel transfers tussen modehuizen. Wat is er aan de hand?
Eind vorige week tijdens New York Fashion Week showde de Italiaanse ontwerper Veronica Leoni haar eerste collectie voor Calvin Klein, op de gelijkvloerse verdieping van het hoofdkwartier van het merk. Het was de eerste catwalkshow van Calvin Klein sinds zeven jaar. In 2018 stopte de Amerikaanse gigant de samenwerking met Raf Simons, waarna de dure ‘Collection’-lijn geschrapt werd.
Het populaire merk verkocht sindsdien nog uitsluitend de goedkopere jeanslijn, en ondergoed. Maar nu mocht Leoni proberen om ‘Collection’ heruit te vinden. Calvin Klein, intussen 82, zat zelf op de front row, voor het eerst sinds hij zijn bedrijf meer dan twintig jaar geleden verkocht. Tegenover hem zat Kate Moss, die sinds de eeuwwisseling in 1001 campagnes van het merk was te zien.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Leoni, die haar eigen merk Quira op pauze zette voor de nieuwe job, en achter de schermen werkte bij onder meer Celine en The Row, zei dat ze tabula rasa had gemaakt met alles wat na het vertrek van de ontwerper was gebeurd. Ze wou terug aansluiting vinden met de essentie van Calvin Klein – minimalisme, seks – maar dan wel zonder nostalgie. Ze werd min of meer neergesabeld. Er is al genoeg minimalistische mode, vonden veel critici, en trouwens, die trend loopt op zijn laatste benen. En waar was de beloofde seks?
In Parijs, tussen de mannenmodeweek en de haute couture, was er een ander, bijna even belangrijk debuut, dat van Peter Copping bij Lanvin, het oudste, nog bestaande modelabel van Parijs, dat ook al enkele jaren zonder echte ontwerper zat. De reacties waren weliswaar positiever dan in New York, maar van écht enthousiasme was geen sprake. Sinds Alber Elbaz tien jaar geleden werd weggestuurd bij Lanvin, was het merk zo ver heen dat, zo leek het, niemand nog echt zat te wachten op een wedergeboorte.
De malaise ligt dieper: consumenten zijn modemoe. En dat komt deels door een té veel aan mode, en deels door de prijzeninflatie van kleren en accessoires
Modemoe
De mode beleeft een moeilijk moment. Er zijn geen zekerheden meer, en vooral: geen ontwerpers – of toch weinig – die gegarandeerd geld in het laatje brengen. Dat heeft niet noodzakelijk met het talent van die ontwerpers te maken. De malaise ligt dieper: consumenten zijn modemoe. En dat komt deels door een té veel aan mode, en deels door de prijzeninflatie van kleren en accessoires. Het wordt komend jaar allicht niet beter.
Het ontslag van Raf Simons bij Calvin Klein (hij belandde later bij Prada, waar hij nog altijd aan de slag is) was misschien het eerste signaal dat er in de hoogste regionen van de mode paniekvoetbal werd gespeeld. De stoelendans die sindsdien wordt gespeeld, is ongezien in de geschiedenis.
Nog vorige week kondigde Gucci het vertrek aan van Sabato De Sarno als creatief directeur. De Sarno bleef er amper twee jaar. Hij verving Alessandro Michele, die weg moest omdat de omzetcijfers van Gucci minder stegen. De bonzen van eigenaar Kering hadden een vermoeden dat de barokke esthetiek van Michele niet langer tot de verbeelding sprak van consumenten. Iedereen had plots de mond vol van ‘quiet luxury’ en dus leek het hen een goed idee om het merk te laten evolueren naar een soort Italiaanse versie van Hermès, meer chic dan pop. Met, uiteraard, nog hogere prijzen.
Snelle exit
Maar die strategie mislukte. Sabato De Sarno – geen showman, in tegenstelling tot Alessandro Michele – kreeg vanaf dag één tegenwind en zou nooit helemaal rechtkrabbelen. Er kwam geen buzz. De verkoopcijfers van Gucci kraterden. Dat was lastig. Gucci staat voor meer dan de helft van de omzet van Kering, dat ook Balenciaga, Saint Laurent en Bottega Veneta in handen heeft, en voor twee derde van de winst.
Het adieu aan De Sarno kwam niet als een verrassing. Maar het was wel erg snel. De show van Gucci tijdens de modeweek van Milaan volgende week gaat door, met een door de studio ontworpen collectie. Dat is sowieso een gemiste kans, want dat soort interimcollecties slaat zelden aan. Een luxemerk heeft toch nog altijd een piloot nodig in de cockpit. En ja, De Sarno kreeg te weinig tijd om zichzelf te bewijzen, maar de financiële situatie van Kering liet allicht ook weinig speling om te wachten op een spark die misschien nooit zou komen.
Geen match
Er waren nooit eerder evenveel transfers in de mode. Een week of twee geleden werd bij Dior het vertrek van Kim Jones aangekondigd. Het hoofd van de mannencollecties was acht jaar bij het merk, en zijn passage wordt unaniem als geslaagd beschouwd. Zijn laatste show, tijdens de mannenmodeweek van Parijs in januari, was uitmuntend. Jones was eerder al weggegaan bij Fendi, een ander merk in de portefeuille van luxeconglomeraat LVMH, waar hij de vrouwencollecties ontwierp en waar hij in tegenstelling tot bij Dior nooit echt overtuigde. Ook Fendi, dat zijn honderdste verjaardag viert, showt dit seizoen een studiocollectie in Milaan.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Het is niet duidelijk waarom Kim Jones weg moest. Misschien past zijn vertrek in een breder plan, waarbij Dior wordt klaargestoomd voor Jonathan Anderson, die zowel de mannen- als de vrouwencollecties zou ontwerpen (de verkoop van de vrouwencollecties van Maria Grazia Chiuri zou achteruitgaan). Of misschien gaat Jones naar Gucci, of nee, naar Burberry, dat ook klapwiekt. Daniel Lee, overgekomen van Bottega Veneta, blijkt echt geen match voor de Britse regenmantelspecialist. Al is de flop eerder te wijten aan zakelijke strategieën dan aan het ontwerptalent van Lee. De ontwerper is veel overtuigender dan zijn Italiaanse voorganger, Riccardo Tisci. Maar de pogingen om van Burberry een high-end luxemerk te maken – een Brits Hermès – bleken te hoog gegrepen. Daar zat niemand op te wachten.
Verhuist Hedi Slimane naar Gucci? Slimane staat erom bekend dat hij de omzet van zijn werkgevers – Dior, Saint Laurent, Celine – altijd significant heeft verhoogd. Kan hij dat nog een keer?
Gefluister
Misschien, zo wordt gefluisterd, gaat Daniel Lee naar Jil Sander, waar Luke en Lucie Meier hun koffers zouden hebben gepakt. Er werd alleen vorige week al nog meer gefluisterd: dat Casey Cadwallader zou vertrekken bij Mugler, en Maximilian Davis bij Ferragamo. Bij Balmain zou worden uitgekeken naar een opvolger voor Olivier Rousteing, van wie de collecties na veertien jaar trouwe dienst toch wat uitgeblust lijken. Bij Bally, dat nieuwe eigenaars heeft, zou Simone Bellotti zijn laatste collectie showen in Milaan volgende week. Ook hij wordt genoemd voor de baan bij Jil Sander.
Tegelijk werd Hedi Slimane, momenteel werkloos, door duizend Instagram-accounts gekatapulteerd naar de lege stoel bij Gucci. Dat is mogelijk: de kans is groot dat het merk uitpakt met een grote naam die zichzelf heeft bewezen. Slimane staat erom bekend dat hij de omzet van zijn werkgevers – Dior, Saint Laurent, Celine – altijd significant heeft verhoogd. Kan hij dat nog een keer?
De mode-industrie heeft nu iets van een kermisganger die zich met twee linkerhanden aan het ballenkraam waagt. Er wordt veel geworpen, maar amper gescoord.
Hoop op Blazy
De mode-industrie heeft nu iets van een kermisganger die zich met twee linkerhanden aan het ballenkraam waagt. Er wordt veel geworpen, maar amper gescoord.
De executives hopen dat ze met nieuwe ontwerpers op zijn minst enthousiasme kunnen creëren, en in het zog daarvan, meer spullen verkopen. Als dat niet lukt, is het, hop — naar de volgende. Dat is riskant. Je verliest gemakkelijk je identiteit, en je credibility. En het creëert ook nogal wat churn. Want de stoelendans gaat alsmaar sneller, met alsmaar meer spelers. Af en toe vliegt er eentje uit.
En het publiek, dat kijkt ernaar en geeuwt. Thank you, next.
Als het zich al niet kwaad maakt. Op Instagram wordt de ene na de andere debutant — al dan niet met ervaring — de grond ingeboord. Zoals Sabato de Sarno, of Sean McGirr van Alexander McQueen. Het is allicht geen wonder dat Virginie Viard moest vertrekken bij Chanel nadat haar show op het dak van een gebouw van Le Corbusier in Marseille op sociale media massaal de grond werd ingeboord.
Chanel wordt straks geleid door Matthieu Blazy, die daarvoor creative director was van Bottega Veneta, en nog daarvoor in het team van Raf Simons zat bij Calvin Klein, waarmee de cirkel van alvast dit artikel bijna rond is. De eerste show van Blazy voor Chanel, allicht in het najaar, wordt een test voor de hele industrie. Als ook hij flopt, is er misschien gewoon geen toekomst meer voor de mode in haar huidige vorm. En anderzijds: als Blazy slaagt, is er hoop.
Maar eerst is er nog het lopende seizoen van modeweken.
Met Versace in Milaan, waar Donatella Versace volgende week misschien haar laatste collectie toont als creative director. Het merk staat te koop en haar contract met de huidige eigenaar, de Amerikaanse groep Capri, vervalt binnenkort. En met Tom Ford in Parijs, waar de druk op Haider Ackermann om zichzelf te bewijzen gigantisch moet zijn — zijn voorganger bleef niet veel langer dan een seizoen aan zet. Nog in Parijs, vanaf 3 maart: de comeback van Sarah Burton, bij Givenchy, plus het officiële catwalkdebuut van Julian Klausner bij Dries Van Noten. Het wordt nog spannend.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
