Op 30 maart ontvangt Diane von Fürstenberg (70) van de Universiteit Antwerpen het eredoctoraat voor algemene verdiensten. Die prijs krijgt de koningin van de wikkeljurk voor haar merites op het vlak van mode, ondernemerschap en engagement voor vrouwen- en mensenrechten.
Een eredoctoraat krijgen van een vooraanstaande universiteit in mijn geboorteland is de grootste eer die ik me kan voorstellen.
Ik ben uit België vertrokken toen ik dertien was. Op aansturen van mijn moeder eerst naar een kostschool in Zwitserland, daarna naar Engeland. België is mijn jonge kindertijd. Telkens als ik daar terug ben, voel ik me… het is de enige plek ter wereld waar ik nog altijd dat kleine meisje ben. Dat kleintje met krulletjes, van wie iedereen dacht dat het een jongetje was tussen die andere kindjes met lang sluik, blond haar. België is speciaal, België is me lief. Omdat ik alleen in België dacht dat ik een klein meisje was dat nooit iets zou meemaken. Snap je ?
De verkiezing van Donald Trump en wat er vandaag gebeurt, heeft me diep geschokt.
Ik was jong in de seventies, aids bestond nog niet, wij dachten dat we de vrijheid hadden uitgevonden. Ik heb nog geen idee van wat we nu moeten doen, en denk daar veel over na. Niet huilen alleszins. Niet klagen.
ik hoop dat ik me zo snel mogelijk nog meer kan terugtrekken. Zodat ik me echt kan toeleggen op mijn humanitair werk
De vrouwenmarsen in de VS en overal ter wereld waren ongelooflijk.
Hoewel het voorlopig niet meer dan een reactie was, deden ze ons deugd. Ze laten zien dat er ook een ander Amerika is dan dat van de inauguratie van Trump. We moeten nu even afstand nemen, denk ik. Zien wat er gebeurt, ons doel bepalen. Samen zijn en mobiliseren van onderuit, want dat is waar alle grote dingen beginnen.
Ik ben ook de godmother van het Vrijheidsbeeld.
Ik geloof in migratie, ik geloof in vluchtelingen en help hen ook. Ze vroegen al lang of ik niet in het bestuur wilde komen, maar ik heb die boot altijd afgehouden. Toen gaven ze me een boek. Het verhaal van het standbeeld, met alle mensen die erbij betrokken waren – Victor Hugo, Gustave Eiffel, Joseph Pulitzer en ga zo maar door. Wacht eens even, dacht ik. Lady Liberty is een vrouw, ze staat voor vrijheid, hoe kan ik dat weigeren ? Zo ben ik overstag gegaan.
Ik ben helemaal niet goed in fondsen werven,
maar voor het museum dat ze willen bouwen, had ik een geweldig idee. Er komt een grote sculptuur aan de inkom, met sterren als in een Amerikaanse vlag, gemaakt van het ijzer van Gustave Eiffel. Zijn constructie die het beeld een eeuw lang had ondersteund, is weggehaald bij de restauratie in 1986 en gebruiken we nu opnieuw. “Omdat we honderd miljoen nodig hebben, verkoop ik de sterren voor twee miljoen per stuk”, zei ik. En vervolgens: “Ik heb er wel maar vijftig.” Toen liep het meteen als een trein. (lacht)
Ik ben nog altijd de eigenaar van mijn bedrijf.
Maar omdat het tijd was om aan de toekomst te denken, heb ik met Jonathan Saunders voor het eerst een chief creative officer aangenomen. De nieuwe ontwerper is geen vrouw. Ik had geen keuze. Vanaf het moment dat hij op de scene verscheen, in 2003, was ik simpelweg overdonderd door zijn ongelooflijk oog voor prints en kleur. Weinigen hebben dat. Ik heb het, zo ben ik begonnen. Hij heeft het ook. Toen ik wist dat hij beschikbaar was, wilde ik hem onmiddellijk.
In het creatieproces kom ik niet meer tussen.
Ik vertrouw Jonathan volledig. Zijn creaties zijn fris en nieuw, maar ze zien er nog altijd uit als het merk. Ik moet het businessmodel nog wat aanpassen, want de wereld verandert. Maar ik hoop dat ik me zo snel mogelijk nog meer kan terugtrekken. Zodat ik me echt kan toeleggen op mijn humanitair werk. Een stem zijn, het meest van al voor vrouwen. Voor gelijke rechten, voor iedereen. En voor het redden van onze planeet.
