Begin deze eeuw was ze het eerste Belgische model van kleur dat internationaal doorbrak. Nu staat Kina Vandevelde er weer, op de catwalk, op onze cover én in deze modespecial. ‘Ik heb een jonge ziel’.
Wanneer Kina Vandevelde een ruimte binnenkomt, kijkt iedereen op. Ze is groot, elegant en bruist van energie en optimisme. Gisteren galoppeerde ze nog over het strand van Tamarindo in Costa Rica, waar ze woont en haar eigen manege heeft. Vandaag is ze speciaal voor ons in Brussel en ruilt ze de Marine Serre-outfit die ze aanheeft in voor de wintersilhouetten van de grote modehuizen: Hermès, Louis Vuitton, Gucci, Chanel en Fendi.
Ze volgt moeiteloos de aanwijzingen van de fotograaf. ‘Willen jullie dat ik een spagaat doe? Hier komt hij’, lacht ze. Ze herhaalt ook de acrobatische sprong die ze twintig jaar geleden al eens deed voor de cover van AnOther Magazine – en nog eens in september 2024. Alsof het kinderspel is, en misschien is het dat voor haar ook.
Tussen de kledingwissels door blijft ze geduldig en goedgemutst. De professionaliteit van een topmodel, maar dan zonder het ego dat je daarbij zou verwachten. Tijdens het interview dat volgt merken we dat ze even vlot praat als poseert: ze is open, warm en vrolijk, met een aanstekelijke lach.
‘Niet van hier’
Over haar leeftijd laat ze niets los, behalve dat ze op 13 juli werd geboren in het ziekenhuis van Elsene, als dochter van een Congolees-Belgische moeder en een Belgische vader – de littekens van het koloniale verleden van België lopen door haar familiegeschiedenis.
© Martina Bjorn
Dat ze haar geboortejaar niet wil verklappen, is geen kwestie van ijdelheid. Ze weet hoe graag mensen elkaar in hokjes plaatsen en daar weigert ze aan mee te doen. ‘Ik wil niet dat mensen me vastpinnen op een leeftijd. Denk je dat ik dertig ben? Dan ben ik dertig. Denk je vijftig? Dan ben ik vijftig. Ik geef paardrijles en luchtacrobatiek, ik hang zes meter hoog en maak sprongen in de lucht die sommige achttienjarigen niet durven.’ En zo wimpelt Kina met flair onze vraag af: ‘Ik heb een jonge ziel.’
Ze begon als model toen Black Lives Matter nog geen ding was. ‘Ik zag er niet uit zoals de succesvolle modellen van kleur van die tijd’, zegt ze. ‘Ik heb littekens op mijn knieën, kleine borsten… Maar ik zette door. Werd ik aan de deur geweigerd, dan ging ik via het raam, en als dat dichtzat via het dak of de kelder. Ik ben koppig en geef niet op. Wil je me niet, dan zal ik je het tegendeel bewijzen.’
Ze kent de blikken, de afwijzingen, het sluimerende racisme. Zoals die keer dat iemand een banaan naar haar gooide toen ze onderweg was naar een casting. Ook als kind kreeg ze al te maken met discriminatie. ‘School was pijnlijk’, zegt ze. ‘Kinderen zijn hard voor elkaar. Ik was hier “de zwarte”, ze riepen dat ik terug naar mijn eigen land moest. En als ik in Zaïre was, dan was ik de mundélé, de witte. Ik hoorde nergens thuis. Dat heeft me gehard als persoon.’
Vandaag claimt ze haar voorouderlijke lijn met trots. ‘Mijn overgrootvader was stamhoofd. Wij zijn Bengues van Likati, in de provincie Bas-Uele.’
Ze heeft muren om zich heen moeten bouwen. Als kind had ze geen andere keuze dan te rebelleren. Op een dag besloot ze haar doopnaam, Isabelle, te veranderen in de Afrikaanse naam Kina Kinewele. ‘Ik hield vol dat het zonnebloem betekende, maar eigenlijk betekent het helemaal niets. Ik verzon van alles om op te vallen. Ik voelde me altijd minder dan de rest, dus probeerde ik aandacht te trekken, ook met kattenkwaad, alles om mensen te laten lachen.’
Ze herinnert zich ook de pijnlijke ontmoeting met haar grootmoeder langs vaders kant, die haar niet wilde zien omdat ze het resultaat van een gemengd huwelijk was. ‘Dat zijn wonden die nooit helemaal zullen helen’, zegt ze stil. ‘Ik kan me die afwijzing vandaag nog zo voor de geest halen, terwijl het ondertussen al decennia geleden is. Dat zegt genoeg.’
De bruid van Armani
Ze werd ontdekt toen ze kunst studeerde aan Sint-Lucas in Brussel. De jaren tachtig waren op hun hoogtepunt, met het Mirano Continental als Brusselse versie van Studio 54. Daar danste ze op de boxen, playbackte ze Sade en viel ze op bij modellenscouts. ‘Ik had nood aan een podium, ik wilde erkend worden.’
Olivier Strelli was de eerste die haar liet defileren. ‘Hij is een schat,’ zegt ze, ‘hij zei me dat ik zo mooi kon lopen.’ Daarna volgden Giorgio Armani, die haar in 1993 als bruid aan zijn arm liet opdraven bij de opening van zijn Brusselse boetiek, en Vivienne Westwood.
‘Ze was fantastisch, typisch Brits, een soort Mary Poppins in mijn ogen. Precies zoals ik me de Engelsen voorstelde. Ik kende haar van naam, en toen ik een casting voor haar deed in Londen, was het alsof ik God zelf ging ontmoeten! Maar ze stelde me meteen op mijn gemak. Ze was vriendelijk op een wat gekke, excentrieke manier. Ik voelde me in haar bijzijn altijd een koningin. Dat gevoel gaf ze de mensen om haar heen.’
In 2020 werd Marine Serre aan dat lijstje opdrachtgevers toegevoegd: zij zorgde eigenhandig voor Kina’s comeback op de catwalk, en dat terwijl ze zelf dacht dat haar modellencarrière voorgoed voorbij was. De jonge ontwerper, die al tijdens haar studie aan La Cambre de maansikkel tot haar embleem maakte, kiest voor haar defilés graag mensen met veel persoonlijkheid.
‘Marine kende me niet. Ze had wat oude foto’s gezien, maar wist verder niets over mij. En toch koos ze mij. Ze begreep wie ik vanbinnen was.’
Gered door een paard
Op haar twaalfde leerde Kina paardrijden, bij Merry Horse in Sint-Genesius-Rode, en dat veranderde haar leven. ‘Eindelijk voelde ik me niet anders. Als ik slecht reed, lag dat niet aan mijn huidskleur.’
Paarden gaven haar houvast in een wereld vol afwijzing en pijn. Ook toen ze al als model aan de slag was. ‘Als ik voor de zoveelste keer de deur in mijn gezicht had gekregen, ging ik daarna paardrijden om alles te kunnen loslaten.’
Vandaag runt ze in Costa Rica haar finca Shambalah: een huis in de ongerepte natuur en met een strand om de hoek waar ze eindeloos kan galopperen. Ze vangt er oude paarden op en verwelkomt wie wil herbronnen. Ze droomt ervan de wereld een beetje te veranderen. ‘Al is het maar in mijn eigen omgeving, dat is al een mooi begin.’
Productie en styling: Christine Van Laer
Foto’s: Martina Bjorn
Stylingassistent: Francis Boesmans
Fotografieassistent: Ushua Goeminne
Make-up en haar: Suzanne Verberk bij NCL Representation voor Dior
Model: Kina Vandevelde bij HMM
Coördinatie: Timon Van Mechelen
