Schatten op zolder: binnenkijken in een Antwerps dakappartement vol vintage vondsten
Het begon op z’n veertiende met een Coca-Cola-reclamepaneel, vandaag omringt verzamelaar Bruno Vanhelmont zich met een gevarieerde collectie design en memorabilia. Een verzameling verhalen die hij met zorg uitstalt, hoog boven het Antwerpse Stadspark.
Aan de voorkant het uitbundig groene decor van het Antwerpse Stadspark, aan de achterkant een indrukwekkend lappendeken van daken. In het appartement van artisanaal bakker en design memorabilia verzamelaar Bruno Vanhelmont heeft het zicht het voor het zeggen. Op een heldere dag zie je zelfs de paarden op het dak van het KMSKA. Bruno Vanhelmont: ‘Wanneer ik in een woning kom, zal ik zelden de vloer opmerken. Ik kijk omhoog, naar de lichtinval en wat er rondom te zien is. Toen ik dit appartement in 2007 bezocht, heb ik hier een tijdje gezeten, gelegen zelfs, om te voelen welke impact het exterieur had. Maar eigenlijk wist ik het al meteen: dit wordt van mij.’
Verzameling begint bij Coca-Cola
Het appartement zit op de bovenste etage en werd uitgebreid met een extra volume. Daardoor kreeg het een tweede slaapkamer met badkamer en twee dakterrassen. Voldoende ruimte dus om de passies van Vanhelmont in onder te brengen, want dat zijn er nogal wat. Hij verzamelt onder andere vintage robots, radio’s, lampen, Belgisch en Italiaans design en Expo ’58-memorabilia. ‘Ik was veertien toen ik geïntrigeerd raakte door Coca-Cola-reclamepanelen, intussen omring ik me met een gevarieerde collectie vintage. Ontspullen is onmogelijk, want ik ben aan elk stuk gehecht.’ Een op maat gemaakt wandrek in zebrano, een Afrikaanse gestreepte houtsoort, toont een aantal van die memorabilia, van een reeks radio’s tot een kauwgomballenautomaat. In de slaapkamer fungeert een glazen kast als mini-expo waarin spulletjes, van manchetten tot magneten, van de wereldtentoonstelling in 1958 liggen uitgestald.
Design goed in balans
En dan zijn er nog de vele unieke design meubelstukken in het appartement. Hoewel hier heel wat te ontdekken valt, voelt het in geen enkele ruimte overvol. Dat komt omdat Bruno Vanhelmont een uitstekend oog heeft voor esthetiek en balans: ‘Ik hou ervan om sferen te creëren. Ik probeer in een ruimte rust af te wisselen met kleine, opvallende hoekjes die telkens een ander gevoel oproepen.’ Zo matcht een felrode, eighties-ladekast, een ontwerp van de Japanse Shiro Kuramata, mooi met de oranje mozaïekwand in de badkamer. En contrasteert de opvallende groene cactus, een design van Drocco & Mello uit de seventies, met de verfijnde Artiforte Magneto-lamp en een houten kast van Willy Van Der Meeren. Bij zijn bed staat een authentieke, muntkleurige pillow speaker uit de fifties. Dit toestel werd, zo vertelt hij, ooit gebruikt in Amerikaanse hotels. Je plaatste de speaker onder je kussen, stopte een muntje in het toestel en kreeg vervolgens een kwartier muziek.
Overal speakers
Er is nog een passie die niet te negeren valt in het appartement: muziek, met kastenvol platen, van jazz tot wat hij zelf als ‘obscure dingen’ omschrijft. Ook nu komt de estheet in hem naar boven wanneer hij enkele van zijn favoriete hoezen toont, zoals Caribbean Moonlight van Les Baxter. ‘Kijk toch wat een schitterend artwork. De man maakte wereldplaten met covers die doen vermoeden dat hij de helft van de aardbol heeft gezien, maar blijkbaar was hij een ontzettende eenzaat die nooit buitenkwam. Zulke verhalen fascineren mij.’ In de woonkamer eist een jukebox de aandacht op en in de slaapkamer staat een Thorens, een Zwitserse platenspeler die ooit nog door de toenmalige BRT werd gebruikt en waarop platen het allermooist klinken volgens Vanhelmont. Toch is het vooral Bang & Olufsen-design dat de muziek verspreidt in het interieur. Elke kamer, tot de badkamer toe, heeft een netjes weggewerkte muziekinstallatie.
De lat ligt hoog
Hoewel hij voor de verbouwing van zijn appartement de hulp van Ilse Breens van AIDarchitecten inschakelde, merk je hoe hij de indeling vooraf goed had uitgekiend. Vooral in de vele details herken je zijn perfectionisme. Zo liet hij lichtschakelaars maken die binnenkort per ruimte worden gegraveerd. Alleen twijfelt hij nog: een verfijnd jarentwintiglettertype of eerder een robuust typemachinefont? Ook het deels wegwerken in de traphal van een puntige, loodzware fifties designlamp uit het Nestlé-paviljoen van Expo ’58 is een project waar al heel wat denkwerk in gekropen is. ‘Ik breek graag mijn hoofd over zulke zaken. Waarom niet net wat verder gaan als je iets daarmee mooier kunt maken. Dat is toch mijn idee.’
Liefde voor het vak
Daarbij schakelt hij graag de hulp in van vakmensen. Om het Roy Lichtenstein-werk Living Room in te lijsten, polste hij bij het KMSKA wie het beste werk levert. Hij wilde immers niet dat er in de zeefdrukken werd geknipt. Intussen zitten ze strak rond bamboerollen waardoor de werken in hun geheel bewaard bleven. Dat is de essentie, aldus de bewoner: aan een sterk ontwerp raak je niet. Hij illustreert dat met een anekdote gelinkt aan zijn open haard, de Gyrofocus. ‘De ontwerper ervan, Dominique Imbert, werd door de bekende architect Norman Foster uitgenodigd in Londen. Hij had een kantoor gebouwd en wou een open haard op maat. Imbert toonde hem zijn ontwerp, waarna Foster enkele suggesties deed om het ontwerp aan te passen. Het verhaal gaat dat Imbert zijn map dichtklapte en iets à la “Life is too short to make bullshit” prevelde, waarna hij het kantoor verliet. Een dag later belde Foster met de boodschap: het is oké, doe je ding. Is dat het ego dat spreekt? Zeker, maar dat mag ook wel. Je moet achter je product staan, anders ga je maar gewoon mee met de rest. Aan mij moet je ook niet vragen om in een brood net iets minder graansoorten te stoppen. Wil je een goed brood, dan is dit jouw beste keuze.’
Lees ook : Knack Weekend’s grote vintage interieurgids: 50 adressen waar je tijdloos design scoort
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
