Vraag het aan Astrid: “Help! Ik verdrink in alle dieettrends”

Iedere maand beantwoordt Astrid Vergauwe met de nodige West-Vlaamse nuchterheid uw levensvragen en helpt ze u door crisissen die ze zelf nog maar net doorworstelde. Vandaag: het gevecht tegen de kilo’s.

Vraag het aan Astrid: “Help! Ik verdrink in alle dieettrends”

Beste Astrid,

Ondertussen zijn we begin mei en staat de wereld zowaar in bloei. De vogels fluiten, de ijskar rijdt weer jolig rond en het kwik stijgt tot boven de 20 graden. Ik kan de zomer bijna proeven. De meeste mensen worden lyrisch van deze periode maar bij ons thuis is het grote paniek. Paniek omdat ik straks weer een bikini aanmoet als ik richting de kust trek. En dan heb ik het nog niet eens over de extra kilo’s die er deze winter zijn blijven aanplakken. Heb jij toevallig een tip hoe ik de kilo’s kan kwijt spelen? Want ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Het is verdrinken tussen die duizenden verschillende dieettrends.

-Sara-

Sara, zuster, mijn hart bloedt voor u want uw pijn is zo herkenbaar.

Ieder jaar onderga ik eenzelfde onzinnige cyclus. Mijn vriend heeft het omgedoopt tot ‘de zeven weken tot complete emotionele krankzinnigheid’. Klokslag eind april breekt bij mij spontaan het zweet uit. Initieel weet ik nooit goed wat er gaande is, maar na een rondje oude jeansbroeken passen weet ik wel hoe laat het is: plus-tig-tal-winter-kilo’s-tijd. Hier barst mijn biologische tijdsbom.

Overdreven zelfverloochening is altijd de eerste stap binnen mijn goddeloos rouwproces. Een middag lang scheur ik mijn zelfvertrouwen aan flarden. De wereld mag stevig branden. Eens ik al mijn moed terug heb gevonden, start ik meestal met het plannen van een idiote vermageringskuur. Dat evenwichtig eetpatroon van mij moet er aan. Plechtig zweer ik alles wat koolhydraten, vetten, suikers en alcohol bevat, af.

U leest het goed, Sara, alles wat lekker is en het leven bijzonder aangenaam maakt, wordt geschrapt.Uiteraard hou ik dit niet vol want ik ben verliefd op heerlijk eten en het goede leven. Uiteindelijk kom ik terug bij die criminele zelfverloochening.

Dan is het de beurt aan mijn sportritueel. Ondanks mijn absolute haat voor elke vorm van beweging, sport ik op regelmatige basis. Al was het maar om mijn gedachten even stil te zetten. Maar dat telt nu niet meer. Want alles moet hard en sneller en langer zodat die kilo’s verdwijnen. Dit is uiteraard complete nonsens want zo een intensiteit kan mijn lichaam niet aan. Daarbij kan een fitness zeer demotiverend werken. Want het stikt er van de slanke en stijlvolle vrouwelijke deernes die het vlot een uur langer volhouden dan jij.

Uiteindelijk kom ik tot de beslissing om gewoon een nieuwe bikini te kopen. Want een nieuw exemplaar zal misschien beter zitten dan dat oud stukje zwemstof. Je zou denken dat er niets erger is dan de afkeurende blik van de verkoopster die je een maatje 42 aanreikt. Maar ik zal je moeten ontgoochelen. De afkeurende blik van je veel te eerlijke moeder is ronduit erger. Dat laatste beetje zelfvertrouwen wordt genadeloos de grond ingeboord.

Na zeven weken is het dan toch beseffen dat je cellulitis de strijd wederom gewonnen heeft.

Maar ik moet eerlijk zijn, na 27 jaar ben ik tot inkeer gekomen. Ik heb het een beetje gehad met mijn eigen irrationaliteit. Na lange tijd moet ik toegeven dat die putjes, bultjes en kwabbetjes misschien niet het einde van de wereld zijn. Misschien zijn die ronde cellulitisbillen wel acceptabel. Misschien hoeft al deze dieet-nonsens niet. En misschien is het wel ok om gewoon jezelf te zijn. Zelfs met een kilootje meer of minder.

Foto Astrid: Annelies Vanhove

Lees meer Astrid op haar blog