Open brief aan Maggie De Block: ‘Een nieuw paar borsten is geen nieuw paar schoenen’

Radio-en tv-presentatrice Ann Reymen ging van een D-cup naar een B-cup na een preventieve borstamputatie en -reconstructie. In een open brief aan Maggie De Block pleit ze voor een betere terugbetaling bij borstreconstructies. ‘Een vrouw zou zo’n levensbepalende keuze niet moeten maken op basis van haar budget: een nieuw paar borsten is geen nieuw paar schoenen.’

Open brief aan Maggie De Block: ‘Een nieuw paar borsten is geen nieuw paar schoenen’

15.000 euro. Dat zijn 2 nieuwe borsten, gemaakt van buik, Maggie. Tepels inclusief, Maggie. 1.5 kg, rauw vlees aan de haak, de oude borsten in de container bij het ziekenhuisafval. Dat zijn later nog de correcties en tatoeages die als tepels moeten dienen. De littekens lijken een breed lachende mond onder de navel die als neus moet dienen, behalve dan dat er niets te lachen valt.

4.000 euro is wat er door vrouwen gemiddeld nog betaald moet worden voor een dubbele borstreconstructie met eigen weefsel, preventief of na een amputatie. Uit eigen zak als ze geen hospitalisatieverzekering hebben. En dan soms nog niet. Waar wordt de lijn getrokken? Wie wel, en wie niet?

Er is een terugbetalingssysteem, ik hoor het u al zeggen. Zo worden reconstructies met siliconen wel volledig terugbetaald, maar dekt de terugbetaling bij een eigenweefselreconstructie niet volledig de lading. Omdat er veel chirurgen aan te pas komen, dure handen en veel werkuren. Ook al heeft de meerderheid van de vrouwen in België een hospitalisatieverzekering, u hebt de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat alle vrouwen toegang hebben tot de beste zorg. Mijn rekening moet u niet maken. Die van hen wel.

Een vrouw zou zo’n levensbepalende keuze niet moeten maken op basis van haar budget: een nieuw paar borsten is geen nieuw paar schoenen

Dat ze dan voor die siliconen gaan, hoor ik u ook nog zeggen. Dat kost minder. Maar een vrouw zou zo’n levensbepalende keuze niet moeten maken op basis van haar budget. Een nieuw paar borsten is geen nieuw paar schoenen.

4.000 euro, dat blijft veel geld, Maggie. Zoveel geld dat veel vrouwen met een verhoogd risico op borstkanker een preventieve ingreep op de lange baan schuiven, of na een amputatie verder moeten leven met een leegte, letterlijk en figuurlijk.

Met een genetisch bepaald verhoogd risico op borstkanker wilde ik niet wachten en heb ik voor een mastectomie gekozen. Mijn borsten zijn nu gemaakt van mijn buik. Had ik maar niet zo op mijn lijn gelet, dan waren ze nu dikker. Maar ik stel het goed. Medelijden is dus overbodig, Maggie. Doe liever iets aan het systeem. Misschien ligt het aan mij, maar de logica lijkt ver weg.

4.000 euro, dat blijft veel geld, zoveel dat veel vrouwen met een verhoogd risico op borstkanker een preventieve ingreep op de lange baan schuiven

4.000 euro die naar een preventieve operatie gaat, kost toch minder dan een jaar kankerbehandeling, half jaarlijkse controle, mammografieën en echografieën, Maggie? En dan zijn er nog de kosten die er bijkomen omdat vrouwen vaak pas na een jaar weer kunnen gaan werken omdat hun energie er met de laatste chemokuur uitgekotst werd.

4.000 euro is vierhonderd porties spaghetti, Maggie. Want er zijn zelfs vrouwen die een benefiet moeten houden om die nieuwe borsten te financieren, en dus gaan ze in de dichtstbijzijnde parochiezaal pasta serveren. Plat gekookt en met een wrange smaak, omdat benefietmaaltijden per definitie moeilijk door de strot te rammen zijn. Je proeft toch altijd dat er mogelijks iemand kan sterven als je je bord niet leeg eet.

4.000 euro. Daar kan een vrouw al eens iets mee doen, Maggie. Willen we anders eens gaan lunchen? Ik betaal je spaghetti wel.

Foto Ann Reymen door Freya Goossens