Als er één plaats is waar we onszelf zijn, is het in bed. Onze fotograaf trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Ben en Line, 2,5 jaar samen. Dochtertje Lou is net anderhalve week.
We hebben elkaar leren kennen via een datingapp’, vertelt Line. ‘Al snel stelde ik Ben de vraag of hij kinderen wou. Dat speelde bij mij wel en op een gegeven moment moet je dat aan de ander duidelijk durven te maken. Een relatie beginnen met iemand die helemaal geen gezin wou, dat kon ik niet.
We zijn relatief snel gaan samenwonen. Passen we niet, dan is het zo. Rond de pot draaien, daar hadden we geen zin meer in.
We zijn relatief snel gaan samenwonen in mijn huurappartement. Te vlug? Nee, eigenlijk niet. We wilden het snel weten. Passen we niet, dan is het zo. Rond de pot draaien, daar hadden we geen zin meer in. Als twintiger worstel je nog met vragen als wie ben ik, wat wil ik… en als je dan in een relatie stapt, is alles veel complexer. Op mijn eenendertigste was ik niet meer aan het aftasten. Niet dat je niet meer evolueert na je dertigste natuurlijk, maar je weet goed wat je wilt en wat je niet meer wilt.
We wilden ook allebei graag een eigen huis. Een baksteen in de maag is best een klassiek idee, maar het brengt wel rust. Een plek, een thuis, een plan voor de toekomst waarbij je samen iets kunt opbouwen. Dit creëert ruimte, zo voelt het.
Het idee van een gezin is mooi. Heel anders dan gewoon in een relatie zitten. Maar de grote vraag was: zijn we er nu klaar voor? Ik denk dat er altijd wel een excuus is om het niet te doen. Op een gegeven moment moet je gewoon loslaten. Que sera, sera. En al snel kwam Lou.
Dit is de grootste verbintenis die je kunt aangaan als koppel. Het is voor altijd. Ik zie Ben nu meer als mijn man dan als mijn vriend. We groeien in onze nieuwe rol en helpen elkaar daarin. De enige die wat minder aandacht krijgt, is de kat.’
