Strafpleiter Romy Geysen is bewust kinderloos: ‘Geen gezin hebben geeft mij de ruimte om veel te doen’

Romy Geysen (40) is advocaat, gespecialiseerd in strafrecht, jeugd en vrouwen­zaken. Met haar podcast Let’s get lawed, genomineerd voor de Belgian Podcast Awards, slaat ze een brug tussen de rechtbank en het brede publiek. Dat probeert ze ook te doen met Dagboek van een strafpleiter, net verschenen bij Lannoo.

Sociaal werker

‘Dat veel jongeren in ons land ongelukkig zijn verontrust mij. In mijn job kom ik ook in aanraking met jongelui die in zak en as zitten en met een verslavingsproblematiek kampen. Waarom voelen ze zich niet thuis in de maatschappij en hebben ze een laag zelfbeeld? Ligt het aan de ideaalbeelden die de sociale media hun voorspiegelen? Als zo’n jongere voor mij zit, komt de sociaal werker in mij naar boven. Soms zeg ik: ‘Denk aan vijf dingen waar je dankbaar voor bent.’ Hoewel dat niet mijn taak is, probeer ik hen toch bewust te maken van de lichtpuntjes. Wat hun situatie ook is, ik wil dat ze na ons gesprek met een positiever gevoel buitenstappen.’

Ervaring

‘Veertig worden was fantastisch. Ik zou niet weten wat ik daar erg aan had moeten vinden. Hoe ouder ik word, hoe rijker mijn ervaring. Mensen nemen je meer serieus als je je strepen verdiend hebt. Als jonge advocaat kwam ik in een mannen­wereld terecht. Denigrerende opmerkingen deerden me op het moment zelf niet, maar achteraf kwam het besef dat ze echt niet oké waren. Gelukkig zijn er nu al veel meer vrouwen aan de balie én in de magistratuur.’

India

‘Reizen bezorgt me een open vizier. Mijn man en ik hebben een voorliefde voor India. Mijn omgeving verklaarde mij gek toen we er de eerste keer naartoe gingen. ‘Het is daar vuil en vies, je gaat er ziek worden!’ Men beseft niet dat veel armen zich daar al hebben kunnen opwerken dankzij de economische groei. Het bevolkingsaantal swingt wel de pan uit, waardoor het moeilijk is om iedereen te helpen. Het klopt dat vrouwen er, zeker op het platteland, nog al te vaak tweederangsburgers zijn. Als ik er kom, wil ik dat probleem beter doorgronden. We hebben gemerkt hoe hard er nu wordt ingezet op educatie. Jongens en meisjes leren respectvol om te gaan met elkaar.’

Overdonderd

‘Angst is een slechte raadgever. In een bepaalde zaak in 2013, toen ik nog maar net mijn eigen kantoor was gestart, heb ik achteraf bekeken te weinig ge­­anticipeerd. Ik liet mij toen overdonderen door de overdreven aandacht die de Nederlandse pers eraan schonk. De naam van mijn cliënt dook in de media op, terwijl hij niets verkeerd had gedaan. Het vermoeden van onschuld werd totaal niet gerespecteerd. Toen we naar de rechtbank stapten, trok een journalist heel agressief zijn kap af. Het zorgde voor enorm veel stress bij mij en resulteerde in een extreem wantrouwen tegenover de pers. Nu besef ik dat ik mij daar niet zo druk in had moeten maken.’

Focus

‘Ik werk in sprintjes. Ik sta speciaal vroeger op voor een work-out, en als ik dan om zeven uur op kantoor ben, kan ik in de twee uur die me resten voor ik naar de rechtbank moet heel gefocust veel werk verzetten omdat ik net gesport heb. Op mijn clean desk ligt dan dat ene dossier waar ik op dat moment mee bezig ben; al de rest zou me alleen maar afleiden. Na afloop moet ik naar de rechtbank, heb ik verhoren en consultaties, wringen er zich last minute nog dingen tussen en komt er van het echte juridische denkwerk niet veel meer in huis.’

Kinderloos

‘Dat bewust kinderloze mensen op latere leeftijd geen gemis voelen, stelt me gerust. Ik heb nooit een kinderwens gehad. Mijn tweede echt­genoot is ouder dan ik en heeft een volwassen dochter. Van bij het begin hadden we er een heel open gesprek over. Als ik nog kinderen wilde, mochten we niet te lang wachten, vond hij. Hij vroeg zich af of op weg naar de veertig mijn biologische klok toch niet zou beginnen te tikken. Niet dus. Ik besef dat geen gezin hebben mij de ruimte geeft om veel te doen. Ik merk bij vrouwelijke collega’s hoe moeilijk de combinatie van onze job met kleine kinderen kan zijn. Ik neem mijn hoed af voor hen, ik weet niet of ik het zelf zou kunnen.’

Geluk

‘Geven is leven. Hoe meer je geeft, hoe gelukkiger je wordt. Hoeveel miserie ik ook zie tijdens het uitoefenen van mijn beroep, het geeft mij voldoening mensen bij te staan in hun moeilijkste momenten. Voor elk dossier ga ik voluit en dus moet er een vertrouwensband zijn met mijn cliënt. Als de uitkomst van de zaak er slecht uitziet, moet ik daar eerlijk en realistisch over communiceren. In mijn persoonlijke leven probeer ik net zo goed altijd het onderste uit de kan te halen. Als ik tegen mijn man zeg dat we maar één keer leven, corrigeert hij mij telkens. ‘We gaan maar één keer dood, maar we leven elke dag’, is zijn stelling. Ik vind dat mooi gezegd. Het is nú dat we dingen moeten doen.’