Graficus Paul Boudens ontvangt Henry van de Velde Award: ‘Hoe minder ik kan, hoe beter’

Paul Boudens (57) ontwerpt sinds 1989 uitnodigingen, affiches, boeken, logo’s en huisstijlen voor de top van de Belgische modewereld en cultuursector. Hij ontving zopas de Lifetime Achievement Award van de Henry van de Velde Awards.

Anonimiteit

“Anoniem kunnen zijn is zalig. Ik werk in de schaduw van grote namen, maar daar ben ik absoluut niet rouwig om – ik wil opdrachten krijgen, geen aandacht. Tenzij het zoals bij de Henry van de Velde Award over mijn werk gaat. Ik droomde er al in mijn studententijd van om een oeuvre op te bouwen en heb me daar keihard op toegelegd. Uiteraard doet erkenning dan deugd. Vraag me alleen niet om een mediafiguur te worden: ik ben meer het type Greta Garbo, een en al mysterie. (lacht)“

Acceptatie

“De zaken lopen zoals ze moeten lopen. Zo ben ik achteraf bekeken blij dat ik niet door het ingangsexamen raakte op de Modeacademie. Maandenlang aan iets moeten werken dat het volgende seizoen alweer gedateerd is, is precies het tegenovergestelde van wat ik graag doe. Nadien heb ik een paar jaar verprutst in richtingen als toegepaste communicatie en vertaler-tolk, maar ook dat had ik ergens nodig om mijn draai te vinden. Toen ik verslingerd raakte aan grafische vormgeving, moest ik mijn studie trouwens zelf betalen zodat ik in de horeca ging werken, een les in verantwoordelijkheid die ik anders misschien had gemist.”

Toevalstreffer

“Soms ben je gewoon op de juiste plaats op het juiste moment. Toen ik grafische vormgeving ging studeren, was dat absoluut niet sexy. De buitenwereld gooide ons op een hoopje met schilders, behangers en letterzetters en vond grafische vormgeving ook helemaal niet belangrijk. Tot de Zes van Antwerpen opkwamen en het plots afgelopen was met die stiefmoederlijke behandeling. De collectie, het defilé, de uitnodiging: voor hen moest alles op niveau zijn. Maar in mijn geval was talent hebben dus niet genoeg. Zonder de Zes en die hele golf van creativiteit nadien in Antwerpen was ik nooit zo vlot uit de startblokken geschoten.”

Een Belgische stempel

“Belgen zijn plantrekkers. Dat zie je ook in mijn vakgebied. Landen als Nederland en Duitsland hadden vroeger echt een grafische cultuur: vormgevers werkten binnen een bepaalde stijl, en dus ook met regels en beperkingen. Hier is er helemaal geen traditie, waardoor mensen meer vrijheid hebben om hun eigen weg te zoeken. Dat vind ik interessanter: je ziet veel meer dingen die een persoonlijke stempel dragen.”

Uitdaging

“Weerwerk houdt je scherp. Sterke persoonlijkheden als Anne Teresa De Keersmaeker, Yohji Yamamoto en Walter Van Beirendonck hebben me geleerd dat de ideale klant niet tevreden is met je eerste voorstel, maar zelf ook een uitgesproken visie heeft. Dan voed je elkaar met ideeën en word ik uitgedaagd om nog straffer uit de hoek te komen. Het omgekeerde, een opdrachtgever die helemaal niet weet wat hij wil, is veel lastiger, want dan zet zijn onzekerheid zich ook op mij over.”

Overgave

“Een mens verandert fundamenteel niet. Vooral in de liefde wil dat weleens lastig zijn. Ik doe alles of niets en geef me helemaal over, maar dat betekent ook dat ik me algauw in de ander verlies. Thuis ben ik ook met dat voorbeeld opgegroeid, want mijn mama was zestien toen ze mijn vader leerde kennen. Na 65 jaar huwelijk zijn mijn ouders haast volledig vergroeid met elkaar. Ik vind dat mooi, maar zelf worstel ik met totale overgave. Op een bepaald moment komt mijn ego in opstand en wil ik mezelf terugvinden.”

Perfectionisme

“Je lichaam heeft altijd gelijk. Zelf heb ik er jarenlang niet naar willen luisteren, tot ik rond mijn vijftigste steeds ergere klachten kreeg. Toen moest ik wel onder ogen zien dat ik gewoon te hard werkte. Vandaag spreid ik de opdrachten beter – ik maak voor de modeweken nu minder verschillende uitnodigingen die op hetzelfde moment klaar moeten zijn – al blijf ik wel veeleisend voor mezelf en perfectionistisch. Klanten die me zeggen dat ik ook tachtig procent mag geven en die de indruk wekken dat een foutje niet zo erg is, die snap ik niet.”

Volharding

“Hoe minder ik kan, hoe beter ik mijn werk doe. Ik ben geen computerexpert die de nieuwste programma’s beheerst – ik kan amper overweg met de oude (lacht) – maar dat is ook hoe ik het verschil maak. Omdat ik niet genoeg heb aan een druk op de knop en met ambachtelijke oplossingen moet komen om te realiseren wat ik in mijn hoofd heb. Dat brengt crisissen en gevloek met zich mee, maar liever zo dan dat het me helemaal geen moeite kost. Als dingen te vlot gaan, ben je misschien gewoon niet creatief genoeg.”