‘George Michael, een van de lucifers die in de jaren 90 de lont aanstak’

Een hommage aan George Michael door Jens Geerts, gezicht en ambassadeur van homozender OUTtv Europe. “Hij liet mij inzien dat in elk van ons, ongeacht de duistere kantjes, puurheid zit.”

Het jaar is 1998 en ik denk: fuck it, let’s go outside. In the sunshine. Ik ben tien jaar en voor het eerst in mijn leven voel ik de drang om op zoek te gaan naar mijn ware identiteit. Net zoals vele van mijn leeftijdgenoten. Ik zit in het derde leerjaar dus mijn wereldbeeld wordt vooral bepaald door de grappen van Ketnetwrappers Mark Tijsmans en Sven Ornelis en door de luchtige muziekartikels in het weekblad Joepie. 1998 is het jaar waarin Dana International als transeksueel het Eurovisiesongfestival wint, gay-icoon Cher haar monsterhit ‘Believe’ scoort en de pas-uit-de-kast-gedwongen George Michael de roddelpers lik op stuk geeft met zijn nieuwste single ‘Outside’.

“George Michael was een publiek figuur die het voortouw nam. Die het pad effende voor mij en voor iedereen die met zichzelf worstelde.”

Persoonlijk had ik in 1998 nog nooit van de man gehoord, maar het stond in alle kranten: ‘George Michael met minnaar betrapt in openbaar toilet’. Kort na zijn arrestatie kwam het toenmalig meisjesidool gedwongen uit de kast. Zijn daad vond ik een schande, net zoals alle volwassenen die ik erover hoorde praten. Maar datzelfde jaar leidde het toiletincident tot de provocerende song ‘Outside’, met bijbehorende videoclip waarin twee politiemannen elkaar kussen. Ik had nog nooit zoiets opwindends, stoer en vooral eerlijk en openhartig op tv gezien. Ik herzag mijn mening: George Michael is geen slechte man. Hij is een man. Net zoals ik. Een man met verlangens en lusten die soms ingaan tegen het cultureel bepalend wereldbeeld. Maar is dat daarom per definitie slecht? Akkoord, er zijn meer geschikte plekken dan een openbare wc om je liefde te betuigen. Maar geef toe: soms ben je klaar met de sofa, de hal en de keukentafel. Soms mag het net eens ietsje spannender. Dat maakt je niet pervert. Dat maakt je menselijk.

Tien jaar was ik en ik besloot dat George Michael mijn respect en bewondering verdiende. Ik kocht zijn singles en cd’s en was dankbaar dat mijn innerlijke seksuele twijfels werden erkend door middel van muziek. Want muziek was voor mij, net zoals alle beginnende pubers, nu eenmaal de bron van alle informatie. Ik zag en hoorde een publiek figuur die het voortouw nam. Die het pad effende voor mij en iedereen die met zichzelf worstelde.

Deze flamboyante zedendelinquent was een van de lucifers die in de jaren 90 de lont aanstak en er onbewust mee voor zorgde dat vele homoseksuele artiesten zich nu openlijk durven laten fotograferen met hun levenspartner.

Zijn laatste album ‘Patience’ koesterde ik het meest. Het is ook zijn meest persoonlijke plaat. In het nummer ‘American Angel’ bezingt hij zijn toenmalige vriend. En in ‘Please Send Me Someone’ komt zijn grote liefde, de Braziliaan Anselmo, aan bod die hij verloor aan aids. Zijn muzikale bijdrage is van onschatbare waarde, want hoeveel popnummers bestaan er over homoliefde? Eerlijk? Ik kan er geen tien opsommen zonder Google te raadplegen. En juist daarom bewonder ik George Michael. Hij liet mij inzien dat in elk van ons, ongeacht de duistere kantjes, puurheid zit. Zolang je maar eerlijk bent tegenover jezelf en anderen. Je mag de kracht van openheid nooit verloochenen. Sommigen zullen zich inderdaad blijven focussen op het gegeven dat George Michael een (roze) olifant was in een porseleinkast. Maar de goede verstaander weet dat dit niet het grotere geheel is.

De depressies, de liefde voor zijn moeder, de angst om niet te voldoen aan het verwachtingspatroon, omgaan met ziektes, de verschillende campagnes en goede doelen die hij financieel steunde zoals Terrence Higgins Trust en de Elton John AIDS Foundation,… George Michael was taboedoorbrekend door zichzelf te zijn. Heteroseksualiteit is niet de norm in ons bestaan, maar seksualiteit in het algemeen. Ongeacht je voorkeur.

Deze flamboyante zedendelinquent was een van de lucifers die in de jaren 90 de lont aanstak en er onbewust mee voor zorgde dat vele homoseksuele artiesten zich nu openlijk durven laten fotograferen met hun levenspartner. Zelfs K3 heeft recent nog een liedje uitgebracht over jongens die prinsesjes willen en moeten kunnen zijn. Dit alles dankzij LGBT-voortrekkers zoals George Michael. Maar we zijn er nog niet, helaas. Baanbrekers hebben zijn nog steeds nodig voor die enkelen die achterblijven in ons land. En zeker wereldwijd is er nog heel wat werk aan de winkel. Daarom vraag ik aan die mensen om de geest open te zetten en alles heel even los te laten. Zet een cd van George Michael of Wham! op… Of beter: let’s go outside. In the sunshine.