Feesten met Miranda July en nooit meer ‘A little life’: welke boeken vind je (niet) in de boekenkast van Elisabeth Lucie Baeten?
Welke verhalen laten je na het lezen niet meer los en welke boeken laat je beter links liggen? Enkele Bekende Lezers delen hun leestips en vulden voor ons een literair vriendenboekje in. Deze week: Elisabeth Lucie Baeten, van wie het nieuwe kinderboek En ze leefden nog altijd net verschenen is.
In welk boek ben je momenteel bezig?
‘Ik ben juryvoorzitter van de Boon Kinder- en Jeugdliteratuur, dus in heel veel kinderboeken tegelijkertijd. (lacht) Op mijn eigen nachtkastje ligt de nieuwste van Richard Osman. Normaal verslind ik zijn boeken op een dag, maar die verplichte lectuur gaat even voor. Ik leerde Osmans The Thursday Murder Club-reeks enkele jaren geleden kennen. Het was de eerste keer sinds ik moeder ben geworden dat ik opnieuw gefocust en geamuseerd door een boek geraakte. Zijn comedy-stijl is gewoon helemaal mijn taal.’
Als je je boekenkast vergelijkt met een wijnkelder die je alsmaar aanvult: welk speciaal boek dat je nog niet gelezen hebt, zou je binnenkort graag ontkurken?
‘Mijn mama baatte tot enkele maanden geleden de winkel Boekarest in Leuven uit. Ze geeft me dan ook altijd boeken cadeau die ze zelf geweldig vond. Hoewel ik iets sneller zal grijpen naar ietwat lichtere literatuur, zijn haar tips vaak echt de moeite. Wat het hardst staat te blinken momenteel is Educated van Tara Westover.’
Welk boek werd je als kind het meest voorgelezen?
‘Ik heb er verschillende die ik nu zelf voorlees aan mijn kinderen. Voor mijn tweede verjaardag kreeg ik van mijn grootouders Papa, pak je de maan voor mij? van Eric Carle cadeau. Het boek hangt nog amper in elkaar omdat het al zoveel gelezen werd. Ook mijn kinderen zijn fan, mede dankzij de volledig uitklapbare maan in het midden van het boek.’
Welk boek heb je al het meest herlezen?
‘Met het risico een cliché te zijn, maar Pride and prejudice. Het is een van de eerste literaire romans die ik gelezen heb en al verschillende keren opnieuw las. Je weet waar je aan toe bent, je kent die wereld… Ik hou van de romantiek van Jane Austen. Ik ben er altijd opnieuw klaar voor – voor de film ook trouwens.’
Wat is het beste non-fictieboek dat je al las?
‘Ik moet toegeven dat ik non-fictieboeken niet altijd uitlees wegens tijdgebrek. En ook wel omdat ik na de eerste hoofdstukken vaak het gevoel heb dat ik al een veranderd mens ben. (lacht) Untamed van Glennon Doyle was zo voor mij heel herkenbaar. Het boek gaat over het constant inzitten met wat mensen van je verwachten en vinden. Heeft het me iets geleerd? Ik heb nog steeds het probleem dat ik iedereen te vriend wil houden, maar het helpt wel om die aanmoedigende woorden te lezen.’
Welk boek heb je niet kunnen uitlezen?
‘Misschien controversieel, maar ik haat – haat – A little life van Hanya Yanagihara. Ik heb het niet kunnen uitlezen door alle miserie erin. Gaat het een beetje? Mag er nog iets leuk zijn aan het leven? It’s on me: ik had het moeten weten door de cover.’ (lacht)
Met welke schrijver zou je graag op café zijn of haar werk bespreken?
‘Ik wil echt heel graag eens op cafe met Miranda July. Niet om over haar werk te praten noodzakelijk, maar gewoon om eens te feesten. Na haar boek All fours gelezen te hebben, denk ik dat zij wel een feestje weet te bouwen. Het boek werd me aangeraden door mijn beste vriendin scenariste Nele Meirhaeghe en ik was er echt ondersteboven van, in de eerste plaats omdat het volgens mij de eerste keer was dat ik vanuit zo’n standpunt heb gelezen over het leven als mama en getrouwde vrouw. Het gevoel van daar soms aan te willen ontsnappen: ik denk dat dat voor veel mensen herkenbaar is. Toegegeven: hoe verder ik las, hoe meer ik ook “nee, danku” dacht. Mijn dromen zijn iets braver dan de hare.’
Welk boek heb je al het vaakst cadeau gegeven?
‘De groene bakplaat, een kookboek van Rukmini Iyer: allemaal vegetarische en vegan recepten die je in één pan of schotel in de oven bereidt. Op zondagochtend heb ik het ritueel van door kookboeken te bladeren. Niet om per se iets mee te doen, gewoon uit gezelligheid.’
Wat is een afknapper tijdens het lezen?
‘In het algemeen ben ik geen fan van te protserige taal. Te lange zinnen, teveel adjectieven… ik kan dat niet lezen. Net als in het gewone leven hou ik ervan als literatuur me rechttoe zegt waarover het gaat. Dat mag uiteraard, liefst zelfs, in mooie zinnen, maar zijn die zeventien bijzinnen altijd nodig? Net zoals ik bij acteurs niet wil zien dan ze aan het acteren zijn, wil ik tijdens het lezen van het boek niet voelen dat de auteur heeft willen schrijven.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
